Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Τότεναμ 0-3! Δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις. Η Τότεναμ δεν είχε νικήσει ποτέ στο «Ολντ Τράφορντ» με προπονητή τον Ποτσετίνο. Δεν είχε, καν, σκοράρει εκεί μετά την Πρωτοχρονιά του 2014. Κι όμως, στο γήπεδο στο οποίο έχει υποστεί τις περισσότερες ήττες της στην Premier League, ταπείνωσε τη μεγάλη της αντίπαλο και την άφησε έξι βαθμούς μακριά από την κορυφή της βαθμολογίας, ήδη από την τρίτη αγωνιστική του αγγλικού πρωταθλήματος. Η τελευταία φορά που η Γιουνάιτεντ έχασε τα δύο από τα τρία πρώτα παιχνίδια της σεζόν ήταν το 1992.

Ο Ζοσέ Μουρίνιο παρακολουθούσε από τον πάγκο του ανέκφραστος. Ανήμπορος να σταματήσει το κακό. Καμία ομάδα του στο παρελθόν, σε οποιαδήποτε διοργάνωση, δεν είχε ηττηθεί -στην έδρα της- με τόσο βαρύ σκορ. Ακουγε την εξέδρα των φιλοξενούμενων οπαδών να του φωνάζει κοροϊδευτικά «You are getting sacked in the morning» («Απολύεσαι αύριο το πρωί») και έβλεπε τα κόκκινα καθίσματα να αδειάζουν, καθώς οι απογοητευμένοι φίλοι της Γιουνάιτεντ αποχωρούσαν αρκετή ώρα πριν από τη λήξη του παιχνιδιού.

Μόλις ο διαιτητής σφύριξε το τέλος του μαρτυρίου του, ο Μουρίνιο μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να παρηγορήσει τον Λουκ Σο. Στη συνέχεια πλησίασε τις κερκίδες και στάθηκε μπροστά τους, χειροκροτώντας για μερικά δευτερόλεπτα. Οι θεατές ανταπέδωσαν, μάλλον από αμηχανία. Τους κοιτούσε βυθισμένος στις σκέψεις του. Εκανε έναν μορφασμό -κάτι σαν «ευχαριστώ»-, έπιασε ένα κασκόλ που κάποιος του πέταξε και χάθηκε στη φυσούνα. Λίγη ώρα αργότερα, στη συνέντευξη Τύπου, ξαναβρήκε τον αλαζονικό του εαυτό: «Εχω κατακτήσει περισσότερα Πρωταθλήματα Αγγλίας απ’ όσα οι υπόλοιποι 19 προπονητές μαζί. Τρία εγώ, δύο όλοι οι άλλοι». Προτού αποχωρήσει από την αίθουσα, απαίτησε σεβασμό προς το πρόσωπό του.

Στο πρώτο ημίχρονο η Γιουνάιτεντ δεν ήταν κακή – έκανε το πιο παραγωγικό της παιχνίδι εδώ και μήνες. Με δέκα τελικές προσπάθειες και σημαντικές ευκαιρίες για γκολ που, όμως, οι παίκτες της σπατάλησαν. Ιδίως ο Ρομελού Λουκάκου. Αυτός ο χαρισματικός σκόρερ έχασε τρεις κλασσικές (τη μια σε άδεια από τερματοφύλακα εστία). Συγκέντρωση μηδέν, αυτοπεποίθηση στο ναδίρ. Το πρόβλημα των «Κόκκινων Διαβόλων» είναι (και) ψυχολογικό. Στο γκολ του Κέιν (50′) κατέρρευσαν. Δέχτηκαν το δεύτερο, από τον Λούκας Μόουρα, μέσα σε 133 δευτερόλεπτα. Το τρίτο ήταν θέμα χρόνου.

Το σημαντικότερο προσόν του «Special One», του διερμηνέα που κατόρθωσε να γίνει ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους προπονητές στον Κόσμο, ήταν η ικανότητά του να εμπνέει τους ποδοσφαιριστές του, να παίρνει από εκείνους ό,τι καλύτερο είχαν να του προσφέρουν. Παλιά, οι παίκτες του Μουρίνιο «έπεφταν στη φωτιά» για πάρτη του. Αλλά, όχι πια. Δεν φταίνε αυτοί. Ο Πορτογάλος άλλαξε. Στη δεύτερη θητεία του στην Τσέλσι, αλλά και τώρα στη Γιουνάιτεντ, έκανε ό,τι μπορούσε για να τους… ξενερώσει. Κατηγορώντας τους στις αποτυχίες, ζητώντας διαρκώς να του αγοράσουν κάποιους άλλους στη θέση τους, κακοποιώντας αγωνιστικά τις μετεγγραφές του (Πογκμπά, Μιχιταριάν), ή τα ταλέντα (Ράσφορντ, Μαρσιάλ) της ομάδας του.

Επειτα, τη σχέση εμπιστοσύνης των παικτών με τον προπονητή τη σφυρηλατούν οι επιτυχίες – και ο Μουρίνιο έχει πάψει, προ πολλού, να νικά. Με την (έστω, αντιτουριστική) συνταγή του «νίκη από την άμυνα» κατέκτησε τρόπαια και μπήκε στη λέσχη των κορυφαίων τεχνικών της εποχής του. Σήμερα, όμως, αρνείται να αντιληφθεί πως η προπονητική τον έχει ξεπεράσει. Την ώρα που οι μοντέρνες ιδέες του Γκουαρντιόλα (πρωτίστως), του Κλοπ, του Ζιντάν, του Ποτσετίνο, του Βαλβέρδε, ή του Σάρι, δημιουργούν ομάδες που θριαμβεύουν -ή, απλώς, αρέσουν στον κόσμο-, εκείνος επιμένει να υπερασπίζεται το αλάθητο μεθόδων και τακτικών που πρωτοπαρουσίασε στα γήπεδα πριν από 15 χρόνια.

Σαν τους απόστρατους στρατηγούς ζει με τις αναμνήσεις των μαχών που, κάποτε, κέρδισε. Περιφρονεί τα σύγχρονα «όπλα». Γιατί, περισσότερο από οξυδερκής, είναι εγωιστής. Αποκλείει την πιθανότητα να κάνει λάθος. Βλέπει παντού εχθρούς και για τις αποτυχίες του φταίνε, πάντοτε, οι άλλοι: οι παίκτες που δεν τον καταλαβαίνουν, ή η διοίκηση που δεν του έφερε αυτούς που ζήτησε. Πόσους ακόμα; Στα χρόνια που εργάζεται στο «Ολντ Τράφορντ» (από το καλοκαίρι του 2016) ο σύλλογος έχει δαπανήσει για την ενίσχυση της ομάδας 433 εκατομμύρια ευρώ. Ακόμη κι αν δεν αρκούν για να πάρει το Πρωτάθλημα, είναι υπερ-αρκετά για να μη χάνει από την Μπράιτον.

Τέτοιου είδους παράπονα δεν θα έπρεπε να έχει. Στην Πόρτο δεν είχε πολλά να ξοδέψει, όμως το κοφτερό μάτι του προέδρου ντα Κόστα του είχε εξασφαλίσει μια ανεπανάληπτη «φουρνιά» ταλέντων: Ντέκο, Μανίς, Ντερλέι, Κάρλος Αλμπέρτο, Κοστίνια, Πέδρο Μέντες, Ρικάρντο Καρβάλιο, Ζόρζε Κόστα, Βίτορ Μπαΐα… Αμέσως μετά, ο Μουρίνιο είχε την τύχη να διαχειριστεί τρία παχιά πορτοφόλια: του Ρομάν Αμπράμοβιτς (Τσέλσι) δύο φορές, του Μάσιμο Μοράτι (Ιντερ) και της Ρεάλ Μαδρίτης. Αλλά, όσους «αστέρες» κι αν είχε στη διάθεσή του, εκείνος παρέμεινε αμετανόητος οπαδός της άμυνας. Λάτρης της καταστροφής του παιχνιδιού των άλλων. Είναι ζήτημα χαρακτήρα. Ποτέ δεν θα ρίσκαρε να χάσει ένα κρίσιμο ματς, προκειμένου να νικήσει.

Στη Γιουνάιτεντ, που αγαπά το επιθετικό ποδόσφαιρο περισσότερο και από τη νίκη, προσπαθεί από πρόπερσι να πετύχει το ακατόρθωτο: να παντρέψει τον δικό του συντηρητισμό με το DNA του συλλόγου. Στην τρίτη του σεζόν στο Μάντσεστερ η ομάδα δεν έχει βρει, ακόμη, την ταυτότητά της. Και η κλεψύδρα αδειάζει. Πολλοί στην Αγγλία τον θεωρούν, ήδη, καμένο χαρτί. Ετσι εξηγούν και το γεγονός πως, αυτή τη φορά, ο εκτελεστικός αντιπρόεδρος, Εντ Γούντγουορντ, δεν του έκανε τα μετεγγραφικά χατίρια. Οι μπουκμέικερς τον δίνουν, εξαρχής, πρώτο υποψήφιο για απόλυση (μαζί με τον Γουόρνοκ της Κάρντιφ), ενώ δημοσιεύματα θέλουν τον Ζινεντίν Ζιντάν έτοιμο να τον αντικαταστήσει.

Εάν του δοθεί μια τελευταία ευκαιρία να «σώσει την παρτίδα», θα την οφείλει στους οπαδούς της Γιουνάιτεντ. Πιστεύουν πως, αν κάποιος πρέπει να φύγει, αυτός είναι ο Γούντγουορντ – όχι ο Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος τους έχει πείσει ότι η ομάδα τους έχει καλό προπονητή, αλλά όχι τόσο καλούς παίκτες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News