Όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, ένας νέος κύκλος συνομιλιών-διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδας, Σκοπίων, Η.Π.Α και Ε.Ε, λαμβάνει χώρα αναφορικά με την ενδεχόμενη οριστικοποίηση του ονόματος της γείτονος. Μπαίνοντας κατευθείαν στο «ψητό» της υπόθεσης, η αριστερή κυβέρνησή της χώρας, μέσω τοποθετήσεων τόσο του προέδρου της Βουλής όσο και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, δείχνει να μην έχει ιδιαίτερες ενστάσεις στην χρήση του όρου Μακεδονία από τα Σκοπιά, όσο αυτή θα συγκεκριμενοποιεί τον γεωγραφικό προσανατολισμό της.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία αρνητικού κλίματος τόσο αντιπολιτευτικά όσο και κοινωνικά αρνητικού κλίματος, μιλώντας για ένα εθνικό θέμα που χρήζει μεγάλης προσοχής. Να ξαναθυμηθούμε πως η Ελλάδα ήταν αυτή που στη Σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ το 2008, άσκησε βέτο στην ένταξη των Σκοπίων, μέχρις ότου προσδιοριστεί το θέμα της ονομασίας. Γιατί όμως είναι τόσο αρνητική η χρήση του όρου για εμάς; Η απάντηση του ερωτήματος δεν είναι απλή, έγκειται τόσο σε ιστορικά όσο και πολιτισμικά χαρακτηριστικά τα οποία αν αλλοιωθούν, θα σηματοδοτήσουν και το οριστικό τέλος της χώρας σε όλα τα δρώμενα παγκοσμίως. Το πρόβλημα δεν είναι απαραίτητα ο όρος, αλλά κυρίως η εμμονική στάση των Σκοπιανών, αρχής γενομένης από την σύστασή τους το 1991, στην αναζήτηση κουλτούρας δηλαδή ιστορίας, πολιτισμού, ταυτότητας, στοιχεία τα οποία δεν υπήρχαν αλλά έπρεπε να δημιουργήσουν για λόγους ύπαρξης και βιωσιμότητας.

Ο κ. Πάγκαλος ανέφερε προσφάτως πως «αν κάποιος θέλει να μιμηθεί έναν δικό μας όρο, είτε ιστορικό στοιχείο, αυτό αποτελεί θαυμασμό προς εμάς» και θα συμφωνήσω, αλλά υπάρχει διαφοροποίηση στην περίπτωση που κάποιος επιθυμεί να τον στρέψει προς τα δικά του πιστεύω και εν συνεχεία να τον μεταστρέψει ως δικό του. Οι Σκοπιανοί δε θέλουν όνομα, θέλουν ιστορία, θέλουν αποσαφήνιση γλώσσας, θέλουν ταυτότητα. Οποιοσδήποτε ιστορικός μπορεί να μας αποδείξει την προέλευση τους ως σλαβικό φύλο όπως και τις κατά καιρούς ονομασίες της περιοχής που περικλείεται η σημερινή FYROM (Δαρδανία, Βαρντάσκα κ.α).

Συνεπώς το θέμα ξεπερνά την ονομασία και συνδέεται με πολλές παραμέτρους στις οποίες η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι διαμεσολαβητής και εγγυητής μέχρι την στιγμή που θα πραγματοποιηθεί αυτό το οποίο συνάδει με τα εθνικά και ιστορικά συμφέροντα της χώρας. Ο πρόεδρος της Βουλής σε δήλωση του αρνήθηκε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος πράγμα που προσωπικά με άφησε άφωνο. Διαβάζοντας τον πιο πρόσφατο νόμο (Άρθρο 1 Ν. 4023/2011) «αντικείμενο του παρόντος νόμου είναι η οργάνωση της διαδικασίας προσφυγής σε δημοψήφισμα για κρίσιμο εθνικό θέμα ή για ψηφισμένο νομοσχέδιο που ρυθμίζει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα με εξαίρεση τα δημοσιονομικά…» συμπεραίνω πως ο κ. Βούτσης κάτι ξεχνά, κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό. Ζούμε σε μια χώρα που πραγματοποιεί δημοψήφισμα για να επιλύσει μικροπολιτικές εσωτερικές διαμάχες και διαφορές γοήτρου, ενώ σήμερα αρνείται ρητά την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ένα θέμα πολιτισμού και ταυτότητας.

Είναι καιρός να πάρουμε τις ευθύνες στα χέρια μας και να διασφαλίσει ο κάθε ένας ξεχωριστά την ιστορία και την ταυτότητα της οικογένειας του. Μπορεί λεφτά να υπήρχαν και να μας τα πήρανε, μπορεί αξιοπρέπεια να υπήρχε και να μας την στέρησαν, μπορεί ελπίδα να ήρθε και να μας την ζήτησαν πίσω, αλλά Ιστορία υπήρχε, υπάρχει και είναι καθήκον μας να συνεχίσει να υφίσταται με κάθε μέσο και τρόπο.

* Ο Χρήστος Στέφος είναι Πολιτικός Επιστήμονας και Μεταπτυχιακός φοιτητής στην Εφαρμοσμένη Οικονομική της Δημόσιας Διοίκησης

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News