Από τη μια πλευρά υπάρχουν τα μελωδικά κομψοτεχνήματα, όπως τα διαχρονικά «Don’t Worry Baby», «California Girls», «I Get Around», «Good Vibrations» και «God Only Knows». Από την άλλη υπάρχει η πίεση της φήμης, η αυξανόμενη εξάρτηση από τα ναρκωτικά, η κατάθλιψη και, στο τέλος, η άνοια.

Από τον Μπετόβεν και τον Βαν Γκογκ έως τον Οργουελ και τον Κερτ Κομπέιν, η ιστορία της τέχνης μάς δείχνει ότι συχνά οι καλλιτεχνικές ιδιοφυΐες πάνε χέρι-χέρι με τους προσωπικούς τους δαίμονες. Ο Μπράιαν Γουίλσον δεν αποτέλεσε εξαίρεση αυτού του μοτίβου. Οι σύνθετες, σχεδόν αγγελικές μελωδίες του με τους Beach Boys, έρχονταν σε πλήρη αντιδιαστολή με τη βασανισμένη προσωπικότητά του.

Ο μουσικός που συνέδεσε το όνομά του με την ανεμελιά των παραλιών του Ειρηνικού στην Καλιφόρνια και με τους σέρφερ που καβαλούσαν τα κύματα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960, ήταν ο μόνος που πρόβαλε το… «Made in USA» ανάστημά του στο τσουνάμι των βρετανικών ποπ και ροκ-μπλουζ συγκροτημάτων της εποχής, όπως οι Beatles, οι Rolling Stones, οι Who και οι Kinks – που κυριαρχούσαν στα αμερικανικά τσαρτς.

Οι δαίμονες που τον βάραιναν όλη του τη ζωή πηγάζουν –όπως συμβαίνει συνήθως– στα παιδικά του χρόνια, όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν κακοποιητικό πατέρα, ο οποίος του επέβαλε αυστηρά, εντατικά μαθήματα μουσικών οργάνων, με αποτέλεσμα να γίνει ολοκληρωμένος πιανίστας μόλις στα οκτώ του χρόνια.

Κωφός από το δεξιό αυτί, ο Μπράιαν ενθάρρυνε τους νεότερους αδελφούς του, Καρλ και Ντένις, να συνοδεύουν τις σύνθετες αρμονίες που επινοούσε και, όταν έλαβε ένα μαγνητόφωνο ως δώρο γενεθλίων, εξασκήθηκε στην τεχνική του overdubbing – της ηχογράφησης πάνω σε προηγούμενες ηχογραφήσεις, που σύντομα θα γινόταν σήμα κατατεθέν του ήχου των Beach Boys.

Η καριέρα του ξεκίνησε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Στη διάρκεια διακοπών των γονιών του στο Μεξικό, ο Μπράιαν και τα αδέλφια του κάλεσαν στο σπίτι τους τον εξάδελφό τους, Μάικ Λαβ, και τον στενό φίλο του Μπράιαν, Αλ Τζαρντίν. Χρησιμοποιώντας τα 250 δολάρια που τους είχαν αφήσει οι γονείς τους για φαγητό, ενοικίασαν έναν υποτυπώδη μουσικό εξοπλισμό, ξεκίνησαν πρόβες, έγραψαν το τραγούδι «Surfin’» και κατέληξαν στο όνομα Beach Boys.

Εναν χρόνο αργότερα υπέγραψαν συμβόλαιο με την Capitol Records, το τραγούδι τους ανέβηκε στους καταλόγους επιτυχιών και, καβαλώντας πάνω στο κύμα της μουσικής σερφ, ξεκίνησαν μια ξέφρενη πενταετία επιτυχιών στις ΗΠΑ. Οντας η μόνη αμερικανική μπάντα που ανταγωνιζόταν την επιτυχία των βρετανικών συνόλων, τα μέλη της υπέμειναν ένα ανελέητο πρόγραμμα ηχογραφήσεων, περιοδειών και προωθητικών ενεργειών – γεγονός επιβαρυντικό για τον Μπράιαν.

Ο Γουίλσον άρχισε να αποκτά τρακ στις εμφανίσεις του μπροστά στο κοινό και η εύθραυστη ψυχική του υγεία έκανε την πρώτη της νύξη το 1964, όταν υπέστη ψυχικό κλονισμό κατά τη διάρκεια αεροπορικής πτήσης. Μόλις στα 22 του αποφάσισε να σταματήσει τις περιοδείες με το συγκρότημα για να επικεντρωθεί στη σύνθεση και στην παραγωγή των τραγουδιών τους.

Μαγεμένος από το πρωτοποριακό άλμπουμ των Beatles «Rubber Soul», ο Μπράιαν ξεκίνησε τη σύνθεση του πιο εμβληματικού άλμπουμ των Beach Boys, του αριστουργηματικού «Pet Sounds». Ο δίσκος, που περιείχε τα κλασικά πλέον «God Only Knows», «Wouldn’t It Be Nice» και «Sloop John B», έλαβε διθυραμβικές κριτικές, αλλά η καλλιτεχνική αλλαγή κατεύθυνσης της μπάντας από την εύπεπτη ποπ και η αγωνιώδης φύση κάποιων κομματιών σάστισε πολλούς ακροατές.

Η «απάντηση» των Beatles ήρθε με το αβάν γκαρντ άλμπουμ τους «Revolver» το 1966. Τότε ο Μπράιαν ξεκίνησε να γράφει αυτό που αποκαλούσε «μια εφηβική συμφωνία προς τον Θεό». Ο δίσκος που προέκυψε, με τίτλο «Smile», τον οδήγησε σε πλήρη ψυχική κατάρρευση και ουσιαστικά έβαλε τέλος στη σχέση του με τους Beach Boys. Η ολοκλήρωση του «Smile» τού πήρε 37 χρόνια – τελικά κυκλοφόρησε επισήμως το 2004.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, την επόμενη δεκαετία ο μουσικός έγινε ερημίτης, παραμένοντας σχεδόν αποκλειστικά στο κρεβάτι του σπιτιού του, παρέα με τις σκοτεινές σκέψεις του και την κοκαΐνη του. Το 1976, ανήσυχοι, οι αδελφοί του προσέλαβαν τον αμφιλεγόμενο ψυχίατρο Γιουτζίν Λάντι, ο οποίος μετακόμισε στο διαμέρισμα του Μπράιαν και, μαζί με την ομάδα του, του επέβαλε 24ωρη παρακολούθηση για χρήση ναρκωτικών. Σύντομα αποδείχτηκε απατεώνας και εκδιώχθηκε.

https://youtu.be/-k4sZ3-Rk44?si=ah0ZTyb3_NMUY_vf

Τη δεκαετία του 1990 ο μουσικός φάνηκε να συνέρχεται. Εκανε έναν δεύτερο γάμο, επέστρεψε στο στούντιο με σχετική επιτυχία και συμφιλιώθηκε με τις δύο κόρες του. Αργότερα επιμελήθηκε τις επανεκδόσεις των κλασικών επιτυχιών των Beach Boys και ολοκλήρωσε, επιτέλους, το «καταραμένο» «Smile», η κυκλοφορία του οποίου άξιζε τη σχεδόν 40χρονη υπομονή κοινού και κριτικών. Επανενώθηκε με τα μέλη των Beach Boys το 2014, ηχογραφώντας μαζί τους έναν νέο δίσκο και κάνοντας περιοδείες.

Μια βιογραφική ταινία για τη ζωή και την καριέρα του με τίτλο «Love & Mercy» και πρωταγωνιστές τους Τζον Κιούζακ και Πολ Ντάνο κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά. Ο Μπράιαν συνέχισε τις περιοδείες μέχρι την ολοκλήρωση της όγδοης δεκαετίας της ζωής του, αλλά οι δαίμονες καιροφυλακτούσαν. Επέστρεψαν με μανία το 2024, μόλις έχασε τη σύζυγό του, Μελίντα, σε ηλικία 77 ετών.

Η οικογένειά του τον έθεσε υπό επιμέλεια ισχυριζόμενη ότι δεν ήταν σε θέση να καλύψει σωστά τις προσωπικές του ανάγκες για σωματική υγεία, τροφή, ένδυση ή στέγη. Ακολούθησε η διάγνωση της άνοιας και μερικές φωτογραφίες από παπαράτσι που τον έδειχναν ρακένδυτο, χαμένο στον κόσμο του – σαν εύθραυστος μαραζωμένος έφηβος που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα.

Ο 82χρονος συνθέτης, μουσικός και παραγωγός έχει αφήσει ανεξίτηλο το δημιουργικό του στίγμα, επηρεάζοντας ίσως περισσότερους σύγχρονους μουσικούς και από το το απαράμιλλο ντουέτο των Λένον/ΜακΚάρτνεϊ. Η θέση του στο πάνθεον των κορυφαίων συνθετών του 20ού αιώνα, πλάι στους αδελφούς Γκέρσουιν, τον Κόουλ Πόρτερ και τον Μπομπ Ντίλαν, είναι εξασφαλισμένη. Η κατάρα των ψυχικών του δαιμόνων ήταν, ίσως, το τίμημα της ιδιοφυΐας του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News