Η προσπάθεια επανεμφάνισης του Αλ. Τσίπρα επιταχύνθηκε τον Ιούλιο γύρω από την επέτειο των 10 ετών του δημοψηφίσματος (διαρροή πρακτικών σύσκεψης πολιτικών αρχηγών, βίντεο-παρέμβαση στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου για τον Προκόπη Παυλόπουλο όπου εμφανίστηκε για τον ίδιο λόγο και ο Κώστας Καραμανλής) και στη συνέχεια άγγιξε μια πρώτη «κορυφή» στο συνέδριο του Economist στη Θεσσαλονίκη (5/9) που «πρόλαβε» την εμφάνιση Μητσοτάκη.

Οι κινήσεις αυτές, σε συνδυασμό με τις δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι ένα ποσοστό έως 20% των πολιτών δήλωνε αθροιστικά ότι θα ψήφιζε ή ότι δεν θα απέκλειε το ενδεχόμενο να ψήφιζε ένα κόμμα υπό τον κ. Τσίπρα, έδωσαν έναν τόνο επικείμενης επιστροφής κατά το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου.

Σήμερα, έναν μήνα μετά, η εικόνα δεν είναι η ίδια. Τι μεσολάβησε; Αυτό που συνέβη είναι ότι επανήλθε στην επικαιρότητα το ζήτημα της τραγωδίας των Τεμπών με επίκεντρο την Πλατεία Συντάγματος και την απεργία πείνας του τραγικού πατέρα Πάνου Ρούτσι. Η επιστροφή του καθημερινού ενδιαφέροντος των πολιτών στην ανοιχτή πληγή των Τεμπών (που μονίμως υποτιμά η κυβέρνηση και καταλαμβάνεται εξαπίνης) έφερε ξανά στην πρώτη γραμμή δύο πρόσωπα, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη Μαρία Καρυστιανού, τα οποία έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης με τα όσα ακολούθησαν το τραγικό δυστύχημα που έκοψε με τόσο άγριο τρόπο το νήμα της ζωής 57 ανθρώπων (οι περισσότεροι νέα παιδιά).

Θεωρητικώς, η εστίαση του ενδιαφέροντος στην Πλατεία Συντάγματος θα αποτελούσε την ιδανική ευκαιρία για την επανεμφάνιση του κ. Τσίπρα. Αυτό που επιχειρεί όμως ονομάζεται rebranding (επαναλανσάρισμα) και όχι remake του στόρι που γράφτηκε στις πλατείες των «Αγανακτισμένων» την περασμένη δεκαετία. Βεβαίως ο κ. Τσίπρας, «εκών άκων» θα έλεγαν οι κακές γλώσσες, τάχθηκε με δήλωσή του στο πλευρό του Πάνου Ρούτσι (όπως έκαναν μεταξύ άλλων οι Νίκος Δένδιας, Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος) αλλά δεν παρέστη μέχρι στιγμής στην Πλατεία Συντάγματος.

Το πρόβλημα για τον κ. Τσίπρα είναι διττό. Σε ένα πρώτο επίπεδο αφορά το πολιτικό ημερολόγιο καθώς οι δραστήριες κινήσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου, προέδρου της Πλεύσης Ελευθερίας και δικηγόρου του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι, επανέφεραν όπως είπαμε σε πρώτο πλάνο τα Τέμπη. Με την ιδιότητα της προέδρου κοινοβουλευτικού κόμματος η κυρία Κωνσταντοπούλου είχε προηγουμένως αντιδράσει αρνητικά στο ενδεχόμενο επαναδραστηριοποίησης του κ. Τσίπρα («Oταν λέει μου λείπει η ενεργός πολιτική εννοεί μου λείπουν τα φράγκα» δήλωσε στις 28/8) ωστόσο αυτό είναι κάτι συνηθισμένο και εν πολλοίς αναμενόμενο στην αρένα της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Μας οδηγεί ωστόσο σε ένα δεύτερο, βαθύτερο επίπεδο. Διότι είναι άλλο πράγμα να εκφράζεται αρνητικά και σε υψηλούς τόνους για τον κ. Τσίπρα η Ζωή Κωσνταντοπούλου, που είναι πολιτικό πρόσωπο, και άλλο η απόρριψη να προέρχεται από ένα πρόσωπο εκτός πολιτικής, όπως η Μαρία Καρυστιανού, που μπορεί μεν να αναφέρεται στη στάση που τηρούν πολιτικά πρόσωπα αλλά το βασικό στοιχείο που τη συνδέει με το κοινωνικό ακροατήριο είναι το ηθικό εκτόπισμα της μητέρας που έχασε το παιδί της σε μια ασύλληπτη τραγωδία με προφανέστατη ευθύνη του κράτους.

Εδώ ανοίγει ένα ξεχωριστό. εξόχως προβληματικό, κεφάλαιο για τον κ. Τσίπρα. Σε συνέντευξή της στο MEGA στις 20/9 η κυρία Καρυστιανού κλήθηκε να σχολιάσει τις απαντήσεις των πολιτών στο εξής ερώτημα της δημοσκοπικής εταιρείας Interview (για την εφημερίδα «Political», 11/9): «Αν δημιουργήσουν ξεχωριστούς πολιτικούς φορείς οι κ. Σαμαράς, Τσίπρας και κα. Καρυστιανού, ποιον θα επιλέγατε;». Το 13% απάντησε ότι θα επέλεγε το κόμμα του πρώην πρωθυπουργού του ΣΥΡΙΖΑ, το 9% του πρώην πρωθυπουργού της ΝΔ, ενώ το 25% ότι θα επέλεγε το κόμμα της προέδρου του συλλόγου των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών.

Σχολιάζοντας αυτό το 25% μετά από σχετικό ερώτημα η κυρία Καρυστιανού ανέφερε στο MEGA: «Για μένα αυτό το 25% αν είναι αληθινό μου δίνει ότι η κοινωνία δεν θέλει πλέον κάτι που να προέρχεται από το σύστημα. Η κοινωνία έχει ανάγκη από ανθρώπους ανεξάρτητους και άφθαρτους, οι οποίοι θα έρθουν με νέο πρόγραμμα και θα μπουν μπροστά. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ηγηθώ μίας τέτοιας προσπάθειας, αλλά δεν το βλέπω προσωπικά για μένα. Ακόμα δεν σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο, αλλά και εγώ είμαι στο 25% που νιώθω αυτή την ανάγκη. Αν δημιουργείτο κάτι που να ήταν συμβατό με τις σκέψεις μου, εννοείται ότι θα ήμουν μέρος του».

Τα πράγματα για τον κ. Τσίπρα δεν θα ήταν προβληματικά αν η κυρία Καρυστιανού έμενε σε αυτά, εφόσον ο αντικειμενικός στόχος του rebranding είναι να παρουσιαστεί ο κ. Τσίπρας ως κομίζων κάτι «νέο» και «άφθαρτο» στο πολιτικό σκηνικό.

Ωστόσο αυτή την εβδομάδα, η κυρία Καρυστιανού αναφέρθηκε σε συνέντευξη που παραχώρησε στη «Ναυτεμπορική» (2/10) στο ίδιο ζήτημα. «Εχω πει ότι εγώ ελπίζω ότι η σωτηρία της χώρας θα έρθει μέσα από κάτι καθαρό και καινούριο» σημείωσε η Πρόεδρος του συλλόγου συγγενών θυμάτων Τεμπών και ερωτηθείσα αν αποκλείει «τα ενδεχόμενα κόμματα Σαμαρά και Τσίπρα» ήταν ξεκάθαρη:

—«Συγγνώμη, για το γυρίσω στο δικό μου θέμα. Επί Σαμαρά και επί Τσίπρα έγινε κάτι στον σιδηρόδρομο; Υπήρχαν συστήματα ασφαλείας που λειτουργούσαν; Δεν μπορώ να το καταλάβω. Οταν λέμε κάτι καινούργιο, άφθαρτο, σωστό και δίκαιο προφανώς δεν μιλάμε για κάτι το οποίο έχει περάσει από το πολιτικό σύστημα και δεν έχει κάνει τίποτα. Γιατί εμάς αυτό το τίποτα μας έκαψε».

Για όσους ήλπιζαν επομένως ότι ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να συνδεθεί με το «κίνημα των Τεμπών» και τα κεντρικά του πρόσωπα τα πράγματα δεν φαίνονται ευνοϊκά. Το αντίθετο. Οι εξελίξεις μοιάζει να προσθέτουν εμπόδια στον δρόμο του και να αναβάλλουν τις τελικές του αποφάσεις για την ανάληψη ή μη της πρωτοβουλίας για την ίδρυση νέου κόμματος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News