Οσο παρακολουθεί κανείς την εξέλιξη της υπόθεσης των Τεμπών στο Κοινοβούλιο, και με φόντο τις πολλές και διάφορες εκδοχές κατηγορητηρίου για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, οδηγείται σε ορισμένες διαπιστώσεις.

Μία από αυτές είναι ότι στον χώρο της αντιπολίτευσης έχουν πλέον διαμορφωθεί κάποια μπλοκ, τα οποία κάτι εκπροσωπούν – ή έτσι θεωρούν. Ενα από αυτά συσπειρώθηκε γύρω από την πρόταση της Μαρίας Καρυστιανού. Και μόνο αυτό το στοιχείο, ότι δηλαδή κοινοβουλευτικά κόμματα ενεργούν επί της ουσίας καθ’ υπαγόρευση μιας πολίτη και με βάση αυτό πιστεύουν πραγματικά ότι θα σύρουν τον Μητσοτάκη στη φυλακή (για τα Τέμπη) με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας (για τα Τέμπη!), λέει πολλά.

Ενα από αυτά που λέει είναι ότι αν κάποιος αναζητούσε τον ορισμό του «ποινικού λαϊκισμού», έχει πλέον το κατεξοχήν, το λαμπρότερο από τα λαμπρά παραδείγματα. Το πολιτικό αυτό μπλοκ αποτελείται από το κόμμα του Βελόπουλου, τη ΝΙΚΗ, την Πλεύση Ελευθερίας και τους ατάκτους του Κασσελάκη. Υπό μία έννοια δεν είναι και τόσο ανομοιογενής η σύνθεση της «συμμαχίας», υπό μία άλλη δεν θα έπρεπε να αναμένει κανείς και κάτι πολύ διαφορετικό.

Η νομική αξιολόγηση της μάλλον εκκεντρικής κατά τα άλλα πρότασης κατηγορητηρίου θα γίνει από τους αρμοδίους ή, έστω, όσους από αυτούς θεωρήσουν ότι μιλάμε για κάτι άξιο λόγου.

Η λεπτομέρεια της υπόθεσης είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΕΑΡ διαχώρισαν τη θέση τους, αλλά δεν συντάσσονται και με το ΠΑΣΟΚ, οπότε έχουμε και μια απίσχναση του λαϊκού μετώπου, που στις αρχές του έτους είχε πιστέψει ότι θα αναβίωνε το κίνημα της «πλατείας» και θα έριχνε τον Μητσοτάκη δια βοής (του πλήθους).

Επειδή όμως οι ημέρες είναι περίεργες και οι συμπτώσεις ενδιαφέρουσες, οφείλει κανείς να αναδείξει ορισμένα πράγματα.

Το ένα είναι η δικαστική απόφαση σε δεύτερο βαθμό για την τραγωδία στο Μάτι. Υπήρξαν κάποιες καταδίκες, επιχειρησιακών κατά μείζονα λόγο παραγόντων, και η φασαρία ήταν μάλλον περιορισμένη.

Το άλλο είναι η συμπλήρωση δέκα ετών από την παρ’ ολίγον εθνική καταστροφή της εξόδου της χώρας από το ευρώ.

Με αυτά υπ’ όψιν, και όσο παρακολουθεί κανείς τα όσα εξωφρενικά ακούγονται και συμβαίνουν σε σχέση με τα Τέμπη, εύλογα προκύπτει το ερώτημα: δεν «σήκωνε» η τραγωδία στο Μάτι ανάλογες κραυγές για εξεταστικές, προανακριτικές κ.λπ.;

Και άραγε δεν «σήκωνε» αντίστοιχες πρωτοβουλίες, διαδικασίες και απειλές από την πλευρά της ΝΔ (και του ΠΑΣΟΚ) η σκανδαλώδης διακύβευση του μεταπολεμικού και μεταπολιτευτικού status της Ελλάδας το πρώτο εξάμηνο του 2015;

Τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Και οι λόγοι για τους οποίους δεν συνέβη δεν ήταν απλώς τυπικοί ή θεωρητικοί. Επρόκειτο για μια σαφή πολιτική επιλογή του Μητσοτάκη.

Οχι ότι δεν υπήρξαν εισηγήσεις και προτάσεις για το αντίθετο, ότι δηλαδή οι πολιτικοί υπεύθυνοι για εκείνες τις περιπέτειες θα έπρεπε να λογοδοτήσουν. Ομως επικράτησε μια διαφορετική λογική, πέραν των τετριμμένων και συνηθισμένων.

Με όρους σκληρού πολιτικού ρεαλισμού, ο Μητσοτάκης το 2019 δεν είχε κανένα λόγο να ξύσει πληγές του παρελθόντος. Με την ίδια λογική, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πολιτικοί «συνεργοί» του είχαν κριθεί πολιτικά και μάλιστα, όπως αποδείχθηκε, οριστικά. Και κάπως έτσι νόμισαν ότι «δραπέτευσαν» από το παρελθόν τους. Ηταν κι αυτή μια πολιτική αυταπάτη.

Καταφαίνεται σήμερα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες του, κάποιες από αυτές σε πρωταγωνιστικούς ρόλους την περίοδο της μεγάλης κρίσης, δεν διδάχθηκαν τίποτε. Είναι άλλωστε και αυτό μέρος της παράδοσης της Αριστεράς· να μη διδάσκεται. Και τώρα, όπως και παλαιότερα, συμπλέει σε μια ακραία ματαιότητα με τις διάφορες εκδοχές της λαϊκιστικής και τερατολογικής Δεξιάς.

Ολα κρίνονται, φαίνεται όμως ότι μένει να κριθούν και μερικά «κατορθώματα» ακόμη.

Πάντως όσοι ενδέχεται να αισθάνονται μια κάποια ανάταση σήμερα κατηγορώντας τον  Μητσοτάκη για εσχάτη προδοσία και επικαλούμενοι, ανεπίγνωστα, τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος, έχουν μια ευκαιρία να αναστοχαστούν, αν θυμηθούν μία ακόμη πολιτική πλεκτάνη που επιχείρησαν να στήσουν μέσω της σκευωρίας Novartis και απέτυχαν παταγωδώς.

Με εκείνη την αφορμή τούς είχε τότε προειδοποιήσει από το βήμα της Βουλής ο Ευάγγελος Βενιζέλος μιλώντας για τη διάπραξη του αδικήματος της εσχάτης προδοσίας τον Φεβρουάριο του 2019, με αυτά τα λόγια: «Ο Πρωθυπουργός και μέλη της κυβέρνησης, σε συνεργασία με κρίσιμους κρίκους, σφετεριζόμενοι την ιδιότητά τους ως οργάνων του κράτους, χρησιμοποιώντας την δηλαδή για σκοπούς διαφορετικούς από αυτούς που προβλέπονται στο Σύνταγμα και τον Νόμο, επιχειρούν να ασκήσουν αρμοδιότητες που ανήκουν μόνο στη δικαστική εξουσία, επιδιώκουν να καθοδηγήσουν, να υποκαταστήσουν ή να προκαταλάβουν τα αρμόδια εισαγγελικά και δικαστικά όργανα και κατά τον τρόπο αυτό να αλλοιώσουν θεμελιώδεις αρχές και θεσμούς του πολιτεύματος, δηλαδή τη διάκριση των εξουσιών και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης».

Οπως εξηγούσε ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, εν προκειμένω δεν νοούνταν εσχάτη προδοσία σε βάρος της χώρας, ως κατάλυση των θεσμών του πολιτεύματος με τη συνεργασία πολιτικών και δικαστικών παραγόντων και με πρωτοβουλία των πολιτικών παραγόντων. (Μπορεί κανείς να δει εδώ τι έλεγε τότε ο Βαγγέλης Βενιζέλος και τι αναφέρεται στο σχετικό άρθρο 134 του Συντάγματος).

Μπορεί από αυτά να πήραν θάρρος οι σημερινοί εμπνευστές της κατηγορίας της εσχάτης προδοσίας, μπορεί να θεώρησαν ότι αυτά έχουν εφαρμογή στην υπόθεση των Τεμπών. Τα αίτια του δυστυχήματος και οι ευθύνες για αυτό μοιάζουν δευτερεύοντα στοιχεία.

Θα μπορούσαν εν τέλει όλα αυτά να τα έχουν αξιολογήσει διαφορετικά όσοι σήμερα απευθύνουν ασύμμετρες κατηγορίες με αφορμή τα Τέμπη; Το πιθανότερο είναι πως όχι.

Εχουν όμως μια ευκαιρία να το κάνουν όσοι σύρονται πίσω τους και τους εμπιστεύονται τις ψήφους τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News