Η Μυρσίνη φέτος έγινε 4 ετών. Είναι το πρώτο παιδί που γεννήθηκε στο Κάστρο της Μονεμβασιάς, έπειτα από 42 χρόνια. Αλήθεια! Το δεύτερο παιδί είναι ο αδελφός της ο Γιώργος, 2 χρόνια μικρότερος. Λοιπόν, η Μυρσίνη είναι καστανόξανθη με υπέροχες μπούκλες και μάτια αμυγδαλωτά, αινιγματικά και φουλ παρατηρητικά. Είναι ήρεμη, πολύ κοινωνική, ψύχραιμη και καλόκαρδη. Μιλάει ωραία ελληνικά και ανά πάσα στιγμή μπορεί να μοιραστεί το φαγητό και τα παιχνίδια της με όλα τα παιδάκια του κόσμου. Καλή ένδειξη, σκέφτομαι! Οι γονείς της, με μεγάλη υπομονή και γλύκα, της μιλούν και της εξηγούν τα πάντα. Τα πρωινά η μαμά της την πηγαίνει στην πόλη, στον μοναδικό παιδικό σταθμό που υπάρχει στην περιοχή. Αυτόν της Μητρόπολης. Της αρέσει εκεί. Παρακολουθεί, μαθαίνει, φιλτράρει και συγκινείται με όσα ακούει και μαθαίνει. Πριν από έναν μήνα γύρισε στο σπίτι αποφασισμένη: «Εγώ ξίδι δεν ξανατρώω» είπε στους κατάπληκτους γονείς της. «Μα, Μυρσινάκι μου, πώς θα τις φας τις φακές που έχουμε σήμερα για μεσημεριανό; Και την προηγούμενη εβδομάδα, θυμάσαι, είχαμε βάλει ξιδάκι στο φαγητό, ε;». Τίποτα η Μυρσίνη. Κάθετη και απόλυτη. Ξίδι γιοκ! Τους πήρε 2 μέρες για να βρουν τη ρίζα της άρνησης. Είχε ακούσει στον παιδικό σταθμό ότι όταν σταυρώθηκε ο Χριστούλης του είχαν ρίξει ξίδι στις πληγές, έκανε στη φαντασία της εικόνα τον πόνο και το παιδί, λογικά, αποφάσισε να μην ξαναδοκιμάσει την πηγή του κακού. Εδώ και κάποιες μέρες -και μετά από πολλή συζήτηση- το θέμα έληξε και το… χαλασμένο κρασί ξαναμπήκε στο καθημερινό μενού! Σκέφτηκε, ένιωσε, κατάλαβε; Ποιος ξέρει…

Τη βλέπω να περπατά στα σοκάκια του Κάστρου, ενός από τα πιο μαγικά μέρη του πλανήτη. Εκείνη, στα 4 της. Τα τείχη, τα πεζούλια, οι πλάκες, οι εκκλησιές και τα σπίτια στέκουν εκεί από τον 11ο-12ο αιώνα μΧ. Κουβαλάνε παραμυθένιες ιστορίες, πειρατές και κατακτητές, πρίγκιπες και σφραγισμένα μυστικά. Εκείνη, μυστικά δεν έχει. Ακόμα. Είναι ένα παιδί που ζει την ηλικία του ακριβώς όπως πρέπει. Σιγά- σιγά θα μάθει και τους θρύλους του τόπου, τις ιστορίες των δρόμων και των ανθρώπων που τον διατήρησαν ζωντανό, επιβλητικό και περήφανα όμορφο.

Προς το παρόν μαθαίνει από τη Ρένα και τον Γιάννη, τους Αθηναίους γονείς της που εδώ και 10-12 χρόνια αποφάσισαν να μείνουν μόνιμα στον τόπο των εφηβικών τους διακοπών, τραγούδια του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Προχτές μάλιστα η Μυρσίνη είπε σε μια μουσική παράσταση, μπροστά σε μικρόφωνο και πολύ κόσμο, τα λόγια του Κεμάλ από το ομότιτλο τραγούδι του Χατζιδάκι. «Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ…» έλεγε με τη φωνούλα της και ήταν σα να ξαλάφρωνε η ψυχή μου από βάρη χρόνων. «Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα…» είπε, πήρε το χειροκρότημά της και άφησε όλη τη χαρά να την πλημμυρίσει. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή προσπάθησε να χωρέσει στο κεφαλάκι της και αυτό που της τραγουδούσε ο συνομήλικος φίλος της ο Βαγγέλης το μεσημέρι στη θάλασσα. Με τραγούδι έμοιαζε αλλά… να δεις πώς πήγαινε: «…ζέστη και νιώθω σέξι, πάμε να φύγουμε, ένα να γίνουμε- γίνουμε. Ζέστη κι όποιος αντέξει, μωρό μου, μ΄ έκαψε ο ήλιος και ζεσταίνομαι πολύ! Σήμερα προτείνω να ιδρώσουμε μαζί…».

Είναι τεσσάρων χρόνων. Τη λένε Μυρσίνη και εγώ της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Θα τα καταφέρει. Θα ψάξει και στο τέλος θα αποφασίσει μόνη της τι θα κρατήσει και τι θα πετάξει από όσα ακούει, βλέπει και καταλαβαίνει. Τη λένε Μυρσίνη και την εμπιστεύομαι. Απόλυτα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News