Κι όμως, τον 21ο αιώνα η έμμηνος ρήση, περισσότερο γνωστή ως περίοδος, παραμένει ένα ταμπού. Και υπάρχει λόγος: για την Παλαιά Διαθήκη το αίμα της γυναίκας μπορούσε να κάνει τα χωράφια να στερέψουν. Ακόμη και το Εκκλησιαστικό Δίκαιο του 1917 προέβλεπε πως οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να κοινωνήσουν στη διάρκεια της περιόδου – για να μην θυμηθεί κανείς τον έλληνα βουλευτή που περίπου την ίδια εποχή αγόρευε κατά του δικαιώματος της ψήφου στις γυναίκες με το επιχείρημα πως η περίοδος τις κάνει περίπου τρελές.

Εντάξει, τότε. Αλλά δεν είναι φοβερό ακόμη και σήμερα οι γυναίκες να θεωρούνται «βρώμικες» – από το Νεπάλ όπου υποχρεώνονται να μην βγαίνουν από το σπίτι τους εκείνες τις ημέρες έως την Αυστραλία όπου τους επιτρέπεται να μην πάνε στο σχολείο; Για να σπάσει ακριβώς αυτό το ταμπού, το μετρό της Στοκχόλμης εξέθεσε στον σταθμό του Σλούσεν εικόνες με γυναίκες σε έμμηνο ρήση. «Τόσο ταμπού που δεν το λες με το όνομά του, αλλά με υπονοούμενα και λογοπαίγνια ή δεν το λες καθόλου και -κυρίως- δεν το δείχνεις» σχολιάζει στον Guardian η καλλιτέχνης Λιβ Στρέμκιστ.

Ο στόχος της έκθεσης «Νυκτερινός κήπος» είναι να μεταδώσει την αίσθηση του φυσικού στους επισκέπτες. Σε μία από τις αναπαραστάσεις, για παράδειγμα, δεσπόζει η φράση «Είμαι μια χαρά (Απλώς αιμορραγώ)». Και το κόκκινο του αίματος είναι το μόνο χρώμα σε ένα κατά τ’ άλλα ασπρόμαυρο σύμπαν. Τόσο ταμπού πάντως που δεν έλειψαν και οι επικρίσεις. Κάποιος ας πούμε γκρίνιαξε επειδή έπρεπε να εξηγήσει στο 4χρονο παιδί του τι ήταν αυτοί οι κόκκινοι λεκέδες ανάμεσα στα πόδια μιας γυναίκας, άλλοι ότι το μετρό δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για «αηδιαστικά σχέδια».

Η Λιβ Στρέμκιστ θεωρεί τη συζήτηση που άνοιξε χρήσιμη. «Δεν θέλαμε να προσβάλουμε κανέναν. Κατά τ’ άλλα δεν έχουμε κανόνες για το πώς πρέπει να εκθέτουμε το γυναικείο σώμα» είπε η Μαρτίνα Βίνκλουντ, εκπρόσωπος των δημοσίων μεταφορών της Στοκχόλμης.

Αντε και στον δικό μας υπόγειο.

Φωτό: «Ενας κόκκινος λεκές σε ένα ασπρόμαυρο σύμπαν». Πηγή: rt.com

Από μια άποψη, θα ήταν το τέλος του (χρηματοπιστωτικού) κόσμου όπως τον ξέραμε. Γιατί μόλις τον περασμένο μήνα δύο ερευνητές, ένας από την ιαπωνική Nomura Securities και ο άλλος από τη Microsoft, παρουσίασαν στην Ιαπωνική Εταιρία για την Τεχνητή Ευφυΐα ένα λογισμικό, το οποίο μπορεί να διαβάσει τις εκφράσεις ενός κεντρικού τραπεζίτη και να καταλάβει από αυτές εάν πρόκειται ή όχι να αλλάξει η νομισματική πολιτική μιας χώρας.

Ο κεντρικός τραπεζίτης της Ιαπωνίας λέγεται Χαρουχίκο Κουρόντα και οι αναλυτές πήραν τα βίντεο από παλαιότερες συνεντεύξεις Τύπου και τα ανέλυσαν με το «Emotion API», ένα πρόγραμμα της Microsoft που χρησιμοποιεί έναν αλγόριθμο αναγνώρισης για να αντιστοιχίσει τις εκφράσεις του προσώπου σε οκτώ κατηγορίες συναισθημάτων: ευτυχία, λύπη, έκπληξη, οργή, φόβος, περιφρόνηση, αηδία και ουδετερότητα.

Οι περισσότερες από τις εκφράσεις του Κουρόντα, γράφει το Reuters, κρίθηκαν ουδέτερες. Αλλά ο αλγόριθμος εντόπισε και αλλά, αρνητικά, συναισθήματα πριν ανακοινώσει ο ίδιος την υιοθέτηση αρνητικών επιτοκίων και μιας πολιτικής που είναι γνωστή ως «yield curve control».

Ο κεντρικός τραπεζίτης της Ιαπωνίας ρωτήθηκε στην προχθεσινή συνέντευξη Τύπου για αυτήν την συσκευή προβλέψεων και έσκασε στα γέλια. «Ζητώ συγγνώμη από τους ανθρώπους που έκαναν αυτήν την έρευνα, αλλά πραγματικά δε νομίζω ότι έχει νόημα. Θα γίνει σαν ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι».

Αν πάντως οι ερευνητές έχουν δίκιο, ο διάδοχος του Κουρόντα πρέπει να είναι κάποιος παίκτης του πόκερ. Ο τύπος που είτε έχει τέσσερις άσους στα χέρια του είτε το χειρότερο χαρτί του κόσμου, στο πρόσωπό του δεν φαίνεται τίποτε.

Φωτό: Γελάει αλλά η καρδούλα του το ξέρει. Πηγή: Reuters/ Toru Hanai

Η ιστορία του Πολ, άλλως Αμάρ, αρχίζει στην κωμόπολη Σανταντί της  βόρειας Συρίας.  Οταν ξεσπάει ο πόλεμος, ο Αμάρ είναι 11 χρόνων. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, βλέπει τους τζιχαντιστές να παίρνουν την εξουσία και γίνεται μάρτυρας της σύγκρουσης ανάμεσα στο Ισλαμικό Κράτος και την Τζαμπάθ Αλ Νούστα.

Κάποια στιγμή, γράφει το GQ, παίρνει τον δρόμο της προσφυγιάς και φτάνει στη Λέσβο όπου συναντά μια σουηδή νοσοκόμα συριακής καταγωγής που τον βοηθά να ζητήσει άσυλο από τη Σουηδία. Περνάει αρκετούς μήνες σε ένα κέντρο υποδοχής κι έπειτα στο σπίτι μιας ανάδοχης οικογένειας πριν τον υιοθετήσει τελικά ο Οτο και η Λίνα, ένα ζευγάρι Σουηδών.

Για την Λίνα, ο Πολ (με αυτό το όνομα τον ήξερε) είναι ένα ευαίσθητο παιδί, τραυματισμένο ψυχικά από τον πόλεμο. Στην πραγματικότητα, όμως, μπορεί να έχει σχέση με την Αλ Νούσρα και γι’ αυτόν τον λόγο να είχε φυλακιστεί από το Ισλαμικό Κράτος. Φαίνεται ακόμη ότι η μνηστή του είχε εκτελεστεί από το ISIS, ενώ ο ίδιος είχε επιχειρήσει να απελευθερώσει μερικές γυναίκες γιαζίντ έναντι οικονομικού ανταλλάγματος.

Ο Οτο και η Λίνα μαθαίνουν ακόμη από μια πηγή που αναφέρεται ως Pandnos ότι ο Πολ – Αμάρ μπορεί να είχε και άλλες εγκληματικές δραστηριότητες. Και τώρα δεν ξέρουν τι να πιστέψουν και -κυρίως- τι να σκεφτούν για το αγόρι που υιοθέτησαν. Εξ ου και ο τίτλος του μακροσκελέστατου άρθρου: «Υιοθετήσαμε έναν τζιχαντιστή;».

Φωτό: Είτε Πολ είτε Αμάρ, ποιος είναι;  Πηγή: GQ/Tomer Hanuka

Μα πραγματικά, μπορεί η Μεταρρύθμιση του Λούθηρου, με την άρνηση της εκκλησιαστικής εξουσίας, να άνοιξε τον δρόμο στην επιστημονική επανάσταση; Με αφορμή την συμπλήρωση 500 χρόνων από την ημέρα που ο Λούθηρος άφησε τις 95 θέσεις του στην πύλη της εκκλησίας του Βίτενμπεργκ, ο Φίλιπ Μπολ, συγγραφέας του «Curiosity. How science became interested in everything», επιστρέφει στη θεωρία που με τόση θέρμη υποστήριξε ο ιστορικός Ρόμπερτ Μέρτον.

Αλλοι πάλι δεν είναι τόσο βέβαιοι. Από τη μία πλευρά, γράφει το New Scientist, και ο προτεσταντισμός είχε τους Γαλιλαίους του. Από την άλλη όμως, η αμφισβήτηση της εξουσίας περισσότερο από τον Λούθηρο (ο οποίος χαρακτήριζε τον ορθό λόγο «πόρνη του διαβόλου» και τον Κοπέρνικο έναν τρελό που προσπαθούσε να ανατρέψει «ολόκληρη την επιστήμη της αστρονομίας») πρέπει να αποδοθεί στην Αναγέννηση.

Οσο για τη διάδοση των νέων ιδεών, ο άνθρωπος που πρέπει να ευχαριστήσουμε δεν είναι ο πατέρας της μεταρρύθμισης αλλά εκείνος της τυπογραφίας: ο Γουτεμβέργιος. Για τον ιστορικό της τέχνης Ντέιβιντ Γουότον, χάρις σε αυτήν την εφεύρεση, «οι διανοούμενοι μπόρεσαν να περιπλανηθούν σε ολόκληρες βιβλιοθήκες αντί να σχολιάζουν τα λίγα εκκλησιαστικά κείμενα όπως έκαναν μέχρι τότε».

Φωτό: Ατενίζει το μέλλον των θρησκειών ή της επιστήμης; Πηγή: Shuttestock