Η ΕΡΤ αποδεικνύεται βολική περίπτωση για τα αριστερά κόμματα, προκειμένου να διευθετήσουν τα υπαρξιακά τους θέματα.

Το περασμένο καλοκαίρι η ΔΗΜΑΡ πάτησε επάνω της για να κάνει ηρωική έξοδο από την κυβέρνηση, πιάστηκε από το «μαύρο» της οθόνης για να ξαναβρεί την ψυχή της στην όχθη των αντί.

Και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, ακούμπησε πάνω στην αστυνομική επιχείρηση για την εκκένωση του ραδιομεγάρου για να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, δανείστηκε και αυτός τη βακτηρία της ΕΡΤ για να πάρει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων εντός και εκτός του χώρου του.

Και οι δυο -αν ήθελαν- είχαν πάμπολλες άλλες αιτίες και αφορμές να πράξουν ό,τι έπραξαν.

Ο πρώην κυβερνητικός εταίρος επί δώδεκα μήνες έβαζε τα χέρια του στα «βρώμικα» νερά της μνημονικής πολιτικής, ανακάλυπτε επιχειρήματα για να στηρίξει σωστά και λάθη, υπερηφανευόταν ότι συν-γράφει την ιστορία της σωτηρίας της χώρας που έχει και αριστερό πρόσημο. Πολύ σοβαρό βεβαίως το ζήτημα του «ξαφνικού θανάτου» της ΕΡΤ, ζήτημα Δημοκρατίας αλλά και όλα τα άλλα -δυσβάστακτοι φόροι επί δικαίους και αδίκους, εργασιακή αιμορραγία, απουσία στοιχειώδους αναπτυξιακής πολιτικής, βολέματα ημετέρων- τι είναι; δεν είναι και αυτά ζητήματα Δημοκρατίας; Πώς μετρά η Αγίου Κωνσταντίνου την ευαισθησία περί του τι θίγεται και ποιους θίγει αυτό που συμβαίνει;

Όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, που περνά καθημερινά την κυβέρνηση γενεές δεκατέσσερις για όλα, δεν είχε ων ουκ έστι αριθμός αφορμές και αιτίες να τη στριμώξει με πρόταση μορφής; Μόνο τα τωρινά να θυμηθούμε: Ενιαίος φόρος ακινήτων, πλειστηριασμοί, ασφαλιστικό, η τύχη των αμυντικών βιομηχανιών, οι απολύσεις στο Δημόσιο, ο φόρος για το πετρέλαιο θέρμανσης και πάει λέγοντας. Ο κύριος Τσίπρας προφανώς γνωρίζει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας της Κυριακής, αλλά τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ του φάνηκαν η χρυσή ευκαιρία να δείξει σε εαυτούς και αλλήλους ότι το Τέξας ήταν διάλειμμα και η πολιτική φασαρία ωραία κατάσταση.

Βατήρας λοιπόν η ΕΡΤ για τους δυο Αριστερούς ηγέτες προκειμένου να αντιμετωπίσουν οικείες αγωνίες και στοχεύσεις. Φυσικά η κυβέρνηση δεν πρέπει να τρίβει τα χέρια της από χαρά. Τα κοινοβουλευτικά τερτίπια κανέναν δεν έσωσαν ούτε θα την πάνε μακριά. Η κοινωνική δυσπιστία και οργή έχουν σημασία και οι μομφές στην κάλπη της καθημερινότητας από χιλιάδες πολίτες που αισθάνονται παγιδευμένοι σε μια εφιαλτική ημέρα της Μαρμότας, παγιδευμένοι σε ένα παγωμένο δυστοπικό παρόν χωρίς αύριο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News