Αν κάποιος δεν έχει μνήμες από τη μητέρα του, δηλαδή αν την έχασε πάρα πολύ νωρίς, το κενό όσον αφορά την αγαπημένη μορφή μπορεί να το καλύψουν οι φωτογραφίες. Για όλα τα υπόλοιπα κενά, βέβαια, γιατρειά δεν υπάρχει. Για τη γαλλίδα ηθοποιό Σαρά Μπιασινί η τραγική απώλεια της μάνας συνέβη όταν ήταν 4 ετών, το 1982. Ομως δεν υπήρχαν μόνο τα οικογενειακά άλμπουμ ώστε να τη δει και, έκτοτε, να τη θυμάται για πάντα. Στα φιλμ στα οποία πρωταγωνίστησε η Ρόμι Σνάιντερ η μικρή Σαρά βρήκε πλούσιο υλικό και για να γνωρίσει και για να θαυμάσει τη μητέρα της. Ωστόσο πίσω και κοντά της δεν μπορούσε να τη φέρει…

Ως ορφανή από μάνα, η Σαρά μεγάλωσε με τους παππούδες της και με τον πατέρα της, τον γαλλοϊταλό δημοσιογράφο Ντανιέλ Μπιασινί. Το 2017 και ύστερα από ειδοποίηση της χωροφυλακής η Σαρά επισκέφθηκε τον τάφο της μητέρας της, επειδή είχε βεβηλωθεί όπως της είπαν στο τηλέφωνο. Εκείνη η επίσκεψη στάθηκε αφορμή για την περισυλλογή τής Σαρά στο θέμα της μητέρας της και ο καρπός των σκέψεών της πήρε τη μορφή βιβλίου που τώρα κυκλοφορεί στα γαλλικά βιβλιοπωλεία. Λέγεται «Η ομορφιά του ουρανού» («La beauté du ciel»).

Σε αυτό το βιβλίο η Σαρά ανανεώνει τα συναισθήματά της απέναντι στην αδικοχαμένη ηθοποιό και παράλληλα απευθύνεται στη δική της κόρη, την Αν. Ναι, αυτό είναι στην ουσία του το βιβλίο της Σαρά: ένα γράμμα προς την κόρη της – της συστήνει τον κόσμο της, κυρίως ένα χαμένο κεφάλαιό του, το σημαντικότερο.

«Ολοι μπορούν να προφέρουν το όνομα της μητέρας μου» γράφει στις πρώτες σελίδες βιβλίου της. «Ολοι τη γνωρίζουν ή την έχουν ακουστά, κυρίως όσοι είναι ηλικίας μεταξύ των 40 και των 80 ετών. Το όνομά της δεν λέει τίποτα στους νέους και στους νεαρούς, στους εικοσάρηδες, εκτός και αν μεγάλωσαν βλέποντας τη “Σίσι” στην τηλεόραση κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων ή είχαν σινεφίλ γονείς. Η μαμά μου παραμένει αξέχαστη. Για τη δουλειά της ως ηθοποιού, για τους άντρες που αγαπούσε, για τον τραγικό θάνατο του πρώτου γιου της, του Νταβίντ, του αδερφού μου, μόλις έναν χρόνο πριν από τον δικό της θάνατο. Κανείς δεν θέλει να ξεχάσει τη μαμά μου.

»Κανείς δεν θέλει να ξεχάσει τη μαμά μου, εκτός από εμένα. Ολοι θέλουν να τη θυμούνται, εκτός από εμένα. Αλλά κανείς τους δεν κλαίει όσο εγώ όταν τη σκέφτομαι». Η συγγραφέας, πλέον, Σαρά εξομολογείται –πάντα απευθυνόμενη στη 2,5 χρόνων κόρη της– ότι την έχουν σταματήσει άγνωστοι στον δρόμο για να της μιλήσουν για τη Σνάιντερ. Τη ρωτούσαν αν είναι η κόρη της. «Ενοχλημένη, τους απαντούσα πως όχι! Δεν μπορώ να μοιραστώ την αγάπη τους για αυτήν, την έλλειψή της που νιώθουν όλοι τους. Επειδή η δική μου αγάπη μου και το δικό μου κενό μού φαίνονται χίλιες φορές μεγαλύτερα!»

Ωσπου να έλθει αυτό το βιβλίο, λοιπόν, ο πόνος της Σαρά ήταν διπλός: ήταν η τρομερή έλλειψη της μητέρας της, της Σνάιντερ, αλλά και ένα βασανιστικό ερώτημα: πώς θα μπορούσε να γίνει η ίδια μητέρα έχοντας τέτοια μεγάλη έλλειψη στη ζωή της;

Οι ανδρικές φιγούρες στη ζωή της Σνάιντερ, όσοι σταρ περιστράφηκαν σαν πλανήτες γύρω από τον ήλιο της, ήταν πρόσωπα που αναζήτησε η Σαρά με σκοπό να επανασυνδεθεί η ίδια με τη μητέρα της, όπως λέει. Θαύμασε το μεγαλείο της σχέσης της με τον διαχρονικό γόη Αλέν Ντελόν, αλλά και με τον πιο «εγκεφαλικό» Μισέλ Πικολί.

«Ο Πικολί μού είπε ότι η μητέρα μου χωρίς μακιγιάζ δεν ήταν αναγνωρίσιμη. Μου άρεσε πολύ αυτή η λεπτομέρεια επειδή, για μένα, η μητέρα μου δεν ήταν σταρ, ήταν γυναίκα όπως είναι και οποιαδήποτε άλλη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News