Το 2010-11, ο Αλέξης είχε μια μόνο και εύκολη δουλειά. Πατώντας πάνω στο υπόστρωμα του τυφλού θυμού που δημιούργησε η οικονομική κρίση, έπρεπε να πείσει τον κόσμο για ένα μόνο πράγμα: δεν έφερε η κρίση τα μνημόνια, αλλά τα μνημόνια την κρίση. Aπαξ και το κατάφερε, όλοι δούλευαν υπέρ του. Από τον Σόιμπλε που μας κατακεραύνωνε, ως τον δημόσιο υπάλληλο που έχασε το δώρο Χριστουγέννων και από το γκαρσόνι της καφετέριας που απολυόταν μέχρι την άγαμη θυγατέρα που έχανε την σύνταξη του πεθαμένου πατρός της.

Η τότε εξίσωση αποδείχτηκε εύκολη για τον Τσίπρα. Ούτε ο Γιώργος, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Παπαδήμος στάθηκαν ικανοί να αποτρέψουν αυτό που ερχόταν με φούρια. Το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο είχε απαντηθεί οριστικά για κείνη την δεκαετία. Έπρεπε οι δυνάμεις του αντιμνημονίου να βρεθούν στην εξουσία και να συγκρουστούν με την σκληρή πραγματικότητα, για να αποδειχτεί ότι τελικά το περιβόητο δίλημμα ήταν μια εικονική πραγματικότητα, ένα κενό πουκάμισο.

Τώρα έρχεται καλπάζοντας μια καινούργια οικονομική κρίση που όλα δείχνουν ότι θα είναι πολύ χειρότερη από την κρίση του 2010. Πιθανότατα μικρότερου χρόνου, αλλά ασφαλώς μεγαλύτερης σφοδρότητας. Καθώς τα οικονομικά προβλήματα αρχίζουν να μπαίνουν από τις χαραμάδες των σπιτιών. Η δυσθυμία αρχίζει αργά-αργά να απλώνεται μέσα στην ελληνική κοινωνία, ως η πρώτη ύλη του μελλοντικού μαζικού θυμού. Αυτό τουλάχιστον ελπίζει ο Αλέξης, αυτό αντεύχεται ο Κυριάκος, όμως ο ξενοδοχοϋπάλληλος που φέτος δεν θα δουλέψει πόσο θα αντέξει να μην θυμώσει με την απραξία και την ανέχεια του;

Το στοίχημα του Τσίπρα λοιπόν είναι να επαναλάβει αυτό που πέτυχε πριν δέκα χρόνια. Να κατασκευάσει ένα καινούργιο κυρίαρχο δίλημμα μέσα στην ελληνική κοινωνία και να προσανατολίσει την απάντησή του με τρόπο που τον ευνοεί. Ας το πούμε περιφραστικά: ο κορονοϊός έφερε την οικονομική κρίση ή ο Μητσοτάκης; Μπορεί αυτή την στιγμή το ερώτημα να ακούγεται αφελές και η απάντησή του να θεωρείται αυτονόητη. Ομως μετά από έξι μήνες, όταν τα προβλήματα επιβίωσης θα έχουν γίνει δραματικά, πόσο αυτονόητη θα είναι η απάντηση;

Το χάρισμα των ευφυών πολιτικών διλημμάτων είναι η απλοϊκή και εύπεπτη λύση που δίνουν σε ένα πολύπλοκο πρόβλημα. Οταν ο πολίτης πείστηκε ότι για την κρίση φταίνε τα μνημόνια, η λύση μιας πελώριας βεντάλιας καυτών ζητημάτων επικεντρωνόταν και ολοκληρωνόταν με μια και μόνο καθοριστική πράξη: την κατάργηση των μνημονίων. Αν σήμερα ο κόσμος πεισθεί ότι η ύφεση είναι «έργο Μητσοτάκη» και όχι κορονοϊού, τότε όλα θα λυθούν δια της απομάκρυνσης του Μητσοτάκη.

Βεβαίως, για να γίνει ένα δίλημμα κυρίαρχο μέσα στην ελληνική κοινωνία και να αποδώσει ανάλογους καρπούς, δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο πράγμα. Αυτός που το εκπέμπει πρέπει να διαθέτει επαρκή αξιοπιστία ώστε να το υποστηρίξει και να το επιβάλει. Επίσης, αυτός που προαλείφεται για θύμα του διλήμματος, θα πρέπει να έχει λειψές άμυνες και χαμηλό πολιτικό κεφάλαιο να επιστρατεύσει για την υπεράσπιση του. Σήμερα, ο μεν επιτιθέμενος Τσίπρας είναι στο χαμηλότερο σημείο επιρροής και δημοφιλίας, ενώ ο Μητσοτάκης είναι στο καλύτερο που είχε ποτέ. Θεωρητικώς, δεν είναι η καταλληλότερη στιγμή για τον Αλέξη να αντεπιτεθεί.

Ενας δημοσκόπος θα του έλεγε ότι θα φάει τα μούτρα του, από την άλλη όμως αυτή είναι η ευκαιρία του. Αν δεν αποτολμήσει αντεπίθεση τώρα που η χώρα πάει για απρόσμενη ύφεση 10%, πότε θα το κάνει; Το 2021 που (υπό κανονικές συνθήκες) αναμένεται ανάπτυξη; Αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά μας (και άρχισε ήδη από την Βουλή) μου θυμίζει ένα παλιό τεύχος «Αστερίξ», στο οποίο ο αρχηγός Μοναρχίξ έλεγε σε έναν ρωμαίο αντίπαλο του: «Εχεις κάθε δικαίωμα να τα βάλεις μαζί μου, απλώς θα χάσεις, πώς να το κάνουμε;». Μου φέρνει όμως παράλληλα στην μνήμη και μια παροιμία που λέει «όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News