Στο ερώτημα του τίτλου, οι απηνείς πολέμιοι του ΣΥΡΙΖΑ πιθανότατα θα απαντήσουν: «Κανέναν. Να εξαφανιστεί θέλουμε». Και τελειώνουν. Όμως, επειδή η συζήτηση πρέπει να γίνεται επί πραγματικών δεδομένων και όχι επί επιθυμιών, ας πάμε παρακάτω.

Δεύτερο ερώτημα. Η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα από τα κομμάτια της παραδοσιακής Αριστεράς στην Ελλάδα, ήταν τέκνο της ανάγκης (ή) και ώριμο τέκνο της οργής; Ισως. Ο αντίλογος λέει ότι ήταν αποτέλεσμα του πλήθους των άμετρων υποσχέσεων που έδωσε, δηλαδή προϊόν πολιτικής εξαπάτησης. Ισως, επίσης. Σε κάθε περίπτωση, με την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται ένας κύκλος. Μετά την παραδοσιακή Δεξιά (ΝΔ) και το Κέντρο ή Κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ), κυβερνά και ένα κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς.

Η διακυβέρνηση αυτή, τουλάχιστον στην πρώτη φάση της (έως το καλοκαίρι του 2015), ήταν αρνητική έως καταστροφική για την οικονομία. Η κριτική αυτή είναι σωστή. Όμως, υπάρχει και αντίλογος. Η καταστροφή δεν άρχισε το 2015. Προηγήθηκε η, κυριολεκτικά καταστροφική, διετία 2008-2009 (κυβέρνηση Καραμανλή), η οποία προετοίμασε την χρεοκοπία και ακολούθησαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά. Χωρίς αυτές δεν θα υπήρχε η σημερινή. Ο βαθμός της καταστροφής, που επέφερε καθεμιά, κυμαίνεται ανάλογα με τα στοιχεία που χρησιμοποιούμε και την πολιτική οπτική. Πάντως, η στοιχειώδης αντικειμενικότητα επιβάλλει να μην φορτώσουμε τα πάντα στις κυβερνήσεις Τσίπρα, αλλά αυτά που της αναλογούν.

Το καλοκαίρι του 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη στροφή. Το «γιατί» και το «πώς» είναι μια ανεξάντλητη συζήτηση. Αλλά την έκανε. Απαλλάχθηκε από τα «βαρίδια», που την ωθούσαν σε ρήξη και αντιευρωπαϊκή πορεία, νομιμοποιήθηκε πολιτικά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και έκτοτε πορεύεται όπως πορεύεται.

Η κριτική που της γίνεται έκτοτε ποικίλλει και συχνά είναι αντιφατική. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται ως «το πιο μνημονιακό κόμμα», λες και η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση, μνημονιακή εξ ορισμού, θα τον ήθελε αντιμνημονιακό. Τον θέλει; Επικρίνεται η σημερινή κυβέρνηση ότι «ξεπουλά»(ναι, αυτό το ρήμα χρησιμοποίησαν κάποιοι της ΝΔ) τη δημόσια περιουσία, λες και η αντιπολίτευση θα ήθελε να λιμνάζει, όπως επί τόσες δεκαετίες. Δεν γίνεται τα μεγάλα πλεονάσματα να ήταν καλά με την προηγούμενη κυβέρνηση και κακά με τη σημερινή.

Και φτάνουμε στο «ζουμί», στο ερώτημα «ποιον ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε». Δηλαδή, πώς τον θέλουν οι αντίπαλοί του της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης:

-Θέλουν να ξαναθυμηθεί την άκρατη αντιμνημονιακή ρητορική του;

-Θέλουν να επανέλθει στη συγκρουσιακή λογική απέναντι στους δανειστές;

-Θέλουν να ξαναγκαλιάσει την Ζωή Κωνσταντοπούλου;

Oλα αυτά θα είναι, προφανώς, αρνητικά για τη χώρα. Η κριτική, λοιπόν, που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι αμείλικτη, αλλά από την φιλοευρωπαϊκή σκοπιά. Η χώρα χρειάζεται να έχει ένα μεγάλο φιλοευρωπαϊκό κόμμα της Αριστεράς ή της Κεντροαριστεράς, που θα διαφέρει από αυτό της Δεξιάς. Όπως υπάρχουν Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία, Συντηρητικοί και Εργατικοί στη Βρετανία κ.α. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να εκφράσει το μεγάλο χώρο της φιλοευρωπαϊκής Αριστεράς. Θα κονταροχτυπηθεί σε αυτό με τον κεντρώο-κεντροαριστερό ή όπως αλλιώς αποκαλείται χώρο, στον οποίο κινούνται το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και μικρότερες δυνάμεις.

Εκεί που η κριτική πρέπει να είναι αμείλικτη είναι στη συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου. Και να ενθαρρύνονται όσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιδρούν και θέλουν να απαλλαγούν από τους αριβίστες ενός εθνικολαϊκιστικού μορφώματος. Η συνεργασία αυτή αποτελεί όνειδος για ένα κομμάτι της Αριστεράς, που κάποτε ξεκίνησε από αλλού.

Κατά τα άλλα η σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση Τσίπρα εκείνο το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2015 γινόταν για να αντιληφθεί το μέγεθος του κινδύνου που απειλούσε τη χώρα και να αποτραπεί το «ατύχημα». Η κριτική αυτή έπιασε τόπο, η στροφή έγινε, όπως επιδίωκαν τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης. Σήμερα η αντιπαράθεση πρέπει να γίνεται επί των πραγματικών προβλημάτων και όχι με όρους του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ηττηθεί επειδή απέτυχε να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα και όχι επειδή έγινε μνημονιακό κόμμα. Η διαφορά είναι πολύ μεγάλη.

Επαναλαμβάνουμε: η χώρα έχει ανάγκη από κόμματα που εκφράζουν τις δύο βασικές πολιτικές παρατάξεις, οι οποίες υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη. Ο χώρος της Δεξιάς εκφράζεται. Είναι ανοιχτό ποιος και πόσο θα εκφράσει τον αντίπαλο πόλο.

Αυτό θα το λύσουν οι ψηφοφόροι στις κάλπες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News