Είναι η δίψα που σε κρατάει ζωντανό. Και είναι η φωτιά (μέσα σου, ίσως και έξω) που γίνεται κινητήρια δύναμη. Δίψα και φωτιά, ας κρατήσουμε ως κώδικες από μία σύντομη κουβέντα με τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Περιμένετε. Η κουβέντα έχει και αφορμή. Τη συναυλία που θα δώσει ο άλλοτε φρόντμαν των Φατμέ, μαζί με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, την Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2019, στο Ηρώδειο, υπέρ των σκοπών της Ενωσης Μη Κερδοσκοπικών Σωματείων και Ιδρυμάτων «Μαζί για το παιδί», που εργάζονται για την ευημερία 30.000 παιδιών ετησίως. Παιδιών που «αντιμετωπίζουν τη φτώχεια, την αναπηρία, την κακοποίηση και την αρρώστια».

«Σε αυτή την ξεχωριστή μουσική βραδιά θα ενώσουμε τις φωνές μας και τις ενέργειες μας για να συμβάλλουμε και εμείς στο να βελτιώσουμε την καθημερινότητα των παιδιών που αγκαλιάζει το “Μαζί για το Παιδί”» δηλώνουν οι δύο τραγουδοποιοί.

Και για να γυρίσουμε στον καλεσμένο μας, στον Νίκο Πορτοκάλογλου, μαζί με τη δίψα και τη φλόγα που είναι οι δύο πρώτοι κώδικές του, ας προσθέσουμε και κάτι ακόμη: ότι δίπλα στην «ανόητη, καταναλωτική και επιδεικτική πλευρά της κοινωνίας μας» είναι «πολύ δύσκολο να δούμε μια άλλη, κρυφή πλευρά, ανθρώπους που προσφέρουν εθελοντική εργασία εντελώς αθόρυβα». Με αυτά τα λόγια τελείωσε η κουβέντα μας με τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Ομως με φωτιά ξεκίνησε. Για την ακρίβεια, με τον υπότιτλο («κρυφό» και αυτόν) της συναυλίας με τον Λαυρέντη Μαχαιρίστα, «ό,τι έχει μείνει από τη φωτιά».

Αλήθεια, τι έχει μείνει από τη φωτιά; Ή μήπως συνεχίζει να καίει;

«Για μένα η φωτιά είναι η κινητήρια δύναμη. Είναι η αιτία που ερωτεύεσαι, που παθιάζεται, που συνεχίζεις να ψάχνεις, να ρωτάς, να μαθαίνεις. Να ονειρεύεσαι, να κάνεις νέα σχέδια και νέους φίλους, ασχέτως ηλικίας. Είναι αυτό που λέω στο άλλο τραγούδι μου: η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα που σε κρατά ζωντανό. Ε, ναι, βέβαια, η φωτιά συνεχίζει να καίει. Αλλιώς δεν θα ήμασταν εδώ. Θα είχαμε πάρει σύνταξη».

Τότε που τραγουδούσατε για τη «θάλασσα (τη) σκοτεινή» είχατε φανταστεί πως κάποτε μπορεί και να μας κύκλωνε;

«Το τραγούδι έλεγε: τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω, τι να τα κάνω τώρα πια, απόψε που σε χάνω. Μιλούσε για την απληστία σε μια εποχή που καλοπέραση και απληστία είχαν χτυπήσει κόκκινο. Ηταν το 2001. Και παραδόξως έγινε τεράστια επιτυχία, ενώ συνήθως αποφεύγουμε να κοιτάξουμε στον καθρέφτη όταν δεν μας κολακεύει. Εχω σκεφτεί αρκετές φορές από τότε πως μέσα στην τρέλα της εποχής είχαμε κατά βάθος συνείδηση ότι είχαμε ξεφύγει, ότι κάπου υπήρχε μία ύβρις. Και ως γνωστόν, μετά την ύβρι έρχεται η Νέμεσις».

Λένε πως η μουσική δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλοι λένε το αντίθετο. Εσείς τελικά τι πρεσβεύετε;

«Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε πως η ομορφιά θα αλλάξει τον κόσμο. Το βρίσκω πολύ ρομαντικό και πολύ αισιόδοξο, αλλά μου αρέσει. Αρκεί βέβαια η μουσική να διαθέτει ομορφιά. Δεν είναι αυτονόητο».

Οσα μπορεί να κάνει μια κιθάρα και μια φωνή. Πόσα, αλήθεια;

«Αν σκεφτείς τον πρώτο δίσκο του Ντίλαν και τον πρώτο του Σαββόπουλου, μια κιθάρα και μια φωνή μπορούν να κάνουν τα πάντα».

Πορεία ενηλικίωσης

Με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα ξεκίνησαν και οι δύο από συγκροτήματα και κατέληξαν στις αυτόνομες καλλιτεχνικές μονάδες του σήμερα. Είναι αυτό ένδειξη γενικότερα για τη στροφή στην κοινωνία μας, γύρω; – τον ρωτάω. Στην αρχαιότητα εκκινούσαν από τη μονάδα για να ανοιχτούν στο κοινωνικό σύνολο. Τώρα μήπως με έναν τρόπο το έχουμε αντιστρέψει;

«Μπορεί να είσαι μέλος ενός συγκροτήματος και να είσαι εντελώς αντικοινωνικός, και εγκλωβισμένος στο μικρό σου σύμπαν, ενώ σαν μονάδα να είσαι, όπως λέτε, ανοιχτός στο κοινωνικό σύνολο. Τα συγκροτήματα είναι μια παράταση της εφηβείας. Ξεκίνησα με τους Φατμέ από τα 18 μου παίζοντας μουσική με τους παιδικούς μου φίλους από τη γειτονιά, τους συμμαθητές μου. Και εκεί γύρω στα τριάντα το διαλύσαμε. Ηταν μια πορεία ενηλικίωσης».

Το «Μαζί με το παιδί» προσφέρει «βοήθεια σε παιδιά που αντιμετωπίζουν φτώχεια, αναπηρία, κακοποίηση, αρρώστια». Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν -ακόμη και πρεσβεύουν- ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν ή δεν χρειάζονται την προσοχή μας…

«Το ότι όλα αυτά υπάρχουν, δεν σηκώνει συζήτηση. Ποιος αμφισβητεί πως υπάρχουν, δυστυχώς, γύρω μας καθημερινά όλα αυτά; Θα μου πεις εδώ αμφισβητούν την κλιματική αλλαγή, ή ακόμη και πως η Γη είναι στρογγυλή. Ε, ναι, εντάξει, δημοκρατία έχουμε ευτυχώς, ο καθένας έχει τη γνώμη του και την εκφράζει ελεύθερα. Οπως είπα και πριν, θαυμάζω απεριόριστα τους ανθρώπους που δουλεύουν εθελοντικά και αθόρυβα προσφέροντας βοήθεια σε αυτούς που υποφέρουν. Και για αυτό, σαν ελάχιστη ένδειξη συμπαράστασης, συμμετέχω σε αυτή τη συναυλία στο Ηρώδειο. Μαζί με τον Λαυρέντη, θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας».

Προσφορά και εθελοντισμός. Πιστεύετε ότι είμαστε στα χρόνια του προσφέρω ή στα χρόνια του ζητάω; Βλέπετε γύρω σας διάθεση για προσφορά ή μήπως όλα τείνουν προς το καλώς διάγειν του Εγώ, για τον καθένα μας;

«Ολα υπάρχουν ταυτόχρονα, όπως υπήρχαν πάντα. Και όλοι μας είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Κάθε στιγμή κάνουμε την επιλογή μας. Είναι εύκολο να βλέπεις την ανόητη, καταναλωτική και επιδεικτική πλευρά της κοινωνίας μας μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να δεις μια άλλη κρυφή πλευρά. Ανθρώπους που προσφέρουν εθελοντική εργασία εντελώς αθόρυβα. Που δουλεύουν καθημερινά σε οργανισμούς όπως το ‘Μαζί για το παιδί’ και πολλούς πολλούς άλλους. Δεν τους βλέπουμε γιατί δεν θέλουν να τους δούμε. Και γιατί στις ειδήσεις προτιμούν τα κακά νέα από τα καλά. Αλλά, πιστέψτε με, υπάρχουν και είναι πολύ περισσότεροι από όσοι νομίζουμε».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News