Κάποια κομμάτια λείπουν. Αλλά τα περισσότερα της εβδομάδας που ξεκίνησε με την επιβολή των capital controls και τελείωσε με τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος τα θυμάμαι, ώρα προς ώρα:

Το βράδυ της 28ης Ιουνίου, στη διαδρομή προς τα Λουτρά της Υπάτης, όταν στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ακουγόταν ότι η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να εφαρμόσει capital controls.

To άδειο ATM την Κυριακή στο Λιανοκλάδι.

Τα αυτοκίνητα που κόλλαγαν πριν από το «κορόιδο» που είχε πληρώσει διόδια στην Εθνική για να περάσουν μαζί του.

Την εβδομάδα του δημοψηφίσματος, όταν οι πολίτες καλούνταν να απαντήσουν αν συμφωνούσαν με τα reforms for the completion of the current program και την preliminary debt sustainability analysis με την επιλογή τού «ΟΧΙ» να είναι πριν από το «ΝΑΙ».

Τα πρώτα αποτελέσματα.

Τη μακαρονάδα που έμεινε αφάγωτη από όσους είχαν έρθει να ακούσουν τα αποτελέσματα στο σπίτι.

Τα θριαμβευτικά χαμόγελα των κυβερνητικών στελεχών στα τηλεοπτικά πάνελ.

Τη Ζωή να σηκώνει την γροθιά στο περιστύλιο.

Τους πανηγυρισμούς και τους χορούς στο Σύνταγμα. 

Η εικόνα δεν είναι καθαρή για τα όσα έγιναν μετά. Σαν το έγχρωμο κομμάτι της ταινίας να τελείωσε την «καλή νύχτα», όπως είχε πει για το βράδυ του δημοψηφίσματος ο Νίκος Παππάς. Και η επόμενη «όμορφη μέρα» του Παππά να είναι ασπρόμαυρη.

Τα υπόλοιπα, το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών της Δευτέρας, ο ρόλος του Πούτιν, τι είπαν και τι έκαναν ο Γιούνκερ, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, το ταξίδι του Τσίπρα και η διαπραγμάτευση της 12ης Ιουλίου, η υπογραφή του τρίτου μνημονίου στη Βουλή είναι ασπρόμαυρα. Σαν κάποια πράγματα που συνεχίζουν να είναι σημαντικά, αλλά ξέρεις ότι η ζημιά έχει γίνει προηγουμένως.

Στα επτά χρόνια που μεσολάβησαν από το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 ούτε μία φορά δεν έτυχε να μιλήσω με κάποιον για  εκείνη την «καλή νύχτα». Κάποιες φορές η επιλεκτική λήθη είναι πολυτιμότερη από την ιστορική μνήμη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News