Στo «Life of Brian», που προβλήθηκε στην Ελλάδα ως «Ενας προφήτης μα τι προφήτης», το Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Ιουδαίας συγκρούεται με το Ιουδαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Και τα δύο θα ήθελαν να εντάξουν τον Μπράιαν στις γραμμές τους. Οι Monty Python σαρκάζουν τη ροπή της Αριστεράς προς τη διάσπαση και τη δημιουργία σχημάτων που εξυπηρετούν προσωπικές επιδιώξεις, ιδεοληψίες, εμμονές. Εδώ το βλέπεις σε μεγαλύτερη προβολή.

Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς αντιπροσωπεύει στην Ελλάδα η Κεντροαριστερά. Και, κυρίως, πώς γίνεται να έχει πολλαπλές εκφράσεις και εκδοχές. Διότι ως όρος είναι καλός για το μπαρ, ιδανικός για φόρουμ προβληματισμού, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να δούμε και τι αντιπροσωπεύει στην πραγματική ζωή. Τι είναι η Κεντροαριστερά που θέλει να συνενώσει και δυνάμεις; Είναι σοσιαλδημοκράτες; Είναι light δεξιοί; Μην είναι ο ενδιάμεσος χώρος που, κάποτε, ο Σαββόπουλος, είχε αποκαλέσει «γύφτους»;

Ναι, ένας εκπρόσωπος της Κεντροαριστεράς θα πει ότι ο χώρος διαθέτει σαφή όρια ιδεολογίας και πολιτικής. Δεν είναι εύκολο να τα δούμε. Και ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους ή απέκτησαν καινούργια. Βάλτε, ας πούμε, τον Τσίπρα δίπλα στον Μητσοτάκη. Και μετά δώστε σε έναν από τους δύο το πρόσημο του προοδευτισμού. Πάει το χέρι σας εύκολα στον Τσίπρα; Δείτε το και αλλιώς: τι πολιτική είναι αυτή που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ; Προοδευτική ή «νεοφιλελεύθερη»; Μεταξύ μας, ακόμα για την έννοια του «νεοφιλευθερισμού» δεν είμαστε σίγουροι, ούτε για το περιεχόμενο του «φιλελέ», που απαξιώνουν οι του ΣΥΡΙΖΑ, εφαρμόζοντας, βέβαια, αντίστοιχη πολιτική.

Από τη στιγμή που η οικονομική πολιτική περιγράφεται στα μνημόνια, όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα

Τώρα πάρτε το από άλλη γωνία. Ας πούμε ότι συγκροτείται η «μεγάλη Κεντροαριστερά». Στα κείμενα της θα έχει κάτι από τα σοσιαλδημοκρατικά του ΣΥΡΙΖΑ και τα μεταρρυθμιστικά του Μητσοτάκη. Από τη στιγμή που η οικονομική πολιτική περιγράφεται στα μνημόνια, όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Θα μου πείτε, «είναι η εφαρμογή, ανόητε», που λέει και ο Σόιμπλε. Δεν διαφωνώ, το ενδιαφέρον είναι πια στην περιφέρεια της πολιτικής, ας πούμε σε κάτι σαν το σύμφωνο συμβίωσης, στις σχέσεις κράτους-Εκκλησίας, στον Γκιουλέκα τομεάρχη Πολιτισμού, στη Βούλτεψη, στον Κατρούγκαλο και πάει λέγοντας. Και όχι, το ήθος και το ύφος της εξουσίας δεν εκπορεύεται από τον ιδεολογικό προσανατολισμό – τους είδαμε, σχεδόν, όλους.

Τι προσπαθώ να σας πω; Ότι οι εκκλήσεις περί Κεντροαριστεράς δεν έχουν να κάνουν τόσο με τον πυρήνα της πολιτικής, όσο με τα πρόσωπα. Είναι πρωτίστως θέμα αισθητικής και λιγότερο ουσίας. Βέβαια μπορεί η ψήφος να εκφράζει την αισθητική σου, όπως δύσκολα ψηφίζεις με αισθητικό κριτήριο. Να, βλέπεις τώρα τα πρόσωπα που επέλεξε ο Κυριάκος και αγριεύεσαι. Φτάνει  αυτό για να πάει την Κεντροαριστερά προς την κάλπη; Aγνωστο. Αν όμως συγκροτηθεί σε ένα σώμα, το καλύτερο σημείο που μπορεί να ακουμπήσει τις μάρκες της είναι η αισθητική και το ύφος διακυβέρνησης των άλλων. Βέβαια το πιο πιθανό είναι ο νόμος της βαρύτητας να λειτουργήσει και τα δύο κυρίαρχα ρεύματα να απορροφήσουν τα παράπλευρα. Αλλά από την άλλη, Αλέξης και Κυριάκος φαίνεται να έχουν όλη την καλή διάθεση να τους κρατήσουν όλους ζωντανούς και σε καλές θέσεις στο παιχνίδι. Ο Μπράιαν, ούτως ή άλλως, θα σταυρωθεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News