Η συναυλία της Imany στο Ηρώδειο, 10 ευρώ το εισιτήριο, σχεδιασμένη ένα μήνα πριν, και ναι, έτυχε την περίοδο των βροχών. Μία ώρα υπό βροχή εν αναμονή. Ομπρέλα δεν είχα, είχα όμως την τύχη η κυρία μπροστά μου να είναι γενναιόδωρη και να έχει φέρει μαζί της δύο ομπρέλες, την ψάθα και την ηλιοπροστασία του αυτοκινήτου «γιατί μπορεί να χρειαζόταν σε κάποιον με αυτό τον καιρό». Μου αντιστοίχησε η ψάθα!

Μία ώρα μετά εμφανίστηκε η Imany, μας έβαλε στο παιχνίδι να κάνουμε τα φωνητικά σε τραγούδια της, τραγούδησε ακαπέλα, χόρεψε, βγήκε και συνέχισε μετά το χειροκρότημά μας για μισή ώρα. Παγανιστική ατμόσφαιρα και συναίσθημα λυτρωτικό, που δημιούργησε αξιοποιώντας τη δυναμική με την οποία το κοινό και ο χώρος την τροφοδότησαν. Από τις φορές που νιώθεις ότι η συνάντηση του καλλιτέχνη με κοινό από διαφορετικές αναφορές του ίδιου, δικαιώνει την πίστη στην ομορφιά της τέχνης!

Η συναυλία του Πορτοκάλογλου στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με ελεύθερη είσοδο και άρα αυθόρμητη διάθεση προσέλευσης. Το κοινό μεγάλο, με καλή διάθεση, με μία σχετική κινητικότητα στον χώρο και κουβεντούλα πότε-πότε. Η γνωστή βραχνάδα στη φωνή, η ενορχήστρωση λίγο πειραγμένη από τον καιρό της ηχογράφησης (ευτυχώς), τραγούδια που έχεις ακούσει και τραγουδήσει τόσες φορές, ώστε πλέον δεν ακούς πραγματικά τον στίχο. Το είδος της συναυλίας που δεν πας απαραίτητα να ακούσεις, αλλά να νιώσεις το παρόν και το παρελθόν και ότι εσύ είσαι ανάμεσα σε αυτά τα δύο, έχεις επιβιώσει, τα ενώνεις, και είσαι το μέλλον που θα ακολουθήσει. Προσδιορίζεται το «γιατί ανήκεις εδώ», όσο και αν αποφεύγεις να το σκέφτεσαι.

Η συναυλία του Μαραβέγια στην Τεχνόπολη με 13 ευρώ το εισιτήριο, κανονισμένη έναν μήνα πριν. Εφτά χιλιάδες κόσμος στο ίδιο χωροταξικά επίπεδο να χορεύει, να τραγουδάει, να φλερτάρει και να κολλάει από τον ιδρώτα. O ρυθμός γνώριμος, τα φυτά στη σκηνή μια όαση, η φωνή του απαλή, οι μουσικοί του σε μεγάλα κέφια, τα τραγούδια γνωστά με πρόσφατη ημερομηνία κυκλοφορίας. Η χαρά της ζωής, του έρωτα, της λιακάδας, των διακοπών, του καλοκαιριού συγκεντρώθηκαν στην ίδια συναυλία με την ευχή να έχουν διάρκεια και συνέχεια και στη ζωή μας, να μην έρθουν χειμώνες ξανά. Υπόσχεση!

Η συναυλία των Killers στην πλατεία Νερού στο Φάληρο, 46 ευρώ το εισιτήριο. Προγραμματισμένη, και πώς αλλιώς να γίνει με τέτοιο ποσό; Το κορυφαίο συγκρότημα μιας ημέρας με πολλά σχήματα, σίγουρα χωρίς την αναμενόμενη προσέλευση κόσμου, μεγάλοι χορηγοί, άπλα χώρου, πολλές ώρες με διαφορετικά χρώματα ουρανού. Εμφανίστηκαν στις έντεκα παρά δέκα το βράδυ για μία ώρα και είκοσι λεπτά. Τα χειροκροτήματα πολλά και ζεστά, διατηρήθηκε όμως το πρωτόκολλο που ισχύει συνήθως σε τέτοιες συναυλίες. Έφυγαν όταν ήταν προγραμματισμένο. Επαγγελματίες με εκείνο το γνώριμο καλά στημένο σύστημα ήχου (εντάξει, θα μπορούσε και λίγο καλύτερα), μουσικούς, φώτα κλπ., με τη σιγουριά ότι ήρθαν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά και να συνεχίσουν την πορεία τους. Η αισθητική του ήχου τους και η γλώσσα του στίχου τους, ξυπνάει μια κοσμοπολίτικη διάσταση του εαυτού, βάζοντας για ύπνο κάθε μίζερη και ύπουλη διάστασή του.

Είμαστε τόσο κοντά στο όνειρο κάθε φορά που τελειώνει μία συναυλία…

*Η Μαριάννα Κόκοτα είναι εκπαιδευτικός με μεταπτυχιακές σπουδές στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τις Κοινωνικές Διακρίσεις. Επίσης είναι εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News