Πόσο υπερήφανος άραγε νιώθει ο μέσος πολίτης στην Ελλάδα βλέποντας τη χώρα του να ασκεί την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Προσωπικά, όπως πιστεύω και για τους περισσότερους από εμάς, είναι κάτι τουλάχιστον αδιάφορο, όσο αδιάφορη μοιάζει να είναι σήμερα η Ευρώπη. Οι ίδιοι που ομνύουν σήμερα στο όνομα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, ήταν οι ίδιοι που δύο περίπου χρόνια πριν έπαιζαν το παιχνίδι των πιο ακραίων εκβιασμών με ευρωπαϊκή σφραγίδα στην πλάτη της χώρας μας. Οι ίδιοι που χαμογελούν σήμερα αυτάρεσκα σε ευρωπαϊκές οικογενειακού τύπου φωτογραφίες, είναι οι ίδιοι που διέρρεαν σενάρια εξόδου της χώρας μας από το ευρώ σπρώχνοντάς μας ακόμα ένα βήμα προς τον αυτοεξευτελισμό και την ποδηγέτηση της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Οι ίδιοι Έλληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι που κάνουν ποστς στα σόσιαλ μίντια εκδηλώνοντας τη χαρά τους που ήταν παρόντες στην τελετή του Ζαππείου, δείχνουν να μην έχουν καταλάβει πόσο μακριά βρίσκεται η ελληνική κοινωνία από όλα αυτά τα πανηγύρια.

Κάποιοι θα σπεύσουν να μου κρεμάσουν την ταμπέλα του ευρωσκεπτικιστή, κάποιοι την κομματική ταμπέλα που τους βολεύει. Το ζητούμενο όμως δεν είναι πώς ετεροχαρακτηρίζεται ή αυτοχαρακτηρίζεται καθένας από εμάς σε αυτήν τη χώρα, αλλά η δυνατότητά μας να αντιληφθούμε το γενικότερο ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο όλοι μαζί ως κοινωνία τελούμε σε εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ελληνική Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είχε κάποια αξία αν αφενός η χώρα μας θα ήταν σε θέση να επηρεάσει τις εξελίξεις, κι αν αφετέρου η Ευρώπη ήταν πρόθυμη να ακούσει το καμπανάκι κινδύνου που έχει αρχίσει ήδη να χτυπάει εν όψει Ευρωεκλογών. Όμως όσο η χώρα μας τελεί υπό αδυναμία να αρθρώσει οραματικό ευρωπαϊκό λόγο μέσα σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που κυριαρχείται από πολιτικές που δημιουργούν στις ζωές των ανθρώπων μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά τα οποία λύνουν, η ελληνική Προεδρία είναι καταδικασμένη να τελειώσει έτσι όπως άρχισε: με ωραία λόγια και ευχές χωρίς αντίκρισμα.

Ο μόνος δρόμος για να συνέλθει η Ευρώπη από την ατραπό της κοινωνικής αυτοκαταστροφής και της πολιτικής αποδόμησής της στην οποία έχει εγκλωβιστεί, είναι να υποστεί ένα σφοδρό πλήγμα για να ξυπνήσει. Οι Ευρωεκλογές θα είναι ίσως η ευκαιρία για ένα ισχυρό ταρακούνημα, ένα δυνατό χαστούκι το οποίο είναι το μόνο που θα κάνει τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών να ξυπνήσουν από τον λήθαργο. Υπό αυτήν την έννοια, η ελληνική Προεδρία δεν προσφέρεται για τίποτα πέρα από ακόμα μία εσωτερική πολιτική κατανάλωση.

Εκτός κι αν η σπουδή του κ. Βενιζέλου να σπεύσει να αυτοκληθεί ως «Αναπληρωτής Πρωθυπουργός» θα μπορούσε να θεωρηθεί μία αιτία για να χρισθεί αυτή η ελληνική Προεδρία ως… «ύψιστης σημαντικότητας». 

*Επίσης διαβάστε σχετικά και το πρόσφατο άρθρο του Θάνου Δημάδη στη Huffington Post με τίτλο «Ο δρόμος της Ευρώπης προς την αυτοκαταστροφή» εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News