Μάλλον σας το έχω ξαναπεί. Το λέω συχνά. Συναντήθηκαν έπειτα από πολλά-πολλά χρόνια, δυο παλιόφιλοι-συμπατριώτες, του πρώην ανατολικού μπλοκ. Είπανε, είπανε, είπανε. Την ώρα του αποχαιρετισμού λέει μελαγχολικά ο ένας «Τελικά, παλιόφιλε, ό,τι μας είπαν για τον κομμουνισμό, ήταν όλα ψέματα», «Ακόμα χειρότερα» απάντησε ο άλλος «Ό,τι μας είπαν για τον καπιταλισμό, ήταν όλα αλήθεια».

Λάτρεψα το κινηματογραφικό έργο, ο «Λύκος της Wall Street». Όσο το εκ διαμέτρου αντίθετό του «Οι ζωές των άλλων». Το θυμάστε; Λάτρεψα τη σαδιστικά ακραία ακρότητά του. Αν ήταν ζωγραφικός πίνακας, θα είχε την υπογραφή του Φ. Μπέικον. Εκεί που το τερατώδες χαράζει με ξυράφι και δεν προλαβαίνεις να εκφράσεις ή να περιγράψεις το συναίσθημα. Μόνο μονολογείς «δεν μπορεί!». Κι εκείνοι οι φαλλοί και τα αιδοία… Στην αφθονία τους. Όργανα που παίζουν ενώ δεν παίζουν. Κυνηγούν. Σιγά μην κυνηγούν! Ξεχνάνε και τι κυνηγούν. Μένει μόνο το λαχάνιασμα μιας καρδιάς που ξέφυγε από το στέρνο. Χτυπάει με τη γλώσσα έξω, κάπου παράμερα, εξωσωματικά. Φαλλοί να γαμήσουν το σύμπαν όλο. Ανυποψίαστοι στην ασθμαίνουσα φιλοδοξία τους. Σιγά μη γαμιέται το σύμπαν. Δεν πάει να πάρεις ό,τι ουσία-καύσιμο κυκλοφορεί στον πλανήτη! Τον εαυτό σου θα γαμήσεις. Το έργο είναι ωδή στις ουσίες.

Ο Λύκος της Wall Street είναι μια πλευρά της Αμερικής. Τόσες πλευρές που έχει αυτή η πολυδιάστατη ήπειρος! Μην την αδικήσετε γενικεύοντας. Ο Λύκος είναι μια πλευρά και μας δίνει την ευκαιρία να παρατηρήσουμε την ανατομία ενός εγκλήματος και τις προεκτάσεις του σε πλήθος εγκλημάτων. Την ίδια ωστόσο στιγμή, ζηλεύωτον πυρήνα της αμερικάνικης νοοτροπίας-φιλοσοφίας… Την πεμπτουσία. Τη σημαντικότητα της έννοιας «ευκαιρία». Αυτή που κυνήγησε και άρπαξε ακόμα και ο ηθοποιός DiCaprio.

Έξι χρόνια είχε πάρει στο κατόπι τον Σκορτσέζε για ν΄ αναλάβει τη σκηνοθεσία της ταινίας του. Και την πίστευε τόσο πολύ, που τη χρηματοδότησε εν μέρει και ο ίδιος. Ρεσιτάλ ηθοποιίας! Και ο αληθινός «λύκος»… (μην ξεχνάτε, μιλάμε για αληθινή ιστορία) έχει να λέει, ότι τον έπρηξε (ακριβέστατη μετάφραση) ο Leonardo, να τον ρωτάει κάθε ώρα και στιγμή, να θέλει να εντρυφήσει σε κάθε συναίσθημα, σε κάθε λεπτομέρεια, στο κάθε το δα της ζωής του, τη ζωή του ήρωα που επέλεξε να υποδυθεί. Ο Leonardo DiCaprio θα μπορούσε να μουχλιάζει σε ανούσιους ρόλους γκόμενου. Θέλουν τσαγανό οι ρόλοι. Μπορεί και να θέλει «Αμερική» το ταλέντο να περπατήσει το ταλέντο του.

Ρόλος σύνθετος μετάπλασης, εξέλιξης ενός επαρχιωτόπαιδου, σε πεινασμένο για χρήμα «λύκο». Με μια ζεματιστή, μόνιμα όμως φλόγα, στη ματιά. Άλλο τόσο ρεσιτάλ, η ηθοποιία του φίλου του, υποψήφιου για βραβείο Β' ανδρικού ρόλου, Jonah Hill. Ρόλος καρικατούρα. Μάλλον όχι! Δεν μπορείς να οριοθετήσεις πού τελειώνει η καρικατούρα και πού ξεκινάει ο άνθρωπος. Ο σουρεαλισμός μιας οδοντοστοιχίας, που μόνιμα γελάει ή σαν να γελάει κι αυτή «εξωσωματικά». Τόσο φρικτά γνώριμη. Τόσο δίπλα μας.

Για το έργο «Λύκος της Wall Street» έκανα πολλές κουβέντες με τα φιλαράκια μου. Μερικοί έφυγαν από τον κινηματογράφο στη μέση του έργου και άλλοι μου ομολόγησαν ότι παζάρεψαν με τον εαυτό τους να μείνουν ή να φύγουν. Μα έτσι δεν γίνεται με τις αλήθειες όταν ποζάρουν στυγνές μπροστά στα μάτια μας;

Ο λύκος της Wall Street είναι μια αληθινή ιστορία. Δείτε την ή κλείστε τα μάτια, ακυρώστε την, φτύστε την, θαυμάστε την αλλά μην τολμήσετε να προκαλέσετε «Λύκε, λύκε, είσαι εδώ;»… Μην το ρισκάρετε. Μπορεί να εμφανιστεί λύκος μπροστά σας. Υπάρχουν ανάμεσά μας. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News