Ο θίασος που έπαιξε την παράσταση «Ο θάνατος του εμποράκου» στο θέατρο της Ανατολικής Τάφρου στα Χανιά έζησε μια εμπειρία που δεν θα θέλει να θυμάται.

Νεαροί που βρίσκονταν έξω από το χώρο του θεάτρου άρχισαν να βγάζουν άναρχες κραυγές κατά τη διάρκεια της παράστασης, κοροϊδεύοντας τις ερμηνείες.

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ένας εκ των πρωταγωνιστών, πήρε το μικρόφωνο μετά το τέλος της παράστασης και απευθυνόμενος στο κοινό, είπε :«Πρέπει να πείσετε τον δήμο σας να σταματήσει αυτό το πράγμα που γινόταν έξω. Την ώρα που πάμε να ερμηνεύσουμε να μας κράζουν. Ντροπή τους. Λυπάμαι αλλά δεν γίνεται. Απηυδήσαμε όλοι μας ένας ολόκληρος θίασος με αυτό που συνέβαινε απ’ έξω. Αν θέλουν να μας κράξουνε, δεν χρειάζεται να ξανάρθουμε».

Ο δήμαρχος της περιοχής εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ανέφερε οτι το περιστατικό φέρνει στην επιφάνεια δύο ζητήματα «που απαιτούν καθαρή ματιά και αποφασιστικότητα. Ποιος έχει την αρμοδιότητα για την τήρηση της τάξης και ποιοι χώροι είναι πραγματικά κατάλληλοι για μεγάλες εκδηλώσεις στα Χανιά». Όλοι τώρα δηλώνουν δυσαρεστημένοι και καταδικάζουν το γεγονός.

Μάλιστα.

Ας μην τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας όλο αυτό και θα βλέπαμε πόση δυσαρέσκεια θα δημιουργούνταν και πόση προσοχή θα λάμβανε. Ως ηθοποιός που έχω την εμπειρία των παραστάσεων μιας περιοδείας ανά την Ελλάδα μπορώ να διαβεβαιώσω οτι τέτοιου είδους περιστατικά ειναι συχνά. Μαζί με άλλα προβλήματα συγκροτούν ένα πλαίσιο δύσκολο, στο οποίο οι ηθοποιοί καλούνται να προσαρμοστούν και να παίξουν. Να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, για την ακρίβεια. Γιατί αν δεν τον δώσουν, θα τους πούνε και ατάλαντους.

Πρέπει να παίξεις με άξεστους εκτός θεατρικού χώρου που κάνουν τα πάντα για να ενοχλήσουν επί τούτου, όπως συνέβη στα Χανιά, αλλά και άξεστους στο κοινό που μιλάνε μεταξύ τους σαν να πίνουν καφέ και χτυπάνε τα κινητά τους εν ώρα παράστασης (και τα σηκώνουν κιόλας!).

Πολλές φορές ένας θίασος καλείται να ετοιμαστεί σε παρασκήνια παμβρώμικα, με τουαλέτες που βρωμάνε και ζέχνουν και να παίξει σε σκηνές με άθλια ακουστική και φωτισμό, με προβλήματα που δεν μπορούν εύκολα να λυθούν γιατί σπανίως υπάρχει κάποιος να θέλει να τα λύσει. Είναι σαν να σου λένε «Παίξτε όπως μπορείτε». Σου το λένε και στα μούτρα ενίοτε.

Βγαίνει κανείς να διαμαρτυρηθεί; Όχι βέβαια, θεωρείται σχεδόν αυτονόητο ότι μια παράσταση σε περιοδεία θα συναντήσει τέτοιου είδους εμπόδια. Η κοινωνία στέκει αδιάφορη μπροστά στα προβλήματα του ηθοποιού, που δεν είναι μόνο προβλήματα του ηθοποιού, είναι του καλλιτέχνη γενικά. Είναι προβλήματα του Πολιτισμού, αν δούμε τη μεγάλη εικόνα.

Οι παράγοντες που οδηγούν σε αυτό το μπάχαλο ειναι πολλοί. Τι να πρωτοπείς; Για την έλλειψη κατάλληλης υποδομής των χώρων οι οποίοι φιλοξενούν παραστάσεις και θεάματα; Λίγοι είναι οι χώροι που πραγματικά πληρούν τις προδιαγραφές. Να πεις για την απουσία βοήθειας την ώρα που στήνεται μια παράσταση; Για το γεγονός οτι ο θίασος πρέπει να λύσει ό,τι πρόβλημα προκύψει μόνος του γιατί δεν υπάρχουν ειδικοί, τεχνικοί κτλ;

Είναι τέτοια η προχειρότητα με την οποία διακινούμε τον Πολιτισμό μας, το καλοκαίρι ειδικά, που ο εργάτης του, ο καλλιτέχνης, υποφέρει. Τον τοποθετούμε όπου να ‘ναι, όπως να ‘ναι. Κι εμείς, ως αποδέκτες, ως κοινό, ως κοινωνία, βγάζουμε τον χειρότερο εαυτό μας. Δεν σεβόμαστε την προσπάθεια των ανθρώπων της σκηνής, νομίζουμε οτι οφείλουν να εργαστούν υπό οποιαδήποτε συνθήκη, αδιαμαρτύρητα.

Αν όμως ένας ηθοποιός που γνωρίζουν όλοι μιλήσει και αν το θέμα πάρει δημοσιότητα, θα τοποθετηθούν έως και δήμαρχοι και θα εκθέσουν τα προβλήματα που δημιουργούν αυτή την κατάσταση. Προβλήματα που υπάρχουν εδώ και αιώνες. Τώρα τα θυμηθήκαμε, αύριο θα τα ξεχάσουμε πάλι. Πάτε στοίχημα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News