Θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει ακινητοποιηθεί σε έναν καναπέ, τρεις ώρες, υπομένοντας έναν αφόρητο στομαχόπονο, εν όψει Πανελληνίων. Και δεν ήταν η μοναδική φορά, ούτε το μοναδικό σύμπτωμα άγχους. Παρατεταμένοι πονοκέφαλοι, δερματικά προβλήματα, χαμηλά επίπεδα ενέργειας, εφιάλτες, έκαναν τις εμφανίσεις τους και ας μην αναφερθώ και στις περιοδικές υστερικές αντιδράσεις. Απορώ πώς με άντεχαν τότε οι γονείς μου. Το σίγουρο ήταν πάντως, πως εγώ δεν τους άντεχα!

Σήμερα βρίσκονται πολλοί μαθητές στην ίδια δυσάρεστη θέση, εμφανίζοντας παρόμοια συμπτώματα και βιώνοντας κοινά συναισθήματα αγωνίας και άγχους αισθανόμενοι πως έχουν να αναμετρηθούν με τη Λερναία Ύδρα, αναπτύσσουν και εκδηλώνουν ψυχικά ή σωματικά προβλήματα. Η διαφορά, βέβαια, είναι πως ο καθένας αντιδρά με έναν δικό του εξατομικευμένο τρόπο, κι αυτή η αντίδραση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιδιοσυγκρασία του ατόμου, τον χαρακτήρα της οικογένειας και την υποστήριξη που του προσφέρεται από τους γύρω του.

Θα ήθελα λοιπόν να πω σε όλους αυτούς που αγωνιούν για μια θέση στα ανώτατα ή ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, πως το άγχος τους μπορεί να αποβεί δημιουργικό αρκεί να το διαχειριστούν με τον κατάλληλο τρόπο. Το θετικό-δημιουργικό άγχος ενεργοποιεί την προσπάθεια και κινητοποιεί τη σκέψη, ενώ βοηθάει να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας και να ξεδιαλύνουμε στο μυαλό μας, ποια είναι η σωστή απάντηση στη συγκεκριμένη ερώτηση, και εν τέλει να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.     

Η ηττοπάθεια και η μοιρολατρία δεν είναι καλοί συνοδοιπόροι σε μια τέτοια προσπάθεια. Οι αρνητικές σκέψεις, «δεν θα τα καταφέρω», «δεν θυμάμαι τίποτα», «θα τα μπερδέψω», «θα αποτύχω» και άλλα πολλά, πρέπει να μετατραπούν σε θετικές, με τη βοήθεια και των άλλων, κυρίως των γονιών και των εκπαιδευτικών, μέσα από την ενίσχυση του αυτοσυναισθήματος, την ενθάρρυνση, πως θα τα καταφέρει και πως αξίζει, και την ανατροφοδότηση της ελπίδας για  εναλλακτικές λύσεις στην πορεία της ζωής. Οι αρνητικές δηλώσεις των παιδιών πρέπει να αντιμετωπίζονται ψύχραιμα και με λογικές απαντήσεις από τους γονείς ή τους καθηγητές τους. Ο περίγυρος οφείλει να κατανοεί τις ανάγκες των νέων και να δίνει χώρο στα συναισθήματά τους, να κατανοεί τις ακραίες πολύ συχνά αντιδράσεις και να δείχνει υπομονή και εγκαρτέρηση. Γιατί μόνο έτσι οι έφηβοι θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν αλλά και να υπερκεράσουν αυτή τη δοκιμασία, που γρήγορα θα  λησμονήσουν.

Η πιο ορθή λύση είναι η καλή οργάνωση του εναπομείναντα χρόνου, η προσεκτική επανάληψη, η εστίαση της προσοχής σε ό,τι διαβάζουμε, η εξασφάλιση ενός ήρεμου περιβάλλοντος μελέτης και τέλος ο καλός ύπνος και η καλή διατροφή.

Και όταν έρθει η ώρα της εξέτασης βάζουμε τα δυνατά μας! Είμαστε πολύ συγκεντρωμένοι και αξιοποιούμε όλον τον χρόνο.

Και πάντα βαδίζουμε με τη σκέψη πως η ζωή δίνει κι άλλες ευκαιρίες σε οποιοδήποτε σκαλοπάτι της κι αν βρισκόμαστε. Άλλωστε το νόημα της λέξης επιτυχία είναι πολύ θολό, υποκειμενικό και ασαφές, γιατί επιτυχημένος δεν είναι απαραιτήτως ο νέος που κατάφερε να περάσει στην καλύτερη και πιο υψηλόβαθμη σχολή, αλλά εκείνος που πετυχαίνει μικρές ή μεγάλες νίκες καθημερινά και που η επιτυχία ή η ευτυχία πηγάζει από μέσα του.

*Η Μαρία Δ. Πετροπούλου είναι Φιλόλογος και συγγραφέας των εκδ. ΖΗΤΗ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News