Εδώ και αρκετό καιρό έχει επιτέλους ανοίξει η συζήτηση-ταμπού για την υποχρεωτική εισφορά των πολιτικών κομμάτων από τους φορολογούμενους. Έχω δημόσια υποστηρίξει πως αν θέλουμε τα κόμματα να είναι πραγματικά εθελοντικές ενώσεις πολιτών και όχι εισοδηματίες που συντηρούνται από το δημόσιο χρήμα -δηλαδή από τον κόπο και τον ιδρώτα των φορολογούμενων γιατί άλλο δημόσιο χρήμα δεν υπάρχει- πρέπει να αποκρατικοποιηθούν. Έχω προτείνει την εθελοντική εισφορά στα κόμματα μέσω των ατομικών φορολογικών δηλώσεων.

Οι φιλελεύθερες, κυρίως, πολιτικές φωνές ανέδειξαν το θέμα θετικά. Η απάντηση, όμως, εκ μέρους του κρατικιστικού τμήματος του καθιερωμένου πολιτικού συστήματος υπήρξε αμήχανη και αμυντική. Υποστηρίχθηκε, πως είναι μια συνήθης πρακτική στις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Βεβαίως! Η υφαρπαγή του χρήματος των πολιτών δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Σχετίζεται με την κυριαρχία, διεθνώς, του κόμματος-καρτέλ. Αξιοποιώντας τη σχέση τους με το κράτος τα κόμματα απομυζούν για δικό τους όφελος τα χρήματα των φορολογουμένων για να  προσφέρουν υποτίθεται, ως αντάλλαγμα, δημόσια αγαθά (δημοκρατική διακυβέρνηση) χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουν σε ύποπτες συναλλαγές. Ανακριβές, βεβαίως, πέρα ως πέρα∙  όπως είδαμε και προσφάτως στην περίπτωση του Α. Τσοχατζόπουλου, τίποτε δεν εμπόδισε τα κόμματα και τους εκπροσώπους τους να είναι εντελώς αδηφάγα σε βαθμό μάλιστα που προσέβαλαν ακόμη και την αισθητική των πολιτών.

Το επόμενο αντεπιχείρημα ήταν πως μέσο της κρατικής χρηματοδότησης συμβάλουμε υποτίθεται στην εμπέδωση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ποτέ δεν κατάλαβα, πως η κλοπή από την τσέπη μας τόσων χρημάτων μπορεί να συμβάλει στην εμβάθυνση της δημοκρατίας.  Όμως είναι αλήθεια, πως η μεταπολίτευση είχε, σε σημαντικό βαθμό, επιτύχει να διαμορφώσει ένα πλαίσιο κεντρομόλου συναίνεσης, έτσι ώστε ακόμη και εκείνοι, όπως το ΚΚΕ, που το καταστατικό τους δηλώνει ξεκάθαρα πως επιδιώκουν την επιβολή μιας δικτατορίας (ταξικής ή άλλης) να προσποιούνται πως είναι δημοκρατικά κόμματα και να εντάσσονται, είτε από αφέλεια είτε από υποκρισία, στις λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις.

Το συναινετικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης, μας έκανε πολλές φορές, να κάνουμε τα στραβά μάτια. Προτιμούσαμε κρατικοδίαιτους επαγγελματίες της πολιτικής από ανεύθυνους δημαγωγούς ή ιδεοληπτικούς πολιτικούς. Νομίζαμε, πως οι δημαγωγοί «εξημερώνονται» όταν διαχειρίζονται εξουσία. Έτσι, πειστήκαμε, κατά κάποιο τρόπο,  πως η χρηματοδότηση των κομμάτων ήταν το κόστος που έπρεπε να πληρώσει ο πολίτης προκειμένου να λειτουργούν εύρυθμα και με μετριοπάθεια οι πολιτικοί θεσμοί. Και αυτό όμως αποδείχθηκε φενάκη. Οι δήθεν επαγγελματίες της υπευθυνότητας συναγωνίστηκαν ο ένας τον άλλον σε ανευθυνότητα και σε ανομικές πράξεις κάθε είδους και το χειρότερο χρησιμοποίησαν τα δικά μας λεφτά για να μας διαφθείρουν. 

Σήμερα όμως, οι μάσκες πέφτουν. Ο καθρέπτης του δικομματισμού που είτε ενσωματώνοντας είτε περιθωριοποιώντας τα άκρα, κατάφερνε όλα αυτά τα χρόνια να δείχνει την κοινωνία περισσότερο όμορφη απ’ όσο πραγματικά ήταν, ράγισε και κινδυνεύει να σπάσει. Αν οι δημοσκοπήσεις επαληθευτούν, αντικοινοβουλευτικά και αντιδημοκρατικά κόμματα, όπως η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, που διατρανώνουν το φυλετικό μίσος το ένα και το ταξικό μίσος το άλλο, θα εκπροσωπηθούν με μεγάλη δύναμη στο κοινοβούλιο. Αν προσθέσουμε, επιπλέον, τους κάθε λογής συνοδοιπόρους των άκρων –όπως για παράδειγμα τον ΣΥΡΙΖΑ, που αγωνίζεται να σχηματίσει «κυβέρνηση του βουνού» με το ΚΚΕ- τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.

Μετά από αυτά, αισθάνομαι την ανάγκη να πω και εγώ με τη σειρά μου: Δεν Πληρώνω! Δεν θέλω να δίνω τα χρήματα μου σε κόμματα που περιφρονούν τη δημοκρατία και παραβιάζουν συνειδητά τους νόμους αυτής της Πολιτείας υπερηφανευόμενα μάλιστα για τις πράξεις τους. Δεν θέλω να συντηρώ κόμματα που παροτρύνουν εφήβους και νέους να εγκαταλείπουν τις σπουδές τους και να καταλαμβάνουν τα σχολεία τους ή τα πανεπιστήμια τους μόνο και μόνο για να κάνουν κάποιοι σύντροφοι τους καριέρα στα έδρανα της βουλής. Δεν θέλω να ενισχύω οικονομικά αυτούς που διακηρύττουν το φυλετικό ή ταξικό μίσος εναντίον συνανθρώπων τους. Δεν θέλω τα χρήματα μου να συντηρούν  ιδέες που μπορεί να οπλίσουν αύριο το χέρι κάποιου παρανοϊκού, ο οποίος θα πιστέψει πως σκοτώνοντας συμπολίτες του θα αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Όποιος θέλει τα παραπάνω ας πάει μόνος του στο ταμείο αυτών των κομμάτων να πληρώσει.

Δυστυχώς βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο τόσο για τη δημοκρατία όσο και για την ίδια τη χώρα. Τρεις κατηγορίες δυνάμεων εμφανίζονται σήμερα μπροστά μας: ο ολοκληρωτισμός (Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ), οι συνοδοιπόροι των άκρων και οι λαϊκιστές (ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ, Ανεξάρτητοι Έλληνες) και τέλος το δημοκρατικό τόξο (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμμαχία, Δράση, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι). Αν θέλουμε να υπάρχει η χώρα  αύριο, απαιτείται να πλειοψηφήσει στο κοινοβούλιο ένα δημοκρατικό φάσμα πολιτικών κομμάτων που, παρά τις σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, θα έχουν ως κοινό παρανομαστή ένα μίνιμουμ υπευθυνότητας και εμπεδωμένες φιλελεύθερες αξίες και συμπεριφορές, δηλαδή ορθολογισμό, υπευθυνότητα, σεβασμό στους νόμους και ανεκτικότητα. Με αυτές τις αξίες ως κοινό παρανομαστή δεν ξέρω αν θα σωθεί η οικονομία  της Ελλάδας, αλλά τουλάχιστον θα διασωθεί η δημοκρατία.

Αν οι πολίτες δεν αποφασίσουμε, πως ήρθε η ώρα να σταματήσει η δημοκρατία μας να αυτοκτονεί σιγά σιγά, τότε είναι απολύτως βέβαιο, πως θα βρεθούν αυτές οι δυνάμεις που θα τη δολοφονήσουν μια κι έξω και μάλιστα με τα έξοδα πληρωμένα από εμάς τους ίδιους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News