Άλλο ένα πρωινό που ξύπνησα με το ίδιο άσχημο συναίσθημα: άγχος. Σας έχει συμβεί; Έχετε ξαπλώσει προσπαθώντας να κοιμηθείτε αλλά μη καταφέρνοντας να το πράξετε επειδή έχετε παραλύσει από μια άγνωστη δύναμη; Έχετε προσπαθήσει να αναπνεύσετε αλλά δεν τα καταφέρνετε; Έχετε νιώσει αυτό τον άσχημο κόμπο στην κοιλιά;

Αν μια λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει καλύτερα τη ζωή μου, είναι το «άγχος». Όχι το απλό, αυτό που βιώνει ο περισσότερος κόσμος στην καθημερινότητά του. Το άλλο, που σε παραλύει, που δεν μπορείς να κουνηθείς. Και δεν το εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Είναι ανατριχιαστικό πώς μια αφηρημένη έννοια μπορεί να σου προκαλέσει τόσα πολλά και διαφορετικά αρνητικά συναισθήματα. Δε σε προειδοποιεί, απλά έρχεται και σε ταράζει όποτε βρει ευκαιρία. Παλιά ένας άσχημος βαθμός στο σχολείο, μετά μια αποτυχία στο πανεπιστήμιο, η αδυναμία να βρεις δουλειά, η δυσκολία να πάρεις μια απόφαση που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Αλλά ακόμα και για τα απλά, σχεδόν χαζά… μήπως όπως κάθομαι ενοχλώ κάποιον; Μήπως αυτό που είπα στενοχώρησε; Μήπως, μήπως… Και ξαφνικά βρίσκεσαι να αγχώνεσαι ακόμα για πράγματα άσχετα με εσένα, που δεν έχεις καμία δυνατότητα να ελέγξεις.

Και όλοι οι γύρω, μόλις σε βλέπουν, σου αποκρίνονται με την ίδια φράση «Μην αγχώνεσαι, δεν βγαίνει τίποτα με το άγχος, θα αρρωστήσεις». Πολύ ωραίο να το λες, απαντώ εγώ πάντα με ευγένεια, αλλά πόσο εύκολο είναι να το πράξεις, τελικά; Αν είχα την επιλογή δε θα βίωνα αυτό το συναίσθημα ποτέ ξανά, δε νομίζετε;

Βέβαια, θα μου πείτε, είναι και η εποχή που δε βοηθάει. Πώς να μη σου προκαλεί άγχος το γεγονός ότι είσαι άνεργος πτυχιούχος, έχεις στείλει εκατοντάδες βιογραφικά και το τηλέφωνό σου χτυπάει μόνο από φίλους και από τηλεφωνικές εταιρείες για πακέτα προσφορών; Ή το γεγονός ότι δεν ξέρουμε κυριολεκτικά τι μας ξημερώνει, πώς θα είναι η κατάσταση, ακόμα και έναν μήνα μετά.

Δεν είμαι μόνη μου, είμαστε πολλοί που ζούμε με αυτό ή καλύτερα που έχουμε μάθει να ζούμε με αυτό. Είναι κάτι που είτε το έχεις είτε όχι. Είναι καλό να το έχεις σε μικρό βαθμό, σε βοηθάει να ζυγίζεις καταστάσεις και να βρίσκεσαι σε επαγρύπνηση. Το άλλο όμως, του υπερθετικού βαθμού, μακάρι να μην το βίωνε ποτέ κανένας άνθρωπος. Γιατί είναι αρρώστια… και, δυστυχώς, δεν έχει αντιβίωση για να περάσει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News