Το 1970, στη φάρμα ενός γαλακτοπαραγωγού, στη νοτιοδυτική Αγγλία, διοργανώθηκε για πρώτη φορά ένα φεστιβάλ που έμελλε να γίνει το σημαντικότερο στην ιστορία του σύγχρονου βρετανικού –και όχι μόνο– ροκ. Το BBC είχε ταξιδέψει τότε μέχρι το Σόμερσετ λίγο πριν την έναρξη του πρώτου Γλάστονμπερι και είχε συνομιλήσει με τον αγρότη Μάικλ Ιβις, που το φιλοξένησε, πριν από την εναρκτήρια εμφάνιση του αείμνηστου σταρ του βρετανικού γκλαμ-ροκ, Μαρκ Μπόλαν.

Τις επόμενες δεκαετίες το φεστιβάλ εξελίχθηκε σε μια πολιτιστική υπερπαραγωγή που προσελκύει τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας. Φέτος φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, τον βετεράνο Νιλ Γιανγκ και τη νεαρή αμερικανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιό Ολίβια Ροντρίγκο. Τα εισιτήρια είναι εξαντλημένα και χιλιάδες γλεντζέδες από όλον τον κόσμο αναμενόταν να παρακολουθήσουν αυτό το μοναδικό φεστιβάλ την εβδομάδα που διανύουμε.

Η πρώτη διοργάνωση, όμως, ήταν μια μικρού βεληνεκούς υπόθεση, που γεννήθηκε από την ανάγκη του Ιβις να συντηρήσει το αγρόκτημά του. «Είναι ένας τρόπος για να διατηρηθεί η επιχείρηση» έλεγε το 1970 στον δημοσιογράφο του BBC Τζον Νόρμαν λίγο πριν από την έναρξη του φεστιβάλ. «Επρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό γιατί η φάρμα μού φέρνει χασούρα» συμπλήρωνε.

Παρότι γαλακτοπαραγωγός από τα νεανικά του χρόνια, ο Ιβις είχε εμμονή με την ποπ μουσική, παίζοντας μάλιστα κιθάρα με κοινό… τις αγελάδες του. Εφηύρε μια μορφή αυτοσχέδιου ηχοσυστήματος και έπαιζε το κλασικό «Lola» των Kinks στα βοοειδή του. Στο BBC είχε πει ότι η μουσική έκανε πιο δημιουργικό και παραγωγικό το άρμεγμα.

Γεννημένος το 1935, ανέλαβε τη φάρμα στα 19 του, όταν ο πατέρας του πέθανε από καρκίνο, αλλά εξαρχής βρέθηκε πνιγμένος στα χρέη της. Ετσι, άρχισε να σκέφτεται εναλλακτικούς τρόπους χρήσης του αγροκτήματος ώστε να συμπληρώσει το εισόδημά του. Το 1970, χρονιά κυκλοφορίας του «Lola», ο Ιβις και η μέλλουσα σύζυγός του Τζιν παρακολούθησαν εκστασιασμένοι ένα φεστιβάλ μπλουζ στην πόλη Μπαθ – και έτσι γεννήθηκε η έμπνευση για το Γκλαστονμπέρι.

Ηταν η εποχή του πολέμου του Βιετνάμ, του ειρηνιστικού κινήματος και των παιδιών των λουλουδιών. Την επόμενη μέρα ο Ιβις έψαξε το τηλέφωνο των Kinks, βρήκε τον ατζέντη τους και τους έκλεισε ως πρώτο όνομα για συναυλία, με τίμημα 500 λίρες. Μόλις άρχισαν τα δημοσιεύματα να μιλούν για «μίνι φεστιβάλ» με την ονομασία «Ποπ, Φολκ και Μπλουζ Φεστιβάλ Πίλτον», ο μάνατζερ των Kinks, εξοργισμένος που η μπάντα του θα μοιραζόταν τη σκηνή, τους απέσυρε.

Οι αφίσες του πρώτου μίνι φεστιβάλ, με τους Kinks και τον τραγουδιστή Γουέιν Φοντάνα –ο οποίος επίσης αποσύρθηκε– είχαν ήδη εκτυπωθεί, αλλά ο απεγνωσμένος Ιβις στάθηκε τυχερός, καθώς ο Φοντάνα τον σύστησε στον Μαρκ Μπόλαν και την μπάντα του, τους T-Rex – οι οποίοι είχαν ξεκινήσει τουρνέ που θα περιλάμβανε και το αγρόκτημα. Ο Ιβις δεν πίστευε στην τύχη του: ο Μπόλαν ήταν πιο καυτό όνομα ακόμα και από τους Kinks τότε, καθώς η γκλαμ-ροκ του ήταν η μουσική τάση των ημερών.

Οι γείτονες και η αστυνομία της περιοχής δεν ενθουσιάστηκαν με την ιδέα ενός νέου μουσικού φεστιβάλ. Ο Ιβις παρέμεινε αμετακίνητος, το θέμα έλαβε τοπική δημοσιότητα, η αστυνομία υποχώρησε και, ξαφνικά, διάφορα χίπικα συγκροτήματα του τηλεφωνούσαν ζητώντας του να εμφανιστούν εκεί. Ο Ιβις είχε ήδη αρχίσει να ξηλώνει φράκτες και να εγκαθιστά τη σκηνή, οπότε τα έξτρα έσοδα των νέων ονομάτων τού ήρθαν «κουτί».

Το πρώτο Ποπ, Φολκ και Μπλουζ Φεστιβάλ Πίλτον άνοιξε τις πύλες του την επομένη του ξαφνικού θανάτου του Τζίμι Χέντριξ στο Λονδίνο. Με δάκρυα στα μάτια, χιλιάδες θεατές πλήρωσαν το εισιτήριο της μίας λίρας και μαζί με το μουσικό θέαμα απόλαυσαν και δωρεάν γάλα από το γαλακτοκομείο. Η κουζίνα δίπλα στη φάρμα λειτούργησε ως καμαρίνι για τους καλλιτέχνες.

Πολύς κόσμος έμαθε για το φεστιβάλ και ταξίδεψε στο Σόμερσετ πιστεύοντας ότι η είσοδος θα ήταν δωρεάν. Απογοητευμένοι ξεκίνησαν να φεύγουν, όταν ένας τεχνικός ανέβηκε στη σκηνή και ζήτησε έρανο από τους θεατές. Μέσα σε πέντε λεπτά είχαν συγκεντρωθεί 30 λίρες – και ακόμη περισσότερες αργότερα, με αποτέλεσμα οι… τζαμπατζήδες να μπουν στο αγρόκτημα.

Αλλά η διοργάνωση του πρώτου φεστιβάλ δεν έλυσε τα οικονομικά προβλήματα του Ιβις. Αντιθέτως, τα επιδείνωσε, καθώς αναγκάστηκε να εξοφλήσει τον Μπόλαν σε δόσεις των 100 λιρών ανά μήνα για το επόμενο πεντάμηνο. Ο αγρότης είδε για πρώτη φορά κέρδος από τη διοργάνωσή του 11 χρόνια αργότερα.

Το φεστιβάλ μετονομάστηκε το 1979 σε Γκλάστονμπερι, ώστε να παραπέμπει σε μία από τις δύο μεγαλύτερες παγανιστικές θρησκευτικές τελετές των προχριστιανικών χρόνων στη Βρετανία, που τελούνταν στην περιοχή του Σόμερσετ (η δεύτερη ήταν το ακόμα πιο γνωστό Αβαλον).

Με την πάροδο των δεκαετιών μετατράπηκε σε παγκόσμιο πολιτιστικό γεγονός, προσελκύοντας τα μεγαλύτερα μουσικά ονόματα του πλανήτη (από τον Στίβι Γουόντερ και τους Rolling Stones μέχρι και τους Radiohead και την Μπίλι Αϊλις), χωρίς ποτέ να χάνει τον χαρακτήρα του κινήματος αντικουλτούρας που το ενέπνευσε το 1970. Σχεδόν 55 χρόνια αργότερα, η οικογένεια του Ιβις εξακολουθεί να το διοργανώνει κάθε καλοκαίρι – και στα 90 του, ο ίδιος εξακολουθεί να ασχολείται με το φεστιβάλ.

Παρότι η πρώτη διοργάνωση αύξησε τα χρέη του αγροκτήματος, ο Ιβις ισχυριζόταν την επόμενη του πρώτου φεστιβάλ στο BBC ότι δεν το είχε μετανιώσει: «Ηταν πραγματικά υπέροχο, άξιζε τον κόπο. Είδα ανθρώπους από όλον τον κόσμο, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, να μου λένε πόσο φανταστικό ήταν». Βέβαια, αμέσως μετά δήλωνε ότι του έλειπαν οι αγελάδες του και ανυπομονούσε να τις ξαναδεί στη φάρμα. Σημείο των (τότε) καιρών – ειδικά για τα παιδιά των λουλουδιών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News