Είχε φανεί ότι φθάνει η ώρα του Πάνου Καμμένου – πάλι, με πολύ ενδιαφέροντα αν και διόλου ευχάριστο τρόπο – ήδη από τη στιγμή που στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας αναδείχθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αστραπιαία αντιλαμβανόμενος ότι το «μπόλιασμα» της μήτρας της Δεξιάς που είναι η ΝΔ (δεν είναι; είναι!) με κάτι από Κεντροδεξιά στο ύφος/στις τοποθετήσεις, ο Καμμένος είχε κυριολεκτικά σπεύσει να θυμίσει στα πάντα πρόθυμα τηλεοπτικά μέσα ότι εκείνος ήταν που συγκράτησε, καίτοι βέρος αντιΜνημονιακός (όπως άλλωστε και ο Αντώνης Σαμαράς, μέχρι τις δίδυμες εκλογές του 2012 και την έκλαμψη στην οδό προς την Δαμασκό…), τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Τσιπραίους από τον πειρασμό του Grexit.

Οπότε, ας γνωρίζουν οι τυχόν Δεξιοδεξιοί του χώρου – όσοι, ας πούμε, δεν αρκούνται στη θεατρικότητα Αδώνιδος Γεωργιάδη αλλά θέλουν κάτι στο πιο μασίφ – ότι «υπάρχει για σέ οδός», εκείνη των ΑνΕλλήνων. Δεν χρειάζεται, δηλαδή, ο βέρος δεξιός να φλερτάρει με την υποκοσμικότητα ή/και την ναζιστικοτρόπο τοποθέτηση μιας Χρυσής Αυγής. Στους ΑνΕλλήνες μπορεί να βρει και ακραία έκφραση (βέβαια, το καημένο το «Στα τέσσερα, εσείς! Στα τέσσερα!» κάπου στράβωσε στην πράξη…) και συνωμοσιολογία αρκετήν και εθνικοφροσύνη, περισσήν εθνικοφροσύνη.

Φάνηκε ακόμη καθαρότερα ότι «κάτι μας ερχόταν» από Πάνο Καμμένο όταν, αναγκασμένος να καλοδεχτεί την ΝΑΤΟϊκή αρμάδα στο Αιγαίο -με τα γκρίζα καράβια να «πατούν» επάνω στις γκρίζες ζώνες που χάρισε η φίλη και γείτων Τουρκία-, ο υπουργός Εθνικής Αμύνης μας έσπευσε να αφιερώσει εκείνο το άλμα (στο κενό; στο άγνωστο; στο αύριο;) στους δύστυχους τους νεκρούς του Agusta Bell στην Κίναρο. Οταν όμως κατάλαβε ότι αυτή του η ιεροσυλία δεν αρκούσε για να τον ξεπλύνει στα μάτια των «δικών του», τότε… εξαφανίσθηκε από το προσκήνιο.

Ο βασικός κερδισμένος είναι ο Πάνος Καμμένος. Που όχι μόνο σούρνει την κυβέρνηση από τη μύτη – πού και να ανοίξουν τώρα οι αληθινές τουρκικές διεκδικήσεις! – αλλά και επικαθορίζει τα όρια του εθνικού μέσω της ΝΔ

Κερί θα πρέπει να ανάβει στον Γιάννη Μουζάλα, από την παραδρομή του οποίου να αποκαλέσει «Μακεδονία» – σε ελληνικό σταθμό, σε εκπομπή του Παύλου Τσίμα δε – την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (αυτή είναι η «δική μας» επίσημη ονομασία, φίλτατε αναγνώστη: άμα, για να αισθανθείς καθαρός εθνικά, μετέρχεσαι το Σκόπια, απλώς αναφέρεσαι σε κάτι που δεν υπάρχει. Το ότι τα ελληνικά κανάλια, όταν οι πρόσφυγες διαδηλώνουν φωνάζοντας «Μακεντόνια! Μακεντόνια!» ή η καλή κυρία Μέρκελ αναφέρεται σε «Ματσεντόνιεν» ή ο δικός μας αντιπρόεδρος Μπάιντεν σε «Μασεντόνια», αποτελεί απλώς δείγμα του πού έχει φθάσει στο Γιουνανιστάν μας η φοβικότητα), του δόθηκε τώρα η ευκαιρία να χτίσει λάκισμα από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Η χλωμή στήριξη της κυβερνητικής συνιστώσας ΣΥΡΙΖΑ στον Γιάννη Μουζάλα, συν η άβολα προσεκτική βολή της ΝΔ κατά Μουζάλα -βλέπετε στην υπέροχη εκείνη σύνοδο των Πολιτικών Αρχηγών πριν δυο δεκαετίες και όπου όλοι, μα όλοι (πλην ΚΚΕ, καλά!), δεσμεύθηκαν ότι «η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική», δεν μετείχε μόνον από Δεξιά ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Μητσοτάκης, αλλά και ο γενάρχης, ιδρυτής κοκ. Κωνσταντίνος Καραμανλής, δακρύων κλπ.- βόλεψαν την κατάσταση ωθώντας -ουσιαστικά- τον ίδιο τον Μουζάλα σε παραίτηση (κάτι που μένει να επιβεβαιωθεί ή όχι το Σαββατοκύριακο μετά τη Σύνοδο Κορυφής, σύμφωνα και με την κυρία Ολγα Γεροβασίλη). Παραίτηση διάσωσης της κυβέρνησης, διάσωσης της δικής του αξιοπρέπειας, πείτε το όπως θέλετε.

Ομως, ο βασικός κερδισμένος είναι ο Πάνος Καμμένος. Που όχι μόνο σούρνει την κυβέρνηση από τη μύτη – πού και να ανοίξουν τώρα οι αληθινές τουρκικές διεκδικήσεις! – αλλά και επικαθορίζει τα όρια του εθνικού μέσω της ΝΔ. Κρατώντας, ταυτόχρονα, ανοιχτές όλες τις προοπτικές ανοιχτές για τον εαυτό του. Εφιαλτικό, αλλά έτσι είναι.

Περιμένουμε εναγωνίως την τελική θέση/στάση των ΠΑΣΟΚ/ΔΗ.ΣΥΜ., των Ποταμίσιων και… των ευρωπαίων «εταίρων».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News