Στα τριάντα πέντε της η Τζένιφερ Λόρενς είναι σίγουρα πιο γοητευτική, τουλάχιστον από όσο ήταν στα 17 της, όταν το τεράστιο ταλέντο της στην υποκριτική πιστοποιήθηκε πρώτη φορά με το βραβείο Marcello Mastroianni το οποίο κέρδισε στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για την ερμηνεία της στην ταινία «Τα Σύνορα της Μοναξιάς» (The Burning Plain, 2008) του μεξικανού Γκιγιέρμο Αριάγκα.

Γέννημα θρέμμα του Κεντάκι κέρδισε το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου μόλις στα 22 της για τον ρόλο της στον «Οδηγό Αισιοδοξίας» (Silver Linings Playbook, 2012) του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ (με τον οποίο συνεργάστηκε σε ακόμη δύο ταινίες) ενώ χάρη στην ερμηνεία της ως «Κάτνις Εβερντιν» στη σειρά ταινιών «Hunger Games» κατέστη διάσημη σε όλον τον κόσμο, καθώς και η «action heroine» με τις περισσότερες εισπράξεις στην ιστορία του κινηματογράφου.

Οσο για το μέλλον, πρόκειται να τη δούμε να πρωταγωνιστεί, μαζί με τον Λεονάρντο ντι Κάπριο, στο «What Happens at Night», τη νέα ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Πίτερ Κάμερον.

Στην Festa del Cinema di Roma, όπως ονομάζεται το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της Ρώμης που διεξήχθη στα τέλη Οκτωβρίου, η Τζένιφερ Λόρενς έδωσε το παρών ως πρωταγωνίστρια της ταινίας «Die, My Love» σε σκηνοθεσία της Λιν Ράμσεϊ, η πρεμιέρα της οποίας πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάιο στο Φεστιβάλ των Καννών, με την ταινία να κερδίζει κριτικούς και κοινό και να διεκδικεί τον Χρυσό Φοίνικα.

Η αμερικανίδα ηθοποιός υποδύεται μία συγγραφέα και νεαρή μητέρα, η οποία μετά από τη γέννα, βυθίζεται στον κόσμο της επιλόχειας κατάθλιψης, αρχίζοντας σταδιακά να χάνει τα λογικά της, ενώ ο σύζυγός της (Ρόμπερτ Πάτινσον) την παρακολουθεί, δίχως, όμως, να κατανοεί τι πραγματικά περνάει, και αδυνατώντας, ως εκ τούτου, να τη βοηθήσει. «Η περίοδος μετά από τον τοκετό σε κάνει να αισθάνεσαι σαν εξωγήινη. Πρόκειται για την απόλυτη απομόνωση», είχε πει στις Κάννες η ηθοποιός, η οποία υποδύθηκε τον συγκεκριμένο ρόλο μερικούς μήνες αφότου έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί.

Η ταινία θα αρχίσει να προβάλλεται στους ελληνικούς κινηματογράφους στα μέσα Νοεμβρίου ενώ θεωρείται βέβαιο πως η Λόρενς θα είναι εκ νέου υποψήφια για ακόμη ένα χρυσό αγαλματίδιο στα Οσκαρ του 2026.

«Σας θυμάμαι όταν κερδίσατε το βραβείο Marcello Mastroianni στη Βενετία [το 2008]. Εσείς τι θυμάστε από εκείνο το κορίτσι;», την ρώτησε καταρχάς η Αριάνα Φινός της La Repubblica, συνομιλώντας μαζί της στο ξενοδοχείο όπου κατέλυσε, στην καρδιά της Ρώμης, δίπλα στη διάσημη Piazza di Spagna.

«Hταν η πρώτη φορά που έφευγα από την Αμερική. Εφτασα αρχικά στη Ρώμη – φανταστείτε να βλέπω μια άλλη χώρα για πρώτη φορά στα δεκαεπτά μου και μετά να πηγαίνω στη Βενετία με την οικογένειά μου. Ηταν σαν όλα τα όνειρά μου να γίνονταν πραγματικότητα. Ηταν κάτι το απίστευτο. Οσο για εκείνο το κορίτσι… ελπίζω να είμαι διαφορετική, πιο ώριμη. Εχω παιδιά, είμαι παντρεμένη, κάνω αυτή τη δουλειά πολύ περισσότερο καιρό. Αλλά κάθε φορά που επιστρέφω εδώ, υπάρχει μια υπέροχη νοσταλγία: δεν είναι πλέον “η πρώτη φορά”, αλλά υπάρχει η χαρά του να έχεις μια ιστορία να θυμάσαι», απάντησε η Τζένιφερ Λόρενς.

Οσο για την τελευταία της ταινία και την επιλόχεια κατάθλιψη «είναι μια πραγματικά περίπλοκη εμπειρία και, ενώ πιστεύω ότι ως κοινωνία έχουμε κάνει μεγάλα βήματα προόδου – όσον αφορά την αναγνώριση και την αντιμετώπισή της – σε σύγκριση με τις προηγούμενες γενιές, η Λιν [Ράμσεϊ] ήθελε να ξεπεράσει τα όποια όρια. Η ταινία εξερευνά την επιλόχειο κατάθλιψη, αλλά και τις αλλαγές στη σχέση, τη δυσκολία κατανόησης από την πλευρά του συζύγου της και τη δική της αίσθηση ότι είναι ανεπιθύμητη. Η Λιν αποτυπώνει τέλεια το θέμα: για όσους υποφέρουν – είτε από κατάθλιψη είτε από άγχος – το να δώσουν ένα όνομα δεν είναι αρκετό. Δεν αισθάνονται “άρρωστοι”, αισθάνονται πως έχουν δίκιο και αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως λάθος», είπε η ηθοποιός.

Αναγνώρισε, μάλιστα, πως η μητρότητα (σήμερα η Λόρενς είναι μητέρα δύο παιδιών) είχε και στην ίδια σημαντική επίδραση: «η μεγαλύτερη επίδραση ήταν συναισθηματική. Προηγουμένως δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε ένας ολόκληρος ωκεανός συναισθημάτων – μεταξύ αγάπης και φόβου – που θα μπορούσα να αισθανθώ. Επιπλέον η μητρότητα με έκανε πιο αποτελεσματική: πρέπει να οργανώνω τον χρόνο μου, κάθε ελεύθερη στιγμή είναι πολύτιμη και θέλω να την αξιοποιώ σωστά», ανέφερε σχετικά.

Πώς ατενίζει, όμως, το μέλλον, τι ελπίζει και τι φοβάται για τα παιδιά της; «Ελπίζω στην ενσυναίσθηση και στην ειρήνη. Ελπίζω να μάθουμε να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, να φροντίζουμε τον πλανήτη και ο ένας τον άλλον. Θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου με σεβασμό. Φοβάμαι, ωστόσο, την απώλεια της ενσυναίσθησης, τον φόβο για όσους είναι διαφορετικοί: η διαφορετικότητα είναι η πιο όμορφη πτυχή του να είσαι άνθρωπος και θα ήταν τρομερό να τη φοβόμαστε», σημείωσε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News