Όταν ήμουν μικρή, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια ήταν το "Στο σουπερμάρκετ" του Θείου Νώντα. Το οποίο μάλιστα τραγουδούσα σε ένταση δύο βουβουζελών κάθε φορά που πήγαινε η μάνα για τα ψώνια της εβδομάδας και με έπαιρνε μαζί, φέρνοντάς της πάντα σε δύσκολη θέση. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μου άρεσε τόσο πολύ σ' αυτό το τραγούδι. Θέλετε το θεατρινίστικο στυλ του Πουλικάκου; Η παιχνιδιάρικη μουσική; Οι πανέξυπνοι και παραστατικότατοι στίχοι; Ίσως λίγο απ' όλα.

Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι αυτός ο ναός του σύγχρονου καταναλωτή είναι το τελειότερο στέκι για να επιδίδομαι με ευκολία στο διαστροφικό μου χόμπι. Βλέπετε, τρελαίνομαι να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Το ντύσιμό τους, τη στάση του σώματος, το πρόσωπό τους καθώς μιλάνε. Όπως ακριβώς και στα ντοκυμαντέρ του National Geographic. Στήνουν τις κάμερες οι ερευνητές και περιμένουν την σπάνια σαύρα να κάνει την εμφάνισή της.

Έτσι λοιπόν κι εγώ πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ. Περπατώ αργά ανάμεσα στους διαδρόμους με όλες τις αισθήσεις μου απίκο. Μια ματιά στο καλάθι του διπλανού μου είναι αρκετή για να ξαπλώσει η φαντασία μου στο ανάκλιντρο με το σταφύλι στο χέρι παίρνοντας μέρος σε κάποιο ρωμαϊκό όργιο.

Αυτή την Παρασκευή, το στέκι μου έσφυζε από ζωή. Κόσμος όλων των ηλικιών να σέρνει καρότσια απρόθυμα σαν να αλλάζουν θέση στα έπιπλα. Ένα νεαρό παλικάρι έχει τιγκάρει το καλάθι του με μπύρες και πατατάκια. Νύχτα με τους κολλητούς για ανελέητο Pro, σκέφτομαι. Μια κυρία γύρω στα 50 έχει γεμίσει το δικό της με κάμποσα κουτιά φρυγανιές και τυριά light. Εμ έτσι διατηρείς τέτοιο κορμί λαμπάδα μάνα μου, μονολογώ. Πιο δίπλα, μια μάνα προσπαθεί να ησυχάσει το μικρό της. Ο μπόμπιρας είναι καταπληκτικός. Το μαλλί του έχει τέτοια μπούκλα που θα έκανε κάθε μπικουτί να λυγίσει σαν οχτάρι από την ζήλεια. Δεν κρατιέμαι και της προτείνω να μπω στο κιούπι μέχρι να μεγαλώσει ο γιόκας της για να τον παντρευτώ. Την πιάνουν τα γέλια και μου λέει ότι θα πρέπει να κόψω χαρτάκι μιας κι ο Γιώργος -έτσι τον έλεγαν- είχε πολλές κατακτήσεις.

Μετά από λίγο, τους πετυχαίνω στο ταμείο. Στέκονται μπροστά μου στην ουρά. Όσο περιμένουμε, προσπαθώ να την πείσω ότι θα έχω τον κανακάρη της στα ώπα-ώπα. Μέχρι και λίστα της προίκας μου της δίνω μα αυτή είναι ανένδοτη. Κάποια στιγμή έρχεται η σειρά της. Η ταμίας χτυπάει τα πράματα με απίστευτη ταχύτητα. Σύνολο 62,30 ευρώ. Σχεδόν ψιθυρίζοντας η "πεθερά" μου της λέει πως έχει μόνο 50 ευρώ κι ότι θα πρέπει να αφαιρέσουν κάτι. Δεν ξέρω αν υπάρχει καταγεγραμμένο ρεκόρ Guinness για το πόσο γρήγορα μπορεί ένας άνθρωπος να πάθει αμόκ. Αλλά αν υπήρχε, τότε σίγουρα η ταμίας θα ήταν η νέα κάτοχος. Έχει πραγματικά υστεριάσει κάνοντας την "πεθερά" μου ρεζίλι. Θέλω να αρπάξω την κεφάλα της και να την περνάω πάνω από το σκάνερ μέχρι να εμφανιστεί το 666 στο κούτελό της. Παρόλα αυτά, διατηρώ την ψυχραιμία μου και της λέω πως ο πελάτης δεν είναι μπαλάκι anti-stress για να βγάζει τα ψυχολογικά της.

Το όλο επεισόδιο έληξε κάπου εκεί, με την "πεθερά" μου να φεύγει με κατεβασμένο το κεφάλι κι εμένα άκρως ενοχλημένη. Στον δρόμο για το σπίτι αναρωτιόμουν. Τι ήταν αυτό που με ενόχλησε περισσότερο τελικά; Η αναίτια αγένεια της ταμία; Η αδιαφορία των υπολοίπων στην ουρά; Η παθητική στάση της μάνας; Ή μήπως το γεγονός ότι επέμενε να βάζει τα ψώνια μου σε πλαστικές τσάντες η εν λόγω ταμίας ενώ της είπα ότι είχα μαζί μου υφασμάτινη;

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News