Στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, κάπου στην Ομόνοια. Με φώναξε να μου ανακοινώσει πως θα πάρω μέρος στα καλλιστεία τραβεστί. Δεν ρώτησε. Ανακοίνωσε. Είπα «δεν θέλω». Μια σφαλιάρα από μια πλατιά, καθόλα αντρική παλάμη γέμισε όλο το πρόσωπό μου. Πήγα φυσικά. Υπήρχε μια άτυπη τρομοκρατία, για το καλό μας. Τότε. Ούτε 20 δεν ήμουν. Πού να σηκώσεις ανάστημα; Όποια καινούρια έβγαινε στη Συγγρού, πέντε-πέντε έπαιρναν τα ταξί και… δεν θέλω να περιγράψω. Πονούν κάποιες μνήμες.

Πανεπιστημίου. Πορεία τραβεστί. Οι τίτλοι των εφημερίδων πηχυαίοι. «Κατέβηκαν τα ούφο στη γη» και κάτι παρόμοια. Ούτε σαράντα άτομα. Μια μικρή επανάσταση είχε ξεκινήσει με πρωτοστάτη την Αλόμα, κατά κόσμον Χαράλαμπο Ταμουτσίδη. Έχω ανατριχίλα ακόμη και στο όνομα. Ανάμεικτα συναισθήματα. Ήμασταν ο περίγελος κάθε περαστικού. Μα παλεύαμε για μια καλύτερη αντιμετώπιση. Από τότε μέχρι σήμερα… Ναι, έδωσε τη μάχη της η Αλόμα. Ίσως και για προσωπικό της όφελος. Έστω κι έτσι, κατάφερε να βάλει στα χείλη πολλών λέξεις που δεν γνώριζαν καν την ύπαρξή τους. Έβγαλε/βγάλαμε στην επιφάνεια ένα πρόβλημα που ήταν πολύ καλά κρυμμένο σε υπόγεια και ημιυπόγεια.

Έξω απο το Καστρί. Με πούλμαν πήγαμε. Και η Αλόμα πρωτοστατούσε. Δεν έβγαινε ο Παπανδρέου. Ο μεσαίος της ιστορίας. Δώσαμε κάτι σαν ψήφισμα και μέσα στη βροχή ουρλιάζαμε για την ελευθερία μας.

Αστυνομικό τμήμα Νέου Κόσμου. Τότε ήταν στη Λ. Συγγρού, τέλος Καλλιρρόης. Οι επιδρομές των μπάτσων στη λεωφόρο, ανηλεείς. Κάθε βράδυ. Και αυτόφωρα. Κάθε βράδυ. Και ξύλο, πολύ ξύλο. Κάθε βράδυ. Μαζευτήκαμε ένα βράδυ έξω από το τμήμα. Η Αλόμα μπροστάρισσα. Δεν χαμπαριάζαμε. Ή όλα ή τίποτα. Πήραμε το τίποτα και δέκα πληγές η καθεμία από τα κλομπς. Κάτω από την κλούβα χωθήκαμε 5-6. Μας σάπισαν στο ξύλο. Άγρια χρόνια. Άνοιξε έναν δρόμο. Ως εκεί. Κάπου στην πορεία, έχασε τον δρόμο.

Αναφαίρετο δικαίωμά της να αυτοπροσδιορίζεται τραβεστί. Γιατί αυτό ήταν. Την ημέρα ήταν ο Χαράλαμπος. Το διεκδικούσε, όπως εγώ διεκδικώ την ελευθερία της έκφρασής μου. Μας αποκαλούσε, αργότερα, εμάς που «πήγαμε στον άλλο κόσμο», κατεστραμμένες. Δίχως οργασμό. Χρησιμοποιούσε άσχημο λεξιλόγιο,  αλλά ήταν κομμάτι της Αλόμα. Δεν την άκουσα ποτέ, μα ποτέ, σε οποιαδήποτε συνδιαλλαγή, με τον οποιοδήποτε, να μη χρησιμοποιεί άσχημο λεξιλόγιο. Αγενής, με περικεφαλαία την ελευθερία των τραβεστί.

Τα τελευταία χρόνια έχασε εντελώς τον δρόμο. Εκτός και αν επιτέλους βρήκε το μονοπάτι που ήθελε από πάντα. Έβρισκε τρανς από Βουλγαρία συνήθως, είχε στήσει κάτι πρόχειρα λυόμενα στην Καβάλας και ξεζούμιζε όποια τολμούσε να βγει για νυχτοκάματο. Πολλές μηνύσεις. Κάποια τόλμησε και ακολούθησαν και οι υπόλοιπες. Το σταμάτησε αναγκαστικά.

Πέρυσι έσκασε μύτη στο μαγαζί που δουλεύω. Πάλι αυτή η ανατριχίλα. Έκανε πως ξέχασε. Μπορεί και να ξέχασε. Ή να ήθελε να συμβεί. Σαν να χαμογέλασα όταν με χαιρέτησε. Δεν θυμάμαι. Πονούν κάποιες μνήμες. 
Πήρε φωτιά έμαθα το σπίτι που έμενε. Άσχημο τέλος για έναν άνθρωπο. Πολύ άσχημο. Λυπήθηκα για τον τρανς άνθρωπο. Όχι για το πρόσωπο. Άλλωστε -προσωπική μου άποψη- ο νεκρός δεν δικαιώνεται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News