Μα, θα πείτε, είναι η ομελέτα φαγητό αξέχαστο; Όχι. Και εν πάσει περιπτώσει είναι η χωριάτικη ομελέτα με λουκάνικα, πατάτες, παστό κρέας, τυρί κι ό,τι βγάλει το μποστάνι, φαγητό καλοκαιρινό; Καταπίνεις μπουκιά και είναι σαν να καταπίνεις βόδι. Πράγματι.

Όμως κάθε φορά που μιλάω με κάποιον για την Ανδρο, θυμάμαι τη φρουτάλια. Τη Χώρα και τη φρουτάλια.

Η Ανδρος μου δημιουργεί παράξενους συνειρμούς. Κατ’ αρχάς η Χώρα μου φαίνεται ξέχωρη από το υπόλοιπο νησί ‒ έχω πάει, πλάκα-πλάκα, στην Ανδρο, καμιά δεκαριά φορές. Και κάθε φορά που περπατάω εκεί, στον κεντρικό δρόμο, συνήθως απόγευμα, λίγο πριν πέσει ο ήλιος, κοιτάζω τα σπίτια, τα μαγαζιά και τα στενά που ανοίγονται στη θάλασσα, και νιώθω σαν να ξεφυλλίζω σελίδες του Καραγάτση. Η Χώρα της Ανδρου είναι για μένα το τέλειο αρχοντικό σκηνικό του καλοκαιριού.

Οι θάλασσες του νησιού δεν με τρελαίνουν – δεν έχω πάει και σε πολλές βέβαια. Από την άλλη η Ανδρος έχει ωραία ορεινά χωριά. Δροσερά και ατμοσφαιρικά. Αν είσαι τύπος του βουνού, δηλαδή, θα τρελαθείς. Εγώ δεν είμαι τόσο. Προτιμώ τη θάλασσα. Εστω τη θάλασσα που δεν μου πολυγεμίζει το μάτι.

Θάλασσα λοιπόν, στην Ανδρο. Την πρώτη φορά που πήγα στο νησί, πριν από 15 χρόνια, αμέσως μετά το μπάνιο μας έπιασε πείνα και σταματήσαμε στον Γιαννούλη, ένα παραδοσιακό ταβερνάκι πάνω στον δρόμο για το Γαύριο για να φάμε. Εκεί παραγγείλαμε φρουτάλια, γιατί δεν ξέραμε τι είναι και είχαμε περιέργεια.

Μια ομελέτα όλο λάδι, με πατάτες, λουκάνικα, κρεμμύδι και πιπεριές, ντομάτα, βολάκι (τοπικό τυρί) και πολύ δυόσμο. Μια ομελέτα φουσκωτή και στρογγυλή σαν τούρτα. Χρυσαφένια και λαμπερή. Την κόψαμε σαν τούρτα και μοιράσαμε τα κομμάτια.

Ηταν βαριά, πολύ χορταστική, αλλά η γεύση της, αυτή η υπερβολική γεύση της, τελικά είναι η γεύση που συνέδεσα οριστικά με την Ανδρο από εκείνο το καλοκαίρι. Κάθε φορά που πηγαίνω κάθομαι πάντα σ΄εκείνο το ταβερνάκι*  και παραγγέλνω πάντα φρουτάλια. Κάθε φορά εξάρω τη νοστιμιά της (απείρως καλύτερη από την τορτίγια) και κάθε φορά συγκρατούμαι και τρώω μόνο ένα κομμάτι (σε στιλ τούρτας) για να μη χαλάσω την απόλαυση.

Εννοείται πως ούτε λόγος να τη φτιάξω μόνη μου στην Αθήνα. Η φρουτάλια είναι συνδεδεμένη στο μυαλό μου με την Ανδρο, μετά τη θάλασσα, στον δρόμο για το Γαύριο.

*Οι κριτικές το 2016 στο Trip Advisor είναι πολύ μέτριες, αλλά εγώ δεν πήγα φέτος για να σας πω τη γνώμη μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News