Ζει στο Παρίσι εδώ και 30 χρόνια και αυτό χρησιμοποιεί ως επαγγελματική έδρα της. Την τρομάζει η τρομοκρατία, αλλά προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή της κανονικά, επειδή πιστεύει πως ο φόβος είναι το ζητούμενο των τρομοκρατών και σε κάθε περίπτωση δεν θέλει να τους… κάνει τη χάρη.

Εδώ και τέσσερα χρόνια έχει πάρει διαζύγιο από τον γοητευτικό γάλλο ηθοποιό, Βενσάν Κασέλ με τον οποίο ήταν ανδρόγυνο από το 1999 και έχουν αποκτήσει μαζί δύο κόρες. «Αυτό το διαζύγιο είναι για μένα μια παλιά ιστορία πια. Τώρα ό,τι μένει μεταξύ μας είναι η αξιοπρέπεια».

Δέχεται τα χρόνια που περνούν με ψυχραιμία και υπερηφάνεια. «Το να γερνάς δεν είναι καλό, σου προκαλεί φόβο, φοβάσαι τον θάνατο που τον νιώθεις να πλησιάζει. Όμως το να γερνάς είναι η μόνη απτή απόδειξη ότι έζησες πολλά χρόνια».

Αυτά και άλλα πολλά δήλωσε η Μόνα Μπελούτσι σε δημοσιογράφο της ιταλικής εφημερίδας Corriere della sera, που ταξίδεψε μέχρι το Παρίσι για να μιλήσει μαζί της για όλα τα καινούργια που έχει να φέρει το 2017.

Η συνάντηση

Το ραντεβού για τη συνέντευξη κλείστηκε σε ένα boutique ξενοδοχείο που όρισε η Μόνικα Μπελούτσι, κοντά στο σπίτι της, στην περιοχή Σεν Ζερμέν της Αριστερής Οχθης του Σηκουάνα. Μπήκε μέσα πανέμορφη αλλά και πολύ διακριτική. Σαν να μην ήταν η Μόνικα Μπελούτσι. «Ξέρω πως να κυκλοφορώ, δίχως να με βλέπουν», λέει στην ιταλίδα  δημοσιογράφο που την κοιτάζει έκπληκτη καθώς πλησιάζει και κάθεται απέναντί της. Φοράει τζιν και καπαρντίνα. Παραγγέλνει ένα μπουκάλι μεταλλικό νερό με μία φέτα λεμόνι.

Η φιλοσοφία του Σνούπι

Η Μόνικα Μπελούτσι είναι σίγουρα μια γυναίκα που ξέρει πώς να σε εκπλήσσει. Εχει πλήρη συναίσθηση του ποια είναι, φυσικά, αλλά ταυτόχρονα αυτοσαρκάζεται όλη την ώρα. Και είναι ταπεινή. Όλα αυτά την κάνουν να δείχνει απολύτως ισορροπημένη. «Το μυστικό είναι να ξέρεις τι θέλεις και εγώ πάντα ήξερα τι ήθελα», λέει. «Τις προάλλες μιλούσα με μια φίλη στο τηλέφωνο και μου είπε κάτι πολύ ωραίο από τον “Σνούπι”: Λέει ο Τσάρλι Μπράουν “Μια μέρα θα πεθάνουμε”. Και απαντάει ο Σνούπι “Ναι αλλά αυτό δεν θα γίνει τις επόμενες μέρες”.

»Μεγάλη αλήθεια! Συχνά ζούμε τη ζωή μας σαν νεκροί. Σαν να έχουμε πεθάνει ήδη. Αυτό είναι λάθος προσέγγιση. Τη ζωή πρέπει να τη ζούμε σαν ζωντανοί. Και το μόνο όχημα για να το πετύχουμε αυτό είναι το πάθος. Πρέπει να ζούμε με πάθος. Κάθε πρωί να έχουμε την επιθυμία να νιώσουμε ανάταση. Να ανοίγουμε το παράθυρο και να μας λούζει ο ήλιος. Αυτή είναι η φιλοσοφία του Σνούπι».

Τι παθιάζει λοιπόν τη Μόνικα Μπελούτσι στη ζωή; «Το σινεμά, οι κόρες μου, η φιλία, ο έρωτας. Όχι με αυτή τη σειρά».

Πρωτίστως μαμά

«Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ΄ όλα για μένα είναι οι δύο κόρες μου. Η Ντέβα, που γεννήθηκε το 2004 και η Λεονί, που ήρθε το 2010. Βεβαίως οι κόρες μου ξέρουν τι δουλειά κάνω. Ωστόσο ελπίζω να είμαι μια αληθινή μητέρα γι’ αυτές και όχι μια μητέρα που υπάρχει κυρίως στη φαντασία τους.

»Λατρεύω να τις παίρνω από το σχολείο, να τους ετοιμάζω το πρωινό, να διαβάζουμε μαζί τα μαθήματά τους, να τις βάζω το βράδυ να κοιμηθούν. Επίσης οι κόρες μου είναι οι μόνες που ξέρουν και μπορούν να πουν πόσο καλά μαγειρεύω. Μαγειρεύω μόνο γι’ αυτές. Φτιάχνω απλά πράγματα: ζυμαρικά, κρέας, όχι κάτι ιδιαίτερο. Η μεγάλη σπεσιαλιτέ μου είναι το τιραμισού, επειδή το κάνω με σαβουαγιάρ. Πάντως δεν μαγειρεύω για κανέναν άλλο. Όταν έχουμε τραπέζι στο σπίτι ή φέρνω μία φίλη μαγείρισσα που εμπιστεύομαι ή παραγγέλνω κέτερινγκ.

»Για να επιστρέψω όμως στη σχέση μου με τα κορίτσια, θέλω και είναι πρωτεύον για μένα να είμαι μαζί τους και να τους μιλάω για όλα. Για παράδειγμα η Ντέβα μου ζήτησε να ταξιδέψει μόνη της, και της εξήγησα γιατί δεν έκρινα λογικό να φύγει από το σπίτι, 12 ετών, και να βρεθεί χωρίς εμένα σε συνθήκες διαφορετικές από αυτές που γνωρίζει στην καθημερινότητά της… Το ίδιο ισχύει και κάθε φορά που μου ζητάει να κοιμηθεί στο σπίτι κάποιας φίλης της. Για να την αφήσω να το κάνει θέλω πρώτα να έχω γνωρίσει τους γονείς.

»Οσον αφορά την εκπαίδευση, θέλω να νιώσουν ελεύθερες να κινηθούν με άνεση. Οι κόρες μου ξέρουν, για παράδειγμα, τρεις γλώσσες. Στο σπίτι μιλάμε ιταλικά. Εξω στον δρόμο και στο σχολείο μιλάμε γαλλικά. Στο Λονδίνο ή στις ΗΠΑ μιλάμε αγγλικά. Είναι σημαντικό όταν μεγαλώσουν να μην τις προβληματίζει η γλώσσα που θα μιλάνε ή θα χρησιμοποιούν στη δουλειά τους.

»Το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν είναι δική τους επιλογή. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να βρουν μια δουλειά που να τις παθιάζει. Εγώ θα τις στηρίξω σε κάθε περίπτωση. Αν θέλουν να μάθουν χορό θα τις γράψω σε σχολή, αν θέλουν να μάθουν τραγούδι ή κάποιο μουσικό όργανο φυσικά και θα τις κατευθύνω όσο καλύτερα μπορώ».

Σεξ και έρωτας

«Ο έρωτας και οι προσωπικές στιγμές είναι ένας δικός μου κήπος, μυστικός, που τον κρατώ για τον εαυτό μου και αυτό θα κάνω πάντα. Μπορώ πάντως να πω πως εξακολουθώ να νιώθω γυναίκα και να ζω ερωτικά σαν γυναίκα. Αυτό μου δίνει ενέργεια.

»Με τον πατέρα των κοριτσιών μου έχω χωρίσει εδώ και τέσσερα χρόνια, αυτό το διαζύγιο είναι πια παλιά υπόθεση. Μεταξύ μας πάντως διατηρούμε μια αξιοπρεπή σχέση. Όταν υπάρχουν παιδιά σε ένα διαζύγιο είναι απαραίτητη η αξιοπρέπεια.

»Τώρα σας μιλάω σαν μια γυναίκα που έχει προδοθεί, που έχει προδώσει, που έχει αγαπηθεί, που έχει αγαπήσει και που επίσης έχει χρησιμοποιηθεί ως τρόπαιο. Ωστόσο, χωρίς τον έρωτα δεν μπορούμε να ζήσουμε. Και πλέον χωρίς τον έρωτα, δεν μου λέει τίποτα το σεξ».

Η σχέση με το Παρίσι

«Είμαι νομάδας. Ημουν και προτού γίνω ηθοποιός. Ερωτεύομαι πόλεις. Η τελευταία πόλη που ερωτεύτηκα είναι η Λισαβόνα ‒ αγόρασα ένα εξοχικό σπίτι εκεί. Μου αρέσει επειδή μου θυμίζει σε πολλά τη Ρώμη: έχει τους επτά λόφους, το ποτάμι που τη διασχίζει, τη θάλασσα που είναι κοντά…

»Το Παρίσι όμως είναι η πόλη που κατοικώ, εδώ και τριάντα χρόνια. Εδώ μεγαλώνουν τα κορίτσια μου. Εγώ έχτισα την καριέρα μου, εδώ ερωτεύτηκα. Ευγνωμονώ το Παρίσι, είναι πολύ σημαντικό για μένα». Το Παρίσι τίμησε πρόσφατα τη Μόνικα Μπλεούτσι. Ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ στις 24 Νοεμβρίου της απένειμε στο Μέγαρο των Ηλυσίων τη Διάκριση της Λεγεώνας της Τιμής για τη συμβολή της στη Γαλλική Δημοκρατία.

«Το Παρίσι το αγαπώ. Όμως οι τρομοκρατικές επιθέσεις αλλάζουν την προοπτική. Μετά τη 13^η Νοεμβρίου (σ.σ. πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στο Μπατακλάν) οι Γάλλοι επέδειξαν μεγάλη γενναιότητα. Αρχισαν αμέσως να χρησιμοποιούν το μετρό, να επιστρέφουν στα εστιατόρια, να μπαίνουν μέσα στα καταστήματα… Εγώ τότε έλλειπα, μαζί με τα κορίτσια από το Παρίσι. Όταν όμως έγινε η δολοφονική επίθεση στο “Charlie Hebdo” οι κόρες μου ήταν εδώ κι εγώ βρισκόμουν σε γυρίσματα στη Βοσνία, για την ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα (σ.σ. “On the milky road”, 2016). Εκείνες οι δύο μέρες ήταν πολύ δύσκολες.

»Προς το παρόν δεν το συζητώ να εγκαταλείψω αυτή την πόλη. Ωστόσο δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι θα κάνω τελικά αν τα πράγματα χειροτερέψουν. Δεν ξέρω… ο κόσμος αλλάζει. Και στην Ιταλία… το δημοψήφισμα, ο Ρέντσι, το Κίνημα των Πέντε Αστεριών στη Ρώμη, στο Μιλάνο – όλα αυτά είναι μικρά πράγματα. Πιστεύω πως έρχονται πολύ μεγάλες αλλαγές».

https://www.youtube.com/watch?v=9GCLrXxtCDs

Πενηνταδύο ταινίες (δεν θυμάται)

Αν υπολογίσουμε μόνο τις ταινίες στις οποίες εμφανίζεται, αυτές είναι 52. «Αλήθεια; Δεν μπορώ να τις μετρήσω… Δεν θυμάμαι». Εξαιρούνται τα κινούμενα σχέδια στα οποία δανείζει φωνή της, τα τηλεοπτικά σίριαλ και οι διαφημίσεις). Σε όλες αυτές τις ταινίες, έχει ερμηνεύσει ρόλους σε διάφορες γλώσσες: ιταλικά, αγγλικά, γαλλικά, σερβικά, φαρσί – έχει μιλήσει ακόμα και τη γλώσσα των… ονείρων.

«Η γλώσσα είναι δευτερεύουσα στον κινηματογράφο. Το εργαλείο ενός ηθοποιού είναι το σώμα, η εικόνα του. Ένα βλέμμα, μια μικρή κίνηση των χειλιών, είναι πολύ σημαντικότερα στοιχεία, από τα λόγια που έχεις να πεις».

Πώς είναι όμως όταν μία γυναίκα, που έχει πατήσει τα 50 χρόνια της, εμφανίζεται γυμνόστηθη στην κάμερα; Στην τηλεοπτική σειρά «Mozart in the Jungle», με πρωταγωνιστή τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ (σ.σ. προβάλλεται στην Ελλάδα από την COSMOTE TV) παίζει σε μία σκηνή με ακάλυπτο το στήθος της.

«Το γυναικείο σώμα στα 50 είναι στο φόρτε της ωριμότητάς του. Σε σχέση με το παρελθόν τα πράγματα έχουν αλλάξει… Σήμερα μια γυναίκα στα 50 δεν παροπλίζεται. Μια γυναίκα στην ηλικία μου δεν μπορεί να θεωρηθεί ηλικιωμένη. Εχω πολλά παραδείγματα ηθοποιών που κάνουν σπουδαία καριέρα μετά τα 50: η Ιζαμπέλ Ιπέρ, η Τζούντι Ντεντς, η Ελεν Μίρεν… Σήμερα αυτό που μετράει περισσότερο είναι η ενέργεια και όχι η ηλικία. Η ενέργεια, λοιπόν πηγάζει από την ψυχή».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News