Το σκηνικό στο Σίδνεϊ ήταν πρωτόγνωρο. Μέσα στο γήπεδο, χιλιάδες παιδιά σύρων μεταναστών -γεννημένα στην Αυστραλία- φώναζαν υπέρ της χώρας καταγωγής τους. Το αίμα νερό δεν γίνεται. Δίπλα τους, πρόσφυγες από τη Συρία που τα τελευταία έξι χρόνια βρήκαν καταφύγιο στη «νότια γη», ανέμιζαν σημαίες της Αυστραλίας και ύψωναν πορτρέτα του Μπασάρ αλ-Ασαντ με ένα κατακόκκινο Χ στο πρόσωπό του. Απέξω, εκατοντάδες Σύροι διαδήλωναν μπροστά στους σαστισμένους Αυστραλούς: «Αυτή δεν είναι εθνική ομάδα, είναι η ομάδα ενός δικτάτορα».

Στον αγωνιστικό χώρο, οι ποδοσφαιριστές της Συρίας «τα έδωσαν όλα». Προηγήθηκαν στο σκορ, έμειναν δέκα (λόγω αποβολής), πήγαν το ματς στην παράταση και είχαν δοκάρι στο τελευταίο της λεπτό. Αλλά οι Αυστραλοί, με δύο γκολ του αρχηγού τους, Τιμ Κέιχιλ, έβαλαν τέλος στα όνειρα των φιλοξενούμενων που πλησίασαν -όσο ποτέ άλλοτε- το θαύμα της πρόκρισης στην τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτή η πορεία προς το Μουντιάλ του 2018, που διακόπηκε την Τρίτη το μεσημέρι (ώρα Ελλάδας), δίχασε ξανά τη Συρία, η οποία από το 2011 βιώνει τη φρίκη του εμφυλίου πολέμου.

Το μισό έθνος ήταν περήφανο για την εθνική του ομάδα, αν και τις επιτυχίες της στον ασιατικό προκριματικό όμιλο μπορούσε να τις πανηγυρίσει μόνον από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Οι Σύροι δεν έδωσαν κανένα ματς στη χώρα τους. Αλλωστε, όσα γήπεδα δεν καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς, έχουν μετατραπεί σε τόπο μαρτυρίου για τους πολιτικούς αντιπάλους του Ασαντ. Επαιζαν «γηπεδούχοι» τουλάχιστον 5.000 χιλιόμετρα μακριά, στη Μαλαισία ή στο Ομάν, μπροστά σε μερικές εκατοντάδες οπαδούς τους. Ξένοι στην ίδια τους την έδρα. Οι μετακινήσεις τους ήταν πολύ δύσκολες, εξαιτίας του πολέμου, ενώ οι αντίπαλοί τους έφταναν στα ραντεβού για τους αγώνες… business class. Βασανιστικές ήταν και οι προπονήσεις τους, σε εγκαταλελειμμένα στάδια γύρω από τη Δαμασκό με άθλιους αγωνιστικούς χώρους. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, κάθε τους νίκη ήταν πραγματικός θρίαμβος – αχτίδα χαράς και περηφάνιας μέσα στο σκοτάδι του ολέθρου.

Το άλλο μισό (έθνος) δεν το έβλεπε έτσι. Θεωρούσε ότι μία ρημαγμένη χώρα που θρηνεί περίπου 400.000 νεκρούς (σύμφωνα με τον ΟΗΕ), με 5,1 εκατομμύρια κατοίκους της στην προσφυγιά και χιλιάδες πολίτες εξαφανισμένους, δεν θα έπρεπε να διασκεδάζει με την μπάλα. Πολύ περισσότερο, όταν έτσι συμμετείχε -άθελά της- στη διεθνή προπαγάνδα του Ασαντ, ο οποίος βρήκε την ευκαιρία να δείξει στον κόσμο μία ψευδή εικόνα κανονικότητας. Οτι «είμαστε τόσο καλά, ώστε πάμε και Μουντιάλ».

Η εθνική ομάδα της Συρίας αποτελείται σχεδόν αποκλειστικώς από υποστηρικτές του προέδρου. Από ποδοσφαιριστές που του ήταν πάντοτε πιστοί, αλλά και από δύο τρεις πρώην αντικαθεστωτικούς οι οποίοι, προσφάτως, «είδαν το φως το αληθινό». Ενας απ’ αυτούς είναι ο Ομάρ αλ-Σομά, σκόρερ στο ματς της Τρίτης στο Σίδνεϊ. Σε έναν αγώνα της Συρίας στο Κουβέιτ, το 2012, είχε υψώσει το λάβαρο των επαναστατών. Αμέσως μετά αυτομόλησε και έθεσε εαυτόν εκτός ομάδας. Προσφάτως επέστρεψε. Οχι μόνον, αλλά και -μετά τον αγώνα με το Ιράν- έπλεξε το εγκώμιο του Ασαντ, σε τηλεοπτική του συνέντευξη που μεταφράστηκε στα Αγγλικά και ανέβηκε στο YouTube.

Δίπλα του έκανε το ίδιο ο Φιράς αλ-Χατίμπ, που τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν αυτο-εξόριστος στο Κουβέιτ και είχε ορκιστεί πως δεν θα ξαναπαίξει με τη Συρία, μέχρι να σταματήσει ο βομβαρδισμός των περιοχών που έχουν εξεγερθεί εναντίον του δικτάτορα. Οταν -τον περασμένο Μάιο- ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε, γιατί αποφάσισε να επιστρέψει, ο αλ-Χατίμπ… πέταξε την μπάλα στην εξέδρα: «Ο,τι κι αν έκανα, 12 εκατομμύρια Σύροι θα με λάτρευαν κι άλλοι 12 εκατομμύρια θα ήθελαν να με σκοτώσουν».

Την απάντηση κανένας δεν τη γνωρίζει, όμως εύκολα μπορεί να κάνει κάποιες υποθέσεις. Ο Ανας Αμο, ο πιο δημοφιλής αθλητικός αρθρογράφος στη Συρία, που τα πέντε τελευταία χρόνια ζει στην Τουρκία, πιστεύει ότι ο αλ-Χατίμπ εκβιάστηκε από το καθεστώς. Το ίδιο συνέβη, πιθανότατα, με τον αλ-Σομά. Ο Ασαντ έχει τον τρόπο του να «πείθει». Από τη μία, προσφέρει σε κάθε διεθνή ποδοσφαιριστή κυβερνητικές θέσεις, ένα καινούργιο διαμέρισμα και χρήματα. Μετά τη νίκη κόντρα στο Ουζμπεκιστάν έδωσε σε κάθε παίκτη 1.000 δολάρια, τα οποία για τον μέσο πολίτη της χώρας αντιστοιχούν στους μισθούς ενός ολόκληρου έτους. Από την άλλη, πολλοί ποδοσφαιριστές που είχαν εκδηλωθεί εναντίον του καθεστώτος, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν ή αγνοούνται. Για τους περισσότερους ανθρώπους, το τίμημα του ηρωισμού είναι αβάσταχτο.

Ο Τζιχάντ Κασάμπ, πρώην αρχηγός της εθνικής ομάδας της Συρίας και παίκτης της αλ-Χαράμα (είναι η… Μπάγερν Μονάχου της χώρας), πέθανε σε στρατιωτική φυλακή της Δαμασκού το 2016. Είχε κατηγορηθεί ότι παγίδευε αυτοκίνητα με εκρηκτικά, κάτι που ουδέποτε παραδέχτηκε. Οταν άρχισε η εξέγερση εναντίον του Ασαντ στην «πρωτεύουσα της επανάστασης», την πόλη Χομς, ένας νεαρός τερματοφύλακας, ο Αμπντελμπασέτ Σαρούτ, με τη δυνατή φωνή του τραγουδούσε και ξεσήκωνε τους επαναστάτες. Πλέον, είναι άγνωστο αν ο «τραγουδιστής γκολκίπερ» -όπως τον έλεγαν- ζει.

Ολοι στη Συρία γνωρίζουν ότι ο Ασαντ «δεν έδινε δεκάρα» για το ποδόσφαιρο ή για κάποιο άλλο σπορ. Το όψιμο ενδιαφέρον του για την ομάδα της Συρίας προδίδει τη σκοπιμότητά του, όμως οι Σύροι αγαπούσαν, ανέκαθεν, την μπάλα. Και δεν μπορούσαν να μη χαρούν για την εθνική τους, ακόμη και μέσα στα χαλάσματα της ζωής τους. Στις 5 Σεπτεμβρίου, μετά το 2-2 με το Ιράν στην Τεχεράνη που έστειλε τη Συρία στους αγώνες – μπαράζ με την Αυστραλία, ήταν ευτυχισμένοι για πρώτη φορά μετά το 2011 που άρχισε ο πόλεμος. Στη Δαμασκό είχαν στηθεί δεκάδες γιγαντο-οθόνες, σε πλατείες και κατεστραμμένα γήπεδα, για να παρακολουθήσει ο λαός απευθείας το παιχνίδι. Με το σφύριγμα της λήξης, ο ουρανός της πόλης φωτίστηκε – τη φορά αυτή από τα πυροτεχνήματα, κι όχι από τις ρουκέτες ή τις βόμβες. Μοναδική παραφωνία σε αυτό το αυθόρμητο λαϊκό πάρτι ήταν τα συνθήματα υπέρ του προέδρου.

Η παρ’ ολίγον πρόκριση της Συρίας (που βρίσκεται μόλις στην 75η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της FIFA) στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας έβγαλε στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες βασανισμένους ανθρώπους. Το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει χαρά ακόμη και μέσα στη δυστυχία του πολέμου. Την Τρίτη, ήταν η σειρά των άλλων μισών να πανηγυρίσουν, για τον αποκλεισμό της «εθνικής του Ασαντ». Αυτοί υποστηρίζουν, πλέον, την «ομάδα της ελεύθερης Συρίας», που ιδρύθηκε το καλοκαίρι του 2014, στον Λίβανο, από ποδοσφαιριστές – πρόσφυγες. Αλλά παίζει μόνο σε φιλικά. Η FIFA είναι πάντα με τα καθεστώτα. Μέχρι να πέσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News