Sold-out ματς της Εθνικής, είχαμε χρόνια να δούμε. Οι γεμάτες κόσμο -και ενθουσιασμό- εξέδρες του «Πανθεσσαλικού», στις οποίες υπήρχαν και πολλά γυναικόπαιδα (δυστυχώς, και καμιά τριανταριά ηλίθιοι, που θεώρησαν πατριωτικό τους καθήκον να «πουλήσουν τσαμπουκά» σε 150 κοσοβάρους οπαδούς), θύμιζαν παλιές, καλές εποχές. Είχε γίνει συνήθεια, για τη «γαλανόλευκη», να αγωνίζεται μεταξύ μερικών εκατοντάδων… συγγενών και φίλων, οι οποίοι στο αχανές ΟΑΚΑ «εξαφανίζονταν». Το ότι κατάφερε να κάνει τον έλληνα φίλαθλο να ασχοληθεί, ξανά, μαζί της, είναι η πιο μεγάλη της νίκη.

Δεν… σκοτώσαμε κανένα θηρίο. Κερδίζοντας, όμως, με σχετική άνεση, το Κόσοβο (δυο φορές), τη Βόρειο Ιρλανδία και την Κύπρο, αποδείξαμε πως δεν ανήκουμε στη Γ’ Κατηγορία του Nations League, δηλαδή ανάμεσα στις ομάδες που βρίσκονται στις θέσεις 33 έως 48 της ευρωπαϊκής κατάταξης. Είμαστε για πιο πάνω, έστω κι αν δεν κατορθώσουμε, ποτέ, να επιστρέψουμε στο top-10, στο οποίο είχαμε φτάσει πριν από μια δεκαετία. Κι αν το καλοσκεφτούμε, είναι η πρώτη φορά μετά το 2014, που βάλαμε έναν στόχο και τον πετύχαμε.

Με τον προβιβασμό μας στη Β’ Κατηγορία (που είναι εξασφαλισμένος, πλέον, ό,τι κι αν συμβεί στις δυο τελευταίες αγωνιστικές του Σεπτεμβρίου), κατακτήσαμε και το δικαίωμα της «δεύτερης ευκαιρίας» για τη συμμετοχή μας στο Euro 2024. Η Εθνική που παρακολουθήσαμε το περασμένο δεκαήμερο, με λίγη τύχη στην κλήρωση του προσεχούς Οκτωβρίου, είναι ικανή να φτάσει στα γήπεδα της Γερμανίας από το δρόμο των προκριματικών. Αλλά, ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει, τώρα έχει και εναλλακτικό μονοπάτι: τους αγώνες – μπαράζ του Nations League.

Το καλύτερό της παιχνίδι σε αυτές τις τέσσερις αγωνιστικές, η Εθνική το έκανε χθες (Κυριακή). Πίεσε ασφυκτικά τους αντιπάλους της στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, δημιούργησε σημαντικές ευκαιρίες στο πρώτο 45λεπτο, έπαιξε με ένταση ασυνήθιστη για έλληνες ποδοσφαιριστές, και κράτησε τους Κοσοβάρους μακριά από το τέρμα του Βλαχοδήμου, με εξαίρεση τη φάση του 90’+7’. Μάλιστα, νίκησε με πρωταγωνιστές δυο παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο. Ο Μάνταλος «σέρβιρε» το 1-0 και σκόραρε το 2-0. Το πρώτο γκολ, ήταν αριστούργημα. Θύμισε εκείνο του Νίκου Μαχλά, σε βάρος της Ρωσίας το 1993 στο ΟΑΚΑ, που μας έστειλε στο Μουντιάλ των ΗΠΑ (1994). Ο Γιακουμάκης, που… μιμήθηκε τον «Ζορμπά», δεν είχε γεννηθεί, ακόμη. Πέτυχε ένα τέρμα «κλάσης», το οποίο απέδειξε την τεράστια πρόοδο που έχει κάνει από τότε που έφυγε στο εξωτερικό.

Η Εθνική «επιστρέφει». Και -για να είμαστε δίκαιοι- τις βάσεις για την «επιστροφή», τις είχε βάλει ο Τζον φαν’τ Σιπ. Εκείνος «ανακάλυψε» τους περισσότερους από τους παίκτες που απαρτίζουν τη σημερινή ομάδα, εκείνος δημιούργησε ένα σύνολο ποδοσφαιριστών που λαχταρούν να διακριθούν μαζί της, εκείνος επανέφερε τη νοοτροπία του «ένας για όλους και όλοι για έναν» στα αποδυτήρια. Υστερούσε, όμως, στη διαχείριση: των αγώνων και των προσώπων. Και -το κυριότερο- προσπαθούσε να… σπείρει ολλανδικό ποδόσφαιρο σε ένα χωράφι που βγάζει στόπερ, πλάγιους μπακ, ανασταλτικούς μέσους και τερματοφύλακες. Ακόμη και τους εξτρέμ μας, τους επιλέγουμε με κριτήριο τη συνέπειά τους στα αμυντικά τους καθήκοντα.

Μέσα σε τέσσερις μήνες, ο Γκουστάβο Πογιέτ πέτυχε ό,τι ο προκάτοχός του δεν είχε καταφέρει σε 28. Μονιμοποίησε, επιτέλους, έναν τερματοφύλακα (Βλαχοδήμος). Συγκρότησε έναν σταθερό κορμό αμυντικών και ανασταλτικών χαφ. Εκλεισε την «τρύπα» του δεξιού μπακ (Μπάλντοκ), που μας ταλαιπωρούσε χρόνια. Εκμεταλλεύτηκε πλήρως τα προσόντα του πιο επιτυχημένου έλληνα παίκτη στο εξωτερικό (Τσιμίκας). Επέλεξε επιθετικούς με κριτήριο την ταχύτητα. Μοίρασε σωστά τους ρόλους και έβαλε κανόνες στο rotation. «Θύμισε» στην ομάδα ότι τους μεγαλύτερους θριάμβους της, τους οφείλει στην αποτελεσματική άμυνα. Σε τέσσερα διαδοχικά ματς η Εθνική δεν δέχτηκε ούτε ένα γκολ, δέχτηκε -στο σύνολο- 20 τελικές, κι από αυτές μόνο 5-6 στην εστία.

Εχει και «άστρο», η Εθνική του Πογιέτ – χρειάζεται κι αυτό. Σε τρία παιχνίδια, ο Τάσος Μπακασέτας σκόραρε στην πρώτη του αξιόλογη τελική προσπάθεια. Σε φάσεις που η στατιστική δεν θεωρεί, καν, σπουδαίες ευκαιρίες. Τα xG (αναμενόμενα γκολ) ήταν 0,48. Ούτε… μισό. Αλλά εκείνος πέτυχε τρία. Και χθες, που ο αρχηγός δεν είχε ρέντα, και τα δυο τέρματα της νίκης ήρθαν από τον πάγκο.

Η «τετραλογία» αυτής της επανεκκίνησης της Εθνικής ολοκληρώθηκε σε μια ιστορική ημερομηνία: 12 Ιουνίου έγραφε το ημερολόγιο και πριν από 18 χρόνια, όταν η Ελλάδα άρχιζε, από το Οπόρτο, τη θριαμβευτική της πορεία προς την κατάκτηση του τροπαίου στο Euro 2004. Τα χαμογελαστά πρόσωπα στο «Πανθεσσαλικό» ζωντάνεψαν μνήμες του μακρινού παρελθόντος. Και οι σημερινοί διεθνείς μας, που δεν έχουν προλάβει να γευτούν χαρές με το εθνόσημο στο στήθος, «διάβασαν» στις εξέδρες, για πρώτη φορά, τη δικαίωση των κόπων τους. Κάπως έτσι ανάβει το «φυτίλι» της φιλοδοξίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News