Η παρελθοντολογία είναι, συνήθως, αγώνας άγονος. Αλλά καμιά φορά το «ό,τι έγινε, έγινε» δεν πρέπει να  μας αποτρέπει από την επαναξιολόγηση αυτού που έγινε, ιδιαίτερα αν έχει αποδειχθεί πλέον ότι ήταν μεγάλο λάθος.

Η ρίζα της σημερινής κατάστασης βρίσκεται στο καλοκαίρι  του 2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την απόφαση να μην ψηφίσει κανέναν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές (εδώ). Μοιραία συμβολή σ’ αυτό είχε η ΔΗΜΑΡ, το κόμμα της αντιπολίτευσης από το οποίο εξαρτιόταν η εκλογή του Προέδρου και η αποφυγή των εκλογών (εδώ). Η τελική «υπογραφή» μπήκε στις 29 Δεκεμβρίου, όταν η Βουλή απέτυχε να εκλέξει Πρόεδρο (εδώ).

Ασφαλώς, η βασική ευθύνη ανήκει στον κ. Τσίπρα, ο οποίος, τυφλωμένος από την άγνοια, πίστευε ότι η δική του κυβέρνηση θα υπέτασσε τους δανειστές στις απαιτήσεις του, θα κυβερνούσε χωρίς δεσμεύσεις και θα τους αποσπούσε δισεκατομμύρια για να τηρήσει τις υποσχέσεις του.

Έτσι, δεν συζήτησε καν το ενδεχόμενο να αφήσει την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να ολοκληρώσει το πρόγραμμα που έτρεχε και οι εκλογές να γίνονταν, συμφωνημένα, μέχρι το φθινόπωρο του 2015, ίσως και τον Ιούνιο που διανύουμε. Αν γινόταν αυτό, η χώρα θα είχε αποφύγει τουλάχιστον οκτώ μήνες αδράνειας και οικονομικής ασφυξίας. Κι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (η εκλογική του νίκη ήταν βέβαιη, όποτε κι αν γίνονταν οι εκλογές), δεν θα βρισκόταν μπροστά στο σημερινό αδιέξοδο και θα μπορούσε να συζητήσει με τους δανειστές από καλύτερη θέση.

Σήμερα, ακόμα κι αν επιτευχθεί συμφωνία, τα μέτρα που θα απαιτηθούν θα είναι περισσότερο επώδυνα (το περίφημο mail Χαρδούβελη περιελάμβανε μέτρα 900 εκατομμυρίων, σήμερα η κυβέρνηση δέχεται πολλαπλάσια) και, εν των μεταξύ, η κατάσταση στην πραγματική οικονομία χειροτέρεψε.

Η βουλιμία για εξουσία και η άγνοια των κινδύνων οδήγησαν τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα λάθος, που ίσως αποδειχθεί μοιραίο.

Δεν ήταν το μόνο ούτε ο μόνος που το έκανε. Μοιραία ήταν και η απόφαση του Φώτη Κουβέλη και των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ που τον ακολούθησαν για αρνητική ψήφο στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Κουβέλης επιχειρηματολογούσε τότε ότι οι εκλογές δεν θα φέρουν αστάθεια, αντίθετα θα άρουν τα αδιέξοδα που είχαν συσσωρευθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση. Και στα δύο έπεσε τραγικά έξω. Στους πέντε μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν συσσωρευθεί και άλλα αδιέξοδα και η αστάθεια, τουλάχιστον στην οικονομία, είναι γεγονός αυταπόδεικτο.

Μικρότερη, αλλά καθοριστική, είναι και η ευθύνη των ανεξάρτητων βουλευτών που συνέπραξαν, με το «όχι» τους στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, στην αποτροπή μιας ομαλής μετάβασης από την κυβέρνηση Σαμαρά στην κυβέρνηση Τσίπρα. Όσο κι αν ορισμένοι σήμερα εμφανίζονται σφοδροί επικριτές των χειρισμών της σημερινής κυβέρνησης (ένα παράδειγμα εδώ).

Αυτά τα λάθη και οι επιλογές οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Τι μπορεί να γίνει τώρα; Όσοι θα πάρουν τις αποφάσεις, να ενστερνιστούν την άποψη του Αμερικανού βιομήχανου Χένρι Φόρντ: «Να μη βρίσκεις λάθη, να βρίσκεις λύσεις».

Αν αυτό συμβεί, οι λύσεις θα σκεπάσουν, ως ένα βαθμό, τα λάθη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News