Αν ζητήσεις από έναν απλό, μέσο πολίτη να σου πει τι συνέβη στη Βουλή με την υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ, θα σηκώσει τους ώμους. Οχι από αδιαφορία, αλλά από σύγχυση.

Ψηφίστηκε μια Εξεταστική Επιτροπή, απορρίφθηκε η Προανακριτική για δύο υπουργούς, η κυβέρνηση ψήφισε μόνη της, η αντιπολίτευση αποχώρησε διαμαρτυρόμενη, κάποιοι από την πλειοψηφία ψήφισαν με επιστολές, κάποιοι από την αντιπολίτευση αρχικά ψήφισαν κι εκείνοι με επιστολές αλλά ύστερα ξεψήφισαν καταγγέλλοντας εκείνους που ψήφισαν, άλλοι κατήγγειλαν κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και στο τέλος, όλοι δήλωσαν οργισμένοι με τους αντιπάλους τους, αλλά και δικαιωμένοι για τις επιλογές τους.

Αν αυτό είναι δημοκρατική λειτουργία, τότε μιλάμε για λειτουργία σε θολό τοπίο.

Η κυβέρνηση έκανε αυτό που συνήθως κάνει μια κυβέρνηση όταν η φωτιά πλησιάζει το Μέγαρο Μαξίμου. Αναγνώρισε την ανάγκη ελέγχου, αλλά υπό δικούς της όρους, χωρίς πρόσωπα, χωρίς προανακριτικές, χωρίς ονόματα και με όσο το δυνατόν πιο αποστειρωμένο περιεχόμενο. Και όταν είδε ότι η αντιπολίτευση της στήνει παγίδα, επιστράτευσε κάθε δυνατότητα που της δίνει ο Κανονισμός της Βουλής, ακόμη κι αν τον τέντωσε στα όρια της αντοχής του.

Από την άλλη, η αιωνίως διασπασμένη και αμήχανη αντιπολίτευση δεν αναζήτησε την ουσία αλλά το αφήγημα. Αντί να χτίσει σοβαρό φάκελο, με ακλόνητα στοιχεία και καθαρές νομικές στοχεύσεις, επένδυσε σε ένα επικοινωνιακό σόου. Πάτησε σε πραγματικό σκάνδαλο, αλλά το διόγκωσε, το προσωποποίησε, το πρόβαλε με όρους τηλεδικείου. Δεν ζήτησε κάθαρση, αλλά εξόντωση του αντιπάλου. Κι αυτό δεν είναι ακριβώς δικαιοσύνη.

Το αποτέλεσμα είναι μια δημοκρατία που –εν ονόματι της διαφάνειας– παράγει το ακριβώς αντίθετο. Θόρυβο χωρίς περιεχόμενο. Μια Βουλή που υποτίθεται πως ελέγχει, αλλά στην πράξη αλληλομπλοκάρεται. Και έναν πολίτη που, όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να καταλάβει τι ισχύει και τι όχι. Τελικά, δεν εμπιστεύεται κανέναν.

Γιατί όποιος καταλαβαίνει μόνο τα κόλπα και όχι την ουσία, δεν λέγεται πια πολίτης, αλλά θεατής. Και το θέατρο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όταν παίζεται έτσι, δεν συγκινεί. Αηδιάζει.

Η κυβέρνηση φυλάει τα νώτα της. Η αντιπολίτευση ζητά κεφάλια επί πίνακι. Και οι δύο, οχυρωμένες πίσω από την ερμηνεία τους για το Σύνταγμα και τον Κανονισμό, παράγουν έναν θεσμικό βούρκο στον οποίο τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο και τίποτα δεν οδηγεί κάπου. Αν δεν επρόκειτο για δημόσιο χρήμα, για επιδοτήσεις αγροτών και ευρωπαϊκά κονδύλια, θα λέγαμε πως πρόκειται για ακόμη ένα επεισόδιο μικροπολιτικής φθοράς. Αλλά εδώ μιλάμε για πιθανή διαφθορά, και η ανικανότητα ή η απροθυμία να την ελέγξεις, είναι συνενοχή.

Αντί να προστατεύσουν το κύρος των θεσμών, το υπονομεύουν όλοι μαζί. Αντί να επιμείνουν στην αλήθεια, επιλέγουν το αφήγημα. Και στο τέλος, όποιος έχει τη δύναμη να επιβάλει τη δική του εκδοχή, κερδίζει λίγες μονάδες στις δημοσκοπήσεις . Αλλά και λίγη ακόμα απόσταση από τον πολίτη.

Διότι ο πολίτης δεν θέλει ούτε εξεταστικές-άλλοθι, ούτε προανακριτικές-εκδίκηση. Θέλει κάθαρση με λογική, συνέπεια και μέτρο. Πλην αυτά, δυστυχώς, δεν ψηφίζονται από καμία πλευρά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News