Oταν ο Φρανκ Λόιντ Ράιτ σχεδίασε το Fallingwater, το σπίτι που θεωρείται η κορυφαία δημιουργία της καριέρας του, δεν είχε προφανώς συμπεριλάβει στα σχέδια έναν άσχημο πλαστικό κουβά στο σαλόνι. Ωστόσο, γράφουν οι Times του Λονδίνου, οι διαρροές στο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, στην Πενσιλβάνια, έχουν γίνει τόσο έντονες, που οι συντηρητές καταφεύγουν σε ακραία μέτρα για να προστατεύσουν αυτό το μοντερνιστικό αριστούργημα.

«Ουσιαστικά προσπαθούμε να κάνουμε το Fallingwater αδιάβροχο», λέει η Σάντι Σπαγκόλα, 75 ετών, συνταξιούχος καθηγήτρια Τέχνης και ξεναγός, καθώς οι σταγόνες γεμίζουν σταθερά τον κουβά.

Το σπίτι, που ολοκληρώθηκε το 1937, σχεδιάστηκε ως εξοχικό για την οικογένεια Κάουφμαν, που διατηρούσε το μεγαλύτερο πολυκαταστήματος στο Πίτσμπουργκ, για να ξεφεύγουν από τη ρύπανση της πόλης.

Προσέλαβαν τον Ράιτ, ο οποίος θεωρείται ευρέως ο σημαντικότερος αρχιτέκτονας της Αμερικής, για να σχεδιάσει το σπίτι τους. Εκείνος, δημιούργησε μια σειρά από προεξέχουσες βεράντες που αιωρούνται πάνω από έναν καταρράκτη, ώστε η οικογένεια να απολαμβάνει τον καθαρό αέρα. Οι Κάουφμαν απέρριψαν τον κλιματισμό, παρότι το καλοκαίρι ήταν αποπνικτικό στην περιοχή.

Χρησιμοποιώντας τοπική πέτρα και σκυρόδεμα βαμμένο στο χρώμα της ανοιχτής ώχρας των δασών της Πενσιλβάνια, το Fallingwater αποτέλεσε την απόλυτη έκφραση της θεωρίας του Ράιτ για την «οργανική αρχιτεκτονική».

Το σπίτι εναρμονίζεται απόλυτα με τη μορφολογία του εδάφους πάνω στο οποίο χτίστηκε, γράφουν οι Times: Ενας τεράστιος βράχος αναδύεται από το κέντρο του σαλονιού.

Το τσάι μπορεί να ζεσταθεί απευθείας στο τζάκι το χειμώνα, ενώ μια σκάλα που οδηγεί στο ρυάκι παρέχει φυσικό αερισμό τους ζεστούς μήνες. Ανάμεσα στους επισκέπτες του Fallingwater υπήρξαν η Φρίντα Κάλο και ο Αλμπερτ Αϊνστάιν.

Ωστόσο, παρά την ηρεμία και τον εκπληκτικό σχεδιασμό του, το Fallingwater δεν μπορούσε ποτέ να προσφέρει ασφάλεια από τη βροχή.

«Το σπίτι είχε διαρροές στην οροφή από την αρχή», λέει ο Τζάστιν Γκάνθερ, διευθυντής του Fallingwater. Ο Γκάνθερ είναι υπεύθυνος για την ανακαίνιση, ύψους 7 εκατομμυρίων δολαρίων, που στοχεύει να εξαλειφθούν οριστικά οι διαρροές.

Παρότι έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος, το Fallingwater εξακολουθεί να υπολείπεται κατά 1 εκατομμύριο δολάρια από τον οικονομικό του στόχο, μετά από τρία χρόνια εργασιών, γι’ αυτό και οι επισκέπτες ενθαρρύνονται να δωρίσουν χρήματα στο τέλος κάθε ξενάγησης.

Ο ίδιος ο Ράιτ, που πέθανε το 1959 σε ηλικία 91 ετών, δεν έδειχνε να ενοχλείται από το νερό που έσταζε από τα ταβάνια. Η εμμονή του με τις επίπεδες στέγες και τις καθαρές, οριζόντιες γραμμές έκανε την υγρασία να αποτελεί μόνιμο πρόβλημα στα έργα του.

Οταν ένας πελάτης τού παραπονέθηκε ότι κατά τη διάρκεια δείπνου στο σπίτι του, στο Ουισκόνσιν, το νερό του έπεφτε στο κεφάλι, ο Ράιτ του απάντησε, φωνάζοντας στο τηλέφωνο: «Λοιπόν, Χιμπ, γιατί δεν μετακινείς την καρέκλα σου;».

«Ο Φρανκ Λόιντ Ράιτ συνήθιζε να αστειεύεται ότι η αρχιτεκτονική του ήταν σαν έργο τέχνης που άφηνες στη βροχή», λέει ο Γκάνθερ. «Εδώ στη δυτική Πενσιλβάνια έχουμε πολύ χιόνι και πολλή βροχή».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News