«…δεν τα κατάφερε ο Γιώργος Λάνθιμος» Κάπως έτσι μέσες-άκρες, περιγράφουν πολλοί τίτλοι απ’ το πρωί αυτό που πέτυχε ο έλληνας σκηνοθέτης στη βραδιά των Οσκαρ. Κάπως έτσι αντέδρασαν και πολλοί χρήστες των σόσιαλ μίντια, στο γεγονός ότι η ταινία «The Favourite» έφυγε απ’ τα Οσκαρ με ένα βραβείο: «τζίφος οι δέκα υποψηφιότητες, ένα στα δέκα ο Λάνθιμος», λένε κάποιοι. Αλλοι λένε ειρωνικά «μια χαρά τα κατάφερε, σκεφτείτε ότι κάποτε σκηνοθετούσε βίντεο κλιπ της Βανδή και του Ρουβά». Κι άλλοι ξεκινούν πάλι την επίθεση στο ύφος των ταινιών και των σεναρίων του που δεν τους αρέσει: «Οποιος έχει δει την ταινία του Λάνθιμου, να μου πει ειλικρινά αν του άρεσε. Κι αν ναι, τι ήταν αυτό που του άρεσε».

Και γενικά, ενώ μέχρι και πριν λίγες ώρες μια ολόκληρη Ελλάδα αποθέωνε τον Γιώργο Λάνθιμο που κατάφερε να φτάσει στο Dolby Theater με δέκα υποψηφιότητες, ως ένας Eλληνας θεός που μας κάνει περήφανους ανά την υφήλιο, τώρα που η βραδιά τέλειωσε χωρίς να ικανοποιήσει τις μεγάλες προσδοκίες μας, τώρα κάνουμε τον θεό ημίθεο. Και σε λίγες μέρες, μπορεί να τον μετατρέψουμε πάλι σε κοινό θνητό, που δεν αξίζει την αποθέωση μιας και δεν μας έφερε δέκα αγαλματίδια βαμμένα με τα χρώματα της γαλανόλευκης.

Τι θράσος που έχουμε, αλήθεια! Τι κακή νοοτροπία! Αντί να εστιάζουμε στο τι καταφέρνει ένας άνθρωπος, εστιάζουμε στο τι δεν καταφέρνει. Λες και παίρνουμε τον μεγεθυντικό φακό και μέσα σε ένα πίνακα με αριστουργηματική τεχνοτροπία, βλέπουμε πάνω στο σημείο που έχει ξεφύγει λίγο το σχέδιο. Και μετά φωνάζουμε σε όλους: «Κοιτάξτε εδώ! Το έχασε!» Χάνουμε το δάσος, παρατηρώντας το δέντρο.

Aκου «δεν τα κατάφερε ο Λάνθιμος»… Ο άνθρωπος έφτασε στο Χόλιγουντ, έφτιαξε μια ταινία με πρωταγωνιστές σταρ, η οποία κατάφερε να πατήσει το κόκκινο χαλί των πιο σημαντικών βραβείων κινηματογράφου και έφυγε από εκεί με ένα τρόπαιο, και εμείς το βλέπουμε σαν αποτυχία. Ή σχεδόν σαν αποτυχία, πάντως σαν κάτι που δεν αξίζει και πολλών συγχαρητηρίων και που πρέπει να σχολιαστεί ως ήττα και όχι ως νίκη. Και που χρήζει άμεσης αποκαθήλωσης και απομυθοποίησης εκείνου, για τον οποίο μας έτρεχαν σάλια θαυμασμού μέχρι πρότινος.

Φαντασμένοι, αδικαιολόγητα επηρμένοι και μικρόψυχοι, τσιγκούνηδες στα μπράβο και στριφνοί στην κριτική μας. Δυστυχώς, μετά από κάτι τέτοια, αυτοί φαίνεται ότι είμαστε. Αποδείχτηκε ακόμα μια φορά. Τώρα μας φάνηκε λίγο το ένα Οσκαρ του «The Favourite», λες και το να καταφέρει η ταινία σου να κερδίσει ένα Οσκαρ είναι λίγο. Λες και το να καταφέρεις να γίνεις Γιώργος Λάνθιμος και να έχεις μια πρωταγωνίστρια που ανεβαίνει στη σκηνή να παραλάβει Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου, και λέει «Γιώργο είσαι ο καλύτερος», είναι λίγο. Λες και το να μην κερδίσεις εσύ, μεταφράζεται σε αποτυχία δική σου. Και δική μας, που σε πιστέψαμε.

«…δεν τα κατάφερε ο Γιώργος Λάνθιμος»

Βρε, τι μας λέτε; Σοβαρά;

Αξιολύπητοι, πραγματικά.

ΥΓ. Καλύτερα που δεν πήρε πολλά βραβεία ο Γιώργος Λάνθιμος στα Oσκαρ. Aμα έπαιρνε, θα φουσκώναμε τόσο πολύ που θα έσκαγε η φούσκα της περηφάνιας πάνω μας και θα μας έπνιγε. Τέτοιοι που είμαστε, ψωροπερήφανοι..

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News