Λέει ότι δεν είναι άγιος. Λέει όμως ότι είναι αθώος. Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του Ζεράρ Ντεπαρντιέ που, παρότι ο ίδιος λέει πως δεν είναι αυτοβιογραφικό, είναι η σε πρώτο πρόσωπο διήγηση ενός φτωχού και ατίθασου παιδιού που γίνεται ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς στον κόσμο. Οι κριτικοί είπαν ότι πρόκειται για μια εξομολόγηση ακραία, ποιητική, ωμή, αμφιλεγόμενη, γοητευτική, αντιφατική. Ο χείμαρρος ενός ανθρώπου που ζει και παίζει όπως αναπνέει.

Ο «Αθώος» του Ντεπαρντιέ εκδόθηκε πριν από λίγο καιρό στη Γαλλία και αυτές τις ημέρες κυκλοφορεί και στην Ιταλία. Τι διαβάζει κανείς εκεί; Για τη σχέση του Ντεπαρντιέ με τη θρησκεία η οποία περιλαμβάνει κι ένα δίμηνο προσευχών σε τζαμί, για τον θαυμασμό του για τον Πούτιν και τον Κάστρο, για τους πίνακές του που δεν τους κρεμάει ποτέ στους τοίχους επειδή θέλει να αισθάνονται ελεύθεροι, για την αγάπη του για το φαγητό και το κρασί, την υποκρισία των μίντια και των πολιτικών, τους παλιούς και τους νέους φίλους.

Εκτός όμως από θυελλώδης, ο Ντεπαρντιέ είναι και ανεξάντλητος. Σε συνέντευξη που έδωσε στην Corriere della Sera, για παράδειγμα, μίλησε για την ταινία -τη δέκατη στην καριέρα του- που γυρίζει με την Κατρίν Ντενέβ: «Είμαστε δυο κουρασμένα κορμιά αλλά εκείνη έχει ένα φως μέσα της που συνεχίσει να λάμπει». Και για το σινεμά τι έχει να πει; Α, γνωρίζει πολύ καλά τον χώρο, έχει δουλέψει με σκηνοθέτες όπως ο Τριφό, ο Μπερτολούτσι, ο Φερέρι, ανθρώπους που είχαν όραμα, αλλά εκείνος δεν αγαπά τον κινηματογράφο απλώς τον υπηρετεί, δεν θέλει να παριστάνει τον διανοούμενο, αισθάνεται περισσότερο αγρότης παρά ηθοποιός.

Και φυσικά μισεί τους συμβιβασμούς. Ο συμβιβασμός έχει μια άγρια πλευρά, είναι κάτι σαν εκβιασμός, ο δικός του χαρακτήρας είναι ευθύς, δεν θέλει να γυρίζει πίσω του και να βλέπει πτώματα, μόνο ζωή. Μα πώς λέει ότι αγαπάει την ταπεινοφροσύνη; Οι ηθοποιοί δεν είναι ματαιόδοξοι; «Οχι ματαιόδοξοι, εγωμανείς. Μόνο οι μεγάλοι, όπως για παράδειγμα ο Μαστρογιάννι, δεν ήταν». Κι άλλο σινεμά: «Ο κινηματογράφος δεν υπάρχει πια, είναι μόνο διασκέδαση. Ο κόσμος, τρομοκρατημένος από τους Αμερικανούς, δεν ξέρει πια σε ποια γλώσσα να μιλήσει. Υπάρχουν δέκα σταρ και είναι όλοι Αμερικανοί, οι ταινίες τους με τα ειδικά εφέ είναι σαν παιχνίδια, η υπόλοιπη παραγωγή έχει πρόβλημα επιβίωσης».

Και να τι του αρέσει στον Πούτιν: «Τίποτα, είναι ένας σωστός άνθρωπος όπως ο Φιντέλ Κάστρο. Το πρώτο ταξίδι του Μαντέλα μετά τη φυλακή ήταν στην Κούβα, ήθελε να τον ευχαριστήσει για τη βοήθεια που του είχε προσφέρει στον αγώνα του κατά του Απαρτχάιντ. Ο κομμουνισμός δεν είναι μια ιδεολογία για πέταμα, αλλά δεν μπορεί να εφαρμοστεί τώρα. Προτιμώ τους Ρώσους από τον πουριτανισμό των Αμερικανών, δεν δίνω δεκάρα εάν δεν εκδώσουν το βιβλίο μου. Οι Ινδιάνοι εκδιώχθηκαν χωρίς να προλάβουν να αναρωτηθούν τι κακό είχαν κάνει, η Δρέσδη σβήστηκε από τον χάρτη από τις βόμβες των Συμμάχων ενώ οι Γερμανοί είχαν ήδη χάσει τον πόλεμο, με τον ίδιο τρόπο δεν ισοπέδωσαν και οι τζιχαντιστές την Παλμύρα; Στην ουσία ήταν η ίδια επίδειξη δύναμης».

Στο Σαράνσκ της Ρωσίας είδε γεωργούς να δουλεύουν με το άροτρο και να καλλιεργούν τη γη χωρίς φυτοφάρμακα, στα ποτάμια βλέπεις ακόμη πεταλούδες και νύμφες. Δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα, καταλαβαίνει όμως τους ντόπιους, τον τρόπο που ζουν, αυτός αγαπά την τρέλα τους, τη βία τους, τις παραδοξότητές τους κι εκείνοι τον τρόπο του να υπάρχει. Στον Πούτιν αρέσει η αλήτικη πλευρά του, η πρώτη τους συνάντηση ήταν ανθρώπινη και πνευματική. Μα δεν πήρε ρωσικό διαβατήριο για να αποφύγει τους φόρους στη Γαλλία; «Αυτά είναι σκατά των δημοσιογράφων. Θα μπορούσα να έχω πάει πριν από είκοσι χρόνια. Στη Γαλλία έχω πληρώσει 150 εκατομμύρια σε φόρους και θα έπρεπε να συνεχίσω να πληρώνω με το 87% των εισοδημάτων μου για να κλείνω τις τρύπες του χρέους που έχουν δημιουργήσει οι ανίκανοι πολιτικοί».

Ούτε Γάλλος, ούτε Ρώσος, αυτός είναι ένας πολίτης του κόσμου. «Η Γαλλία κινδυνεύει να μετατραπεί σε μια Ντίσνεϊλαντ για τους ξένους, μια χώρα όπου κατοικούν ηλίθιοι που φτιάχνουν κρασιά και τυριά που βρομάνε για τους τουρίστες. Ελευθερία δεν υπάρχει πια, ο κόσμος χειραγωγείται. Δεν μου αρέσει η αλαζονεία στη Γαλλία, αν και δεν είναι όλοι οι Γάλλοι αλαζόνες». Και ο Ντεπαρντιέ τι είναι; «Ενας περιπλανώμενος που του αρέσει να ζει το παρόν και στη ζωή τον κρατάει η έκπληξη».

Θυελλώδης, ανεξάντλητος, ακραίος, αμφιλεγόμενος. Ε, και λίγο παραληρηματικός καμιά φορά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News