Με το «κακό ποδαρικό» της Βαγδάτης, την παραμονή της εφετινής Πρωτοχρονιάς στην πρεσβεία των ΗΠΑ αλλά και την ημέρα της δολοφονίας Σουλεϊμανί, από αναλυτές σε Ανατολή και Δύση πιθανολογείται ότι κάποια στιγμή μέσα στη νέα χρονιά οι αμερικανοϊρανικές σχέσεις θα πυροδοτήσουν τη βόμβα που θα καταστρέψει τη γεωπολιτική σταθερότητα – ή ό,τι έχει απομείνει, τέλος πάντων, από αυτή.

Ωστόσο το think tank Euroasia Group άλλα φρονεί και διατυμπανίζει στη σχετική έκθεσή του: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα προκύψει από την εσωτερική κατάσταση στις ΗΠΑ» επισημαίνει, με μία ανάλυσή του την οποία υπογράφει ο Ιαν Μπρέμερ.

Το αμερικανικό «Brexit»

Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου είναι η «καρδιά» του θέματος γεωπολιτική σταθερότητα για τον αναλυτή, αφού πιστεύει ότι οι Αμερικανοί θα οδηγηθούν στις κάλπες μέσα στο χειρότερο δυνατό κλίμα, αυτό της ακραίας πόλωσης (που μπορεί να ευνοήσει τον Τραμπ). «Αν ο Τραμπ κερδίσει εν μέσω αξιόπιστων κατηγοριών για παρατυπίες, η εκλογική διαδικασία θα αμφισβητηθεί. Εάν χάσει, το ίδιο». Η δικαστική έκβαση, τότε, ίσως να μην είναι ομαλή («ειδικά αν ο ηττημένος είναι ο Τραμπ»). Οι αμερικανικές εκλογές του 2020, λέει ο Μπρέμερ, είναι το «Brexit των ΗΠΑ».

Η αντανάκλαση, στις διεθνείς σχέσεις, της αμφισβήτησης του εκλογικού αποτελέσματος στις ΗΠΑ θα είναι άμεση: η κρίση θα επεκταθεί και στην εξωτερική πολιτική, διότι οι εχθροί των ΗΠΑ θα δουν την αμερικανική προεδρία «πιο αδύναμη ακόμη και από την εποχή του Νίξον και του Γουότεργκεϊτ, αλλά αυτή τη φορά δεν θα υπάρχει Κίσινγκερ». Η ανάλυση επιρρίπτει ευθύνες στην εξωτερική πολιτική της διακυβέρνησης Τραμπ η οποία προκαλεί σύγχυση στους συμμάχους των ΗΠΑ και αποσταθεροποιεί μακροχρόνιες σχέσεις. «Ηδη η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία, η Ταϊβάν και η Σαουδική Αραβία αισθάνονται εκτεθειμένες».

H Μεγάλη Αποσύνδεση

Ο Μπρέμερ λέει ότι το Ιρανικό δεν θα είναι καν στη δεύτερη θέση της κλίμακας επικινδυνότητας, επειδή αυτή είναι καπαρωμένη από τη Μεγάλη Αποσύνδεση ΗΠΑ – Κίνας στο τεχνολογικό πεδίο. Οσον αφορά τον πόλεμο για τα δίκτυα 5G, η σύγκρουση είναι ειλημμένη απόφαση των δύο μεγάλων δυνάμεων.

Η Κίνα του Σι Τζινπίνγκ αποφάσισε ότι πρέπει να σπάσει την τεχνολογική εξάρτησή της από τις ΗΠΑ, με παράλληλη προώθηση των αποκλειστικά δικών της συμφερόντων παντού στον κόσμο. Ο Μπρέμερ βλέπει ότι το τέλος της εξάρτησης της Κίνας σηματοδοτεί  μπλοκάρισμα της παγκοσμιοποίησης, αφού διακόπτει «τις ωφέλιμες ροές τεχνολογίας, ταλέντου και επενδύσεων μεταξύ των δύο χωρών». Θα επηρεάσει δε όχι μόνο «τον παγκόσμιο τεχνολογικό τζίρο των 5 τρισ. δολ.», αλλά και πλήθος άλλων τομέων, «από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την ψυχαγωγία μέχρι την ακαδημαϊκή έρευνα».

Η οικοδόμηση κινεζικών «ανθεκτικών αλυσίδων εφοδιασμού» θα αυξήσει τα μερίδια του ανταγωνισμού τεχνολογίας ΗΠΑ – Κίνας. «Αυτά είναι κακά νέα για τις εταιρείες τεχνολογίας των ΗΠΑ». Η Huawei έχει ήδη ξεκινήσει να κατασκευάζει σταθμούς βάσης που θα τροφοδοτούν κινητά δίκτυα 5G επόμενης γενιάς που, όπως λέγεται, δεν περιέχουν αμερικανική τεχνολογία. Ταυτόχρονα προωθεί τη δημιουργία μιας νέας, κινεζικής Silicon Valley στη Νότια Κίνα («συμπεριλαμβανομένου του Χονγκ Κονγκ» γράφει παρενθέτως, με σκοπό την έμφαση, ο αναλυτής).

Το μεγάλο ερώτημα είναι μέχρι ποίου σημείου θα φθάσει η αναμέτρηση και τι θα επιλέξουν οι τρίτες χώρες, καταλήγει η ανάλυση και εκφράζει την άποψη ότι η Κίνα θα πάρει με το μέρος της την Ασία πρωτίστως (και τη Νότια Κορέα), όπως και την Υποσαχάρια Αφρική, την Ανατολική Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική – «και με αυτή τη σειρά» (είναι η δεύτερη έμφαση). Για τον Μπρέμερ «οι χώρες σε αυτές τις περιοχές θα αποτελέσουν πεδίο μάχης, όπου οι ΗΠΑ και η Κίνα θα ανταγωνιστούν ποιος θα πρωτοπροσφέρει στους καταναλωτές τα εργαλεία πλοήγησης στην οικονομία του 21ου αιώνα», δηλαδή τα smartphones, τα δίκτυα, τις υπηρεσίες ηλεκτρονικής οικονομίας, κ.λπ.

Οπως ήδη επισημάνθηκε, η ανάλυση βλέπει σοβαρό πλήγμα εις βάρος της παγκοσμιοποίησης από την τεχνολογική αντιπαλότητα ΗΠΑ – Κίνας: «Οταν οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες πολιτικοποιούν τις εμπορικές σχέσεις τους, τα συστήματα καινοτομίας καθίστανται πιο περιφερειακά και λιγότερο παγκόσμια». Αντιθέτως, οι έριδες «παγκοσμιοποιούν» το πρόβλημα: «Οσο θα μεγαλώνουν, οι διαμάχες θα γίνονται μόνιμες». Και, τέλος, «θα επιβάλουν γεωπολιτική ψύχρα πάνω από τις παγκόσμιες επιχειρήσεις».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News