Δίπλα στην επικοινωνιακή καταιγίδα που λέγεται «Μπαράκ Ομπάμα», η Μισέλ Ομπάμα, γυναίκα με δυναμική παρουσία πριν ακόμη μπει στον Λευκό Οίκο, έπρεπε να βρει ένα ρόλο αρκετά διακριτικό ώστε να μην εμπλέκεται στην πολιτική του συζύγου της αλλά και αρκετά εμφανή για να μην εξαντλείται στην εθιμοτυπία της επίσκεψης στα νοσοκομεία και τα νηπιαγωγεία.

Μητέρα δύο κοριτσιών που αναγκαστικά πέρασαν μεγάλο μέρος της εφηβείας τους στην προστατευμένη γυάλα του Λευκού Οίκου (να μία ομοιότητα με την Χίλαρι Κλίντον και την κόρη της Τσέλσι), η Ομπάμα επικεντρώθηκε τα πρώτα χρόνια σε ενέργειες σχετικά ανώδυνες μεν πολιτικά, που θα μπορούσαν όμως να αφήσουν ένα κοινωνικό στίγμα.

Ενας λαχανόκηπος στο Λευκό Οίκο που ανανεώνεται κάθε χρόνο και μια καμπάνια κατά της παιδικής παχυσαρκίας  μεταξύ πολλών άλλων δεν μοιάζουν να ξεφεύγουν από το πλαίσιο μια Πρώτης Κυρίας.

Οπως γράφει το Atlantic, το μήνυμα που ήθελε να περάσει είναι το πώς όλοι μπορούν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και το πώς μπορούν να απαντήσουν σε άπιστους θωμάδες και αρνητές με την προσωπική τους επιτυχία σε ό,τι τους αρέσει. Πειστικό, απλό και αυτονόητο, αλλά όχι πολιτικό.

Μετά την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα το 2012 άρχισε να αποκτά έναν πιο ανοιχτά πολιτικό λόγο.

Τον Μάιο του 2014, η Ομπάμα εμφανίστηκε αντί του συζύγου της στο εβδομαδιαίο μήνυμα και ζήτησε να γίνει ό,τι είναι δυνατόν για να βρεθούν τα 276 κορίτσια που είχαν απαγάγει ισλαμιστές μερικές ημέρες νωρίτερα στη Νιγηρία. (Παρεμπιπτόντως να πούμε ότι 57 απέδρασαν αλλά τα υπόλοιπα είναι ακόμη εξαφανισμένα και μάλλον είναι κρατούμενα).

Από τότε μιλά συχνά κατά του σεξισμού που έχουν να αντιμετωπίσουν κορίτσια και γυναίκες στο σχολείο (και η ίδια τον αντιμετώπισε), την εργασία, αλλά και τα σφυρίγματα στο δρόμο. Σταδιακά ο λόγος της γινόταν όλο και πιο πολιτικός, καθώς μάλιστα η θητεία του Μπαράκ Ομπάμα τελειώνει και η ρητορική της αντίπαλης παράταξης γίνεται όλο και έντονη κατά των μειονοτήτων.

Προ ημερών η Μισέλ Ομπάμα είχε προσκληθεί σε πανεπιστήμιο στο Τζάκσον του Μισισίπι για την ομιλία από ένα προβεβλημένο άτομο που κατά παράδοση γίνεται κατά την αποφοίτηση.

Είχε μια ευκαιρία να συνοψίσει την παρουσία του Μπαράκ Ομπάμα και όσα άκουσε μαζί του για την πολιτική του, ότι δεν αγαπά αρκετά τις ΗΠΑ, ότι τον έχουν αποκαλέσει ψεύτη, για την υπόθεση με το πιστοποιητικό γέννησης και το πόσο πιστεύει στο Θεό, υπονοώντας τη φήμη που διακινείται από τα (ακρο)δεξιά για το ότι είναι (κρυπτο)μουσουλμάνος.

Μετά πέρασε σε πολιτικά ζητήματα – στο πανεπιστήμιο παραδοσιακά φοιτούν μαύροι φοιτητές. Μίλησε για την καχυποψία των αστυνομικών για τους μαύρους οδηγούς και το πως, παρά τους νόμους, «τα σχολεία είναι πολύ διαχωρισμένα και πολύ άνισα». Αυτό γιατί η Δικαιοσύνη «εξακολουθεί να μην είναι αληθινά δίκαιη για πάρα πολλούς».

Η συμβουλή για το πώς θα λυθούν όλα αυτά ήταν απλή: «Ψηφίστε», η διαμαρτυρία με τα hashtag στα κοινωνικά δίκτυα δεν λύνει τίποτα. Και ακόμη, να δείξουν αλληλεγγύη, «σταθείτε δίπλα σε όλους τους γείτονές σας» ανεξάρτητα από καταγωγή, θρησκεία και σεξουαλικό προσανατολισμό», είπε επικρίνοντας πρόσφατο νόμο που πέρασε η πολιτειακή Βουλή και εισάγει διακρίσεις κατά ομοφύλων.

Μέσα στο πλαίσιο μιας προεκλογικής χρονιάς ήταν μια πολιτική ομιλία που έμμεσα στόχευε κατά του Ντόναλντ Τραμπ και του Τεντ Κρουζ οι οποίοι έχουν ως τώρα ουκ ολίγες αντιμεταναστευτικές κορώνες. Για το Atlantic είναι η κατάληξη μιας πορείας μέσα από την οποία η Ομπάμα απέκτησε περισσότερη άνεση με το ρόλο της, πορεία ορατής και στην περίπτωση της Λόρα Μπους, η οποία μάλιστα μόνο μετά την αποχώρηση από το Λευκό Οίκο επισήμανε τη διαφωνία της με ζητήματα της κοινωνικής πολιτικής του συζύγου της Τζορτζ.

Μερικά χρόνια νωρίτερα, η Χίλαρι κατά την πρώτη θητεία του Κλίντον είχε μπει δυναμικά στην πολιτική σκηνή. Το πρόγραμμα υγείας που προώθησε αν και δεν κατάφερε να υλοποιήσει εντελώς την έκανε σχεδόν έναν διακριτό πόλο στην πολιτική σκηνή.

Η Ομπάμα, γράφει το Atlantic, «δεν έχει εμφανείς πολιτικές φιλοδοξίες» -της Κλίντον φτάνουν φυσικά ως τον Λευκό Οίκο- και μετά τις 20 Ιανουαρίου 2017, με τη λήξη της θητείας του Ομπάμα, θα μπορεί να χρησιμοποιήσει το στάτους της σαν πολιτική σελέμπριτι όπως νομίζει.

Ο τόνος και η θεματολογία των παρεμβάσεών της την δείχνουν ευαισθητοποιημένη και προσηλωμένη σε ζητήματα ισότητας των φύλων, ρατσισμού, κοινωνικών διακρίσεων. Πεδίο δόξης για πολιτική παρέμβαση, αλλά και πάλι, στην παρατήρηση του Atlantic περί φιλοδοξιών η λέξη-κλειδί μάλλον είναι το «εμφανείς».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News