Ένα διήμερο με τον καθηγητή Νίκο Λυγερό δεν είναι και λίγο… Ήρθε στη Ρόδο ως προσκεκλημένος του Πολιτιστικού Οργανισμού της Νομαρχίας για τα εγκαίνια της εικαστικής του έκθεσης στο Κατάλυμα της Γαλλίας. Επειδή είναι ο ένας στα 80.000.000 ανθρώπων με δείκτη νοημοσύνης 189, κατανοώ να υπάρχει αμηχανία σε κείνους που θέλουν να τον πλησιάσουν. Ό,τι πιο κουτό έχω συναντήσει στη ζωή μου και συνάντησα και το διήμερο που πέρασε, ήταν η έπαρση κάποιων που ενεργοποίησε τον εγωισμό τους – ευτυχώς λίγων- και που χρησιμοποιήθηκε ως κάλυμμα για την ανασφάλεια και για την αμηχανία τους, όταν πήγαιναν να συναντήσουν τον καθηγητή. Τους έκανε στα μάτια μου ακόμα πιο γελοίους που το εφαρμόζουν ως στάση ζωής, δηλαδή στάση ύπαρξης.

Αυτοί που ήταν δεκτικοί να μάθουν, το έκαναν με τον πιο απλό, ευθύ και αληθινό τρόπο: ζήτησαν να λαμβάνουν ενημερώσεις από τον καθηγητή για ό,τι ο καθένας ενδιαφερόταν. Από στρατιωτικούς, εικαστικούς και απλούς πολίτες μέχρι και το Νομάρχη Δωδεκανήσου. Ο Νομάρχης είναι και ζωγράφος, “μιλά με τα πινέλα του”. Όπως κάθε υπεύθυνος άνθρωπος και πολιτικός στη θέση του, έτσι και εκείνος θέλησε να ενημερωθεί για τις μελέτες του καθηγητή Λυγερού πάνω σε θέματα που αφορούν στην Τουρκία, στο Αιγαίο, στην Κύπρο. Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά του νομίσματος, εκείνη της βλακείας, έχει να κάνει με τους εξυπνακισμούς, το κόμπλεξ και τον έπαρση! Τόση έπαρση… ανυπόφορη έπαρση… Σε βαθμό αυθάδειας, γελοιότητας, βλαχιάς και απολιτισιάς! Δεν έχω κάτι με τους βλάχους, αναφέρομαι στους βλαχόψυχους!

« Νομίζω ότι γενικά δε δεχόμαστε το πάνω από μάς, όχι μόνο το πάνω από το μέσο όρο» μου είχε πει ο Νίκος Λυγερός σε παρελθούσα συνέντευξη σε αντίστοιχο ερώτημά μου. «Και δεν έχει να κάνει με τη διαφορετικότητα όλο αυτό, γιατί για μένα η διαφορετικότητα δε σημαίνει και ανωτερότητα. Έχουμε την τάση να ψάχνουμε ταυτόσημα άτομα που μας μοιάζουν.[…] Στον συνάνθρωπο, όμως, υπάρχει και το συμπληρωματικό. […] Έτσι έχουμε το φαινόμενο του αλτρουισμού, δεχόμαστε τον άλλο ως διαφορετικό ον και είναι ένας τρόπος να ξανακοιτάξουμε το δικό μας το ον» είχε πει ο καθηγητής.

Εδώ εντοπίζεται και το πρόβλημα στις σχέσεις μας, πιστεύω: ο ένας θέλει να κάτσει στο σβέρκο του άλλου. Με όποιον τρόπο, με όποιο κόστος, αρκεί να καπακώσει το συνάνθρωπο για να νοιώσει σπουδαίος. Όσοι αληθινά σπουδαίοι έχουν βρεθεί στο δρόμο μου, πραγματικά απείχαν έτη φωτός από τον εγωισμό. Και όλοι τους, μα όλοι τους, αντιστέκονταν!

Μια τέτοια μας θύμισε στην πρόσφατη συνέντευξή μας ο κ Λυγερός που ακούει – δεν άκουγε- ακούει στο όνομα Μελίνα Μερκούρη: «Οι άγγελοι υπάρχουν, τους βλέπουμε, απλώς αυτοί δεν έχουν φτερά», μας είπε. «Η Μελίνα έκανε δράση, υπήρξε στη διάρκεια της ζωής της αντιστασιακή από την πρώτη στιγμή. Πήγε στην απέναντι πλευρά χωρίς να φοβηθεί. Η Μελίνα είναι οι δικές μας Θερμοπύλες, ανήκει σε άλλου τύπου αγωνιστές. Αυτοί οι άνθρωποι νίκησαν την ώρα που κανένας δεν το περίμενε, για να μπορέσει να πάει μπροστά ο ελληνισμός. Είναι μια πολύ σημαντική προσωπικότητα όχι μόνο σε καλλιτεχνικό εύρος, αλλά και ως άνθρωπος γιατί ήταν ικανή να πάρει αποφάσεις που δεν εξηγούνται από τις συγκυρίες και μόνο. Είναι πραγματικά μια ιδιομορφία που πρόσφερε πολλά στον τόπο μας και προσφέρει ακόμα. Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι η προσπάθεια κατανόησης μια επινόησης της Μελίνας. Μας έδειξε τι πρέπει να κάνουμε και πρέπει να σταθούμε αντάξιοι των προσπαθειών και της προσφοράς της».

Τα λόγια του Νίκου Λυγερού είναι η τρανταχτή απόδειξη ότι οι σπουδαίοι αναγνωρίζουν την αξία των σπουδαίων. Ό,τι ακριβώς δεν συμβαίνει σήμερα ευρέως…

*Η Τζίνα Δαβιλά είναι δημοσιογράφος στο ραδιοφωνικό σταθμό Παλμός Ρόδου 99,5.

Προηγούμενα άρθρα της Τζίνας Δαβιλά:

Ζωάκια και ζωντόβολα

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News