Οι γιορτές είναι ένα θέμα. Ζόρικο ως επί το πλείστον, αν εξαιρέσεις τα φωτάκια. Λατρεύω τα φωτάκια! Μ’ αρέσει ότι στις γιορτές όλος ο κόσμος γεμίζει φωτάκια. Τα φωτάκια με γυρίζουν «παιδί». Τα χαζεύω όπως κάποτε τη φλόγα κεριού. Σας θυμάστε πώς χαζεύατε φλόγες κεριών; Πώς στεκόταν, πώς μαρμάρωνε το βλέμμα…

Ολη εκείνη τη θέλξη, την πρόκληση να πιάσεις και να μην την πιάσεις τη φλόγα. Εκείνο το ηδονικό παιδιάστικο «Μη, τζιζ!». Να ήταν μόνο τα φωτάκια ως γιορτή! Οι γιορτές είναι ένα θέμα. Κρυφακούω το παράπονο ενός «Συμπεριλάβετέ με» στο ερώτημα τόσων και τόσων «Τι θα κάνετε τις γιορτές;». Σκέφτομαι πόσοι και πόσοι, ενώ φέρουν με αξιοπρέπεια και θάρρος την όποια μοναχικότητά τους και την έχουν βολέψει σε μια ρουτίνα «μια χαρά» καθημερινότητας, έρχονται οι γιορτές και τους τσακίζουν.

Οπως τσακίζουν και όσους είναι «μαζί» επειδή ξέχασαν να μην είναι. Ή φοβήθηκαν να φύγουν γιατί η συνήθεια τους ξέσκισε τα αντανακλαστικά της δράσης. Μα οι γιορτές τους σπρώχνουν για κάτι. Και όσο δεν γίνεται αυτό το «κάτι», σακατεύονται διπλά. Κάτι πάει στραβά τις γιορτές για τους περισσότερους. Ολοι κάτι θέλουν παραπάνω, ενώ μπορεί και να μην το θέλουν αληθινά. Είναι νοθεία των «θέλω».

Είναι και μια περίεργη αμηχανία που μας συνοδεύει πια και μπερδεύει την όποια γιορτής χαρά. Δέκα ολόκληρα χρόνια κρίσης και μετά μας σημάδεψε και ο κορονοϊός. Τι χρόνια και ετούτα τα χρόνια… Να στερείσαι τη σφιχτή αγκαλιά… Η αγκαλιά από μόνη της ήταν ανέκαθεν γιορτή! Να καλείς με ποσόστωση φόβου; Πιο πριν, έναν αιώνα πριν, ήταν ο καρνάβαλος «εποχή χρηματιστηρίου». Και τότε, αστεία-γελοία ήταν η κατάσταση. Τι να τα θυμάσαι; Πάνε! Εμεινε η πληθωρικότητα μόνο για τα παιδιά.

Τα ψιλολυπάμαι τα παιδιά. Ετσι όπως λαμβάνουν δώρα κατά ριπάς! Πόσα δώρα αναλογούν σε ένα παιδί; Χάνουν τη χαρά του δώρου στο δευτερόλεπτο. Εμείς ζήσαμε τη χαρά του δώρου, ετούτα τη χαρά να ξεσκίζουν χαρτιά από κουτιά. Γενικά διακινούνται δώρα άχρηστα χρήσιμα. Πόσα «2022» να χαρίσεις και να δεχτείς; Από την επομένη, δεν έχεις τι να τα κάνεις τα «2022», ενώ πρέπει να ζήσεις το 2022. Αλλά όπως είναι το οικονομικό μοντέλο της κοινωνίας μας, πώς να ζήσει και ο κόσμος όλος χωρίς την παραγωγή τόσων «2022»;

Τρώμε και πολύ. Και αυτό είναι ένα θέμα. Ολο «Θα σκάσω» ακούς και άλλα τόσα λες, χωρίς να σκάμε – αν και σκάμε. Αν σκάγαμε, θα ήταν μια κάποια λύσις. Μήπως παραμιζεριάζω; Είναι η περίεργη ατμόσφαιρα μιας νόσου που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας… Ευτυχώς, ευτυχώς υπάρχουν τα φωτάκια! Τα φωτάκια διώχνουν κάθε είδους μιζέρια. Ολα τα δεινά της εορτής χαλάλι, αφού γεμίζει ο κόσμος φωτάκια. Οπως ίσως καταλάβατε, λατρεύω τα φωτάκια. Και τα μάτια των σημαντικών μου στο τραπέζι μας. Κι αυτά, φωτάκια. Καλές γιορτές, αναγνώστες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News