Απόγευμα Κυριακής 7 Μαΐου του 2023 και τα σπιτάκια των κομμάτων στην πλατεία Χαλανδρίου μοιάζουν με σαλέ χιονοδρομικού κέντρου τον Αύγουστο. Στο περίπτερο της ΝΔ που είναι ανοιχτό, κάθονται δύο-τρία άτομα αλλά τα υπόλοιπα έχουν κατεβάσει ρολά. Στο ίδιο σημείο όπου το 2012 τις λύσεις στα προβλήματα της Ελλάδας έδιναν εκπρόσωποι των κομμάτων 24/7 και στο δημοψήφισμα του 2015 οι οπαδοί τού «Ναι» ανέβαιναν από ένα το πεζοδρόμιο και του «Οχι» από την άλλη.

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το αξίωμα του προέδρου Μάο, «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», στο οποίο είχε αναφερθεί και η Εφη Αχτσιόγλου πριν από δύο χρόνια. Το οποίο ισχύει. Φτάνει να υπάρξει ο αριστερός αρχηγός που θα μπορέσει να διακρίνει τη μεγάλη αναταραχή για να την εκμεταλλευτεί πολιτικά. Και αυτός αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ο Αλέξης Τσίπρας.

Πιθανόν να μην ήταν δικό του λάθος. Πιθανόν στην τετραετία που την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη χτύπησαν η πανδημία, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η άνοδος των τιμών στην ενέργεια και ο πληθωρισμός, η αντιμετώπιση να ήταν αρκούντως ικανοποιητική ώστε να μη δημιουργηθεί η «μεγάλη αναταραχή». Σίγουρα οι αντιπολιτευτικές τακτικές ήταν άστοχες.

Ούτε ο Λιγνάδης και οι διάδρομοι της Ακρόπολης μπορούν να γίνουν αντιπολιτευτικός λόγος ούτε το #Mitsotaki_gamiesai πολιτικό σύνθημα κόμματος που διεκδικεί την εξουσία. Μπορεί στις αντισυστημικές εποχές του 2012 να πείσει, αλλά δέκα χρόνια αργότερα, με τη λογική να έχει επιστρέψει στην κοινωνία, ο λόγος της Ραλλίας Χρηστίδου δεν πρόκειται να υπερτερήσει του λόγου του Μανώλη Κορρέ σε θέματα συντήρησης των αρχαιολογικών χώρων.

Αλλά ήταν και τα λάθη του Τσίπρα. Για παράδειγμα, όταν βλέπεις ότι όλες οι δημοσκοπήσεις σε φέρνουν κάτω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν θα συγκρουστείς mano a mano. Θα πας τη σύγκρουση πρόγραμμα με πρόγραμμα. Υποσχόμενος στους πολίτες ό,τι θα ήταν δυνατόν να πείσει. Και όχι βέβαια ασφάλεια, υπεράσπιση των συνόρων ή ό,τι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απαξιώσει.

Πάμε σε «σβηστές» εκλογές. Από αυτές που για την κυβέρνηση επικίνδυνος θα ήταν ο Κώστας Σημίτης. Αντίπαλοι ο Πολάκης, ο Αντώναρος και ένα άδειο ζιβάγκο που αναζητάει ταυτότητα. Μια προεκλογική περίοδο που όταν οι πολίτες βλέπουν ένα πάνελ, νομίζουν ότι το έχουν ξαναδεί και αλλάζουν κανάλι. Μια περίοδο που οι πολίτες ψηφίζουν με τα κουτάκια της AGB και οι λόγοι των αρχηγών χάνουν από το Εφές – Ολυμπιακός και τη στέψη του Καρόλου.

Η Ελλάδα των μνημονίων, όπου ο κόσμος παρακολουθούσε τα spreads σαν να ήταν το δελτίο καιρού και ήξερε τους γερμανούς οικονομικούς παράγοντες καλύτερα από το σόι της, ανήκει στο παρελθόν. Στην πολιτική υπάρχει μόνο η θεωρία του Δαρβίνου. Οποιος προσαρμόζεται επιβιώνει. Οι υπόλοιποι κάνουν παρέα στα μαμούθ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News