Και πάμε άλλη μια φορά ο κυρίαρχος (αν και κατακουρασμένος πλέον) λαός να πάρουμε την κρίσιμη απόφαση για το μέλλον της χώρας. Το πρωθυπουργικό διάγγελμα ήταν αναμενόμενο όσο και τα λόγια στους καναπέδες του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Την ευθύνη, όμως, για το ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα, την πήραμε ως ψηφοφόροι στις 25 Ιανουαρίου. Την ευθύνη για την πίεση των εταίρων-δανειστών στο αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων, την πήραμε ως πολίτες στο δημοψήφισμα με το «όχι» που βαφτίστηκε «ναι». Τώρα, για ποιο πράγμα καλούμαστε να πάρουμε (πάλι) την ευθύνη; Για τις διαφωνίες εντός του ΣΥΡΙΖΑ; Για το αν ο Αλέξης Τσίπρας θα αντιπροσωπεύσει τη νέα Κεντροαριστερά (με όποιες συνεργασίες) και αν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης θα μείνει να ονειρεύεται τη Δραχμή και εφόδους στο Νομισματοκοπείο, στις θυρίδες και στα στρώματα των σπιτιών; Αν θα μπει και ο Βασίλης Λεβέντης στη Βουλή, που πολλά χρόνια πριν σε κάτι μεταξύ trash tv και live delivery πίτσας γελούσαμε που τα έπαιρνε στο κρανίο; 

Déjà vu: Αυτό πια δεν είναι επίκληση του δημοκρατικού δικαιώματος-υποχρέωσης-ευθύνης των πολιτών. Αυτό μοιάζει σαν «κάτι που ξαναζήσαμε και επανέρχεται», σαν deja vu που θα 'λεγαν και οι φίλοι μας οι Γάλλοι, την αίσθηση ότι «όλο το ίδιο ζούμε», ό,τι κι αν γίνει…

Η Xρονιά της Μαρμότας: Ή κινηματογραφικά, σαν την πετυχημένη κωμωδία «Η μέρα της Μαρμότας», όπου ο Μπιλ Μάρεϊ ζει την ίδια μέρα συνεχώς, απεσταλμένος ενός καναλιού σε ένα κωλοχώρι της Αμερικής για να καλύψει το ετήσιο έθιμο που έχει να κάνει με το αν μια μαρμότα (τρωκτικό) θα αναγγείλει τον ερχομό της άνοιξης ή θα τον αναβάλλει για 2 μήνες ακόμη. Έτσι κι εμείς αν θα 'ρθει η πρώτη φορά άνοιξη της Αριστεράς…

Λούπα και… παραλλαγή: Ή με όρους μουσικούς, λούπα (η συνεχής επανάληψη των μοτίβων κι άντε πάλι από την αρχή), νιώθοντας ότι τα μνημονιακά και αντιμνημοσιακά λόγια αλλάζουν μήνα το μήνα και βλέποντας ένα νέο μνημόνιο, μια παραλλαγή στο πιο ζόρικο και πρώτη φορά αριστερό.

Τι και γιατί, λοιπόν, να πάει κάποιος να ψηφίσει; Αν κρίνω από τους ανθρώπους που συνομιλώ (και οι οποίοι πάντα ψήφιζαν), πιστεύω ότι ο μεγάλος νικητής στις κάλπες της 20ης Σεπτεμβρίου θα είναι η αποχή. Όχι ως κίνηση αδιαφορίας αλλά… απελπισίας, όχι ως θυμός αλλά ως η απογοήτευση που έδωσε τη θέση της στην ελπίδα ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News