Πολλοί είναι αυτοί που ξέρουν ότι στις 4 Απριλίου του 1968 η Αμερική και όλος ο κόσμος συγκλονίζονταν από τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ελάχιστοι γνωρίζουν όμως ότι στις 15 του ίδιου μήνα και της ίδιας χρονιάς μια λευκή δασκάλα που ζούσε στα περίχωρα του Λος Αντζελες, η Χάριετ Γκλίκμαν, έγραψε ένα γράμμα στον Τσαρλς Μονρόε Σουλτς, τον δημιουργό του διάσημου Τσάρλι Μπράουν, για να καταθέσει ένα γενναίο αίτημα.

«Μετά τον θάνατο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αναρωτιέμαι τι θα μπορούσα να κάνω για να αλλάξω τις κοινωνικές συνθήκες που οδήγησαν στη δολοφονία του. Εχω τρία παιδιά, είμαι μια ενεργή πολίτης και ανησυχώ βαθύτατα. Αυτήν την περίοδο κάνω ορισμένες σκέψεις πάνω στην τεράστια επίδραση των μέσων ενημέρωσης στην διαμόρφωση του υποσυνειδήτου των παιδιών». Κι έπειτα έρχεται η πρόταση: «Σας ζητώ να δημιουργήσετε στη σειρά “Peanuts” και μερικά “νεγράκια”» – έτσι ήθελε η γλώσσα της εποχής το μαύρο αγόρι που θα προστίθετο στην παρέα του Τσάρλι Μπράουν, του Σνούπι, της Λούσι και των υπολοίπων.

Ο Σουλτς, γράφει στους New York Times ο συγγραφέας Ντέιβιντ Καμπ, το σκέφτηκε καμιά δεκαριά ημέρες. Για να αρνηθεί τελικά με το εξής επιχείρημα: «Αγαπητή κυρία, ευχαριστώ για την όμορφη επιστολή σας και την πρότασή σας. Θα ήθελα να το κάνω, αλλά εγώ, όπως και οι υπόλοιποι καρτουνίστες, βρισκόμαστε ενώπιον του εξής προβλήματος: μπορεί να φανεί ότι μεταχειριζόμαστε με συγκατάβαση τους “νέγρους” φίλους μας».

Η Χάριετ δεν το βάζει κάτω, ξέρει την θετική επίδραση που θα μπορούσε να έχει μια μαύρη παρουσία σε μια ιστορία που φτάνει κάθε μέρα σε εκατό εκατομμύρια αναγνώστες μόνο στις ΗΠΑ. Επιστρατεύει έναν φίλο της Αφροαμερικανό, τον Κένεθ Κέλι, ο οποίος γράφει κι αυτός ένα γράμμα.

Το «νεγράκι» με το όνομα Φράνκλιν θα γεννηθεί στις 31 Ιουλίου του 1968. Ο Σουλτς τον θεωρούσε για αρκετό καιρό ένα «λάθος» και γι’ αυτό του είχε δώσει έναν μάλλον περιφερειακό ρόλο στην παρέα και χωρίς αδρά χαρακτηριστικά. Αλλά ο Φράνκλιν όμως την έκανε τη δουλειά του. Ηταν πάντα εκεί, με τα «Peanuts», μέχρι τον θάνατο του Σουλτς τον Φεβρουάριο του 2000. Στο μεταξύ, ο Φράνκλιν συνεχίζει να ζει με διάφορους τρόπους. Θα ζήσει και στην έκθεση που ετοιμάζεται στη Σάντα Ρόζα για τα πενήντα του χρόνια.

Φωτό: Αυτό και αν είναι εθνική συμφιλίωση. Πηγή: The New York Times/ Peanuts Worldwide LLC

«Πόσο κοστίζουν ένα κιλό γρύλοι;». Το τηλέφωνο των Ρουτζέρι, μιας οικογένειας που καλλιεργεί έντομα στις εξοχές της Μπολόνια, δεν σταματά να χτυπά. Στην άλλη άκρη της γραμμής, γράφει η Repubblica, είναι εστιάτορες και έμποροι που βλέπουν την γαστρονομική επανάσταση να έρχεται σε όλες τις παραδοσιακές κουζίνες – ακόμη και την ιταλική.

Η οικογενειακή επιχείρηση ξεκίνησε πριν από σαράντα χρόνια με τις κάμπιες και άλλους μικροοργανισμούς. Οι πελάτες τότε ήταν ιδιοκτήτες ερπετών και ψαράδες. Μια μέρα όμως η γυναίκα του Λουίτζι, η Τζοβάνα, ανακάλυψε πως ο μικρός τους γιος έτρωγε στα κρυφά προνύμφες κηρόσκορου. Εντρομη, τον πήγε στον παιδίατρο. Αλλά εκείνος την καθησύχασε: «Είναι υγιεινότατες, πλούσιες σε πρωτεΐνες, μόνο καλό του κάνουν».

Από τότε, η οικογένεια άρχισε να μαγειρεύει έντομα. «Μας περνούσαν για τρελούς» διηγείται ο Λουίτζι. «Αλλά τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα έντομα τρώγονται σε περισσότερες από εκατό χώρες του κόσμου».  Και τι γεύση έχουν; Οι γρύλοι θυμίζουν οστρακόδερμα, οι σκόροι φέρνουν πιο πολύ σε φυστίκια. Και παρά την όψη τους, «είναι το φαγητό του μέλλοντος».

Αντίθετα, δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα για τις ακρίδες, τους σκορπιούς ή τις σαρανταποδαρούσες. Μα είτε για αυτά που έχει έρθει η ώρα τους είτε γι’ αυτά που θα έρθει, πώς θα ξεπεράσουμε το ψυχολογικό εμπόδιο; «Είναι κάπως δύσκολο, θα πρέπει να σπάσουμε ένα πολιτισμικό ταμπού» είναι η απάντηση. «Αλλά φανταστείτε ότι σε μια γιορτή βγάλαμε φρυγανισμένους σκόρους. Οι μεγάλοι, ξέροντας τι είναι, ούτε που τους άγγιξαν. Τα παιδιά, αντίθετα, άδειασαν τα πιάτα τους».

Με τα παιδιά στον ώμο να μας δείχνουν τον δρόμο, όπως έλεγε και ο ποιητής.

Φωτό: Τόσο νόστιμα που δεν θέλουν καν κέτσαπ. Πηγή: Shutterstock

Οποιος πρόλαβε το χιόνι οίδε. Γιατί αυτές οι λευκές ημέρες που ζουν σήμερα οι Αλπεις και τα χιονοδρομικά τους κέντρα δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επαναληφθούν στο μέλλον. Αυτό που ζουν φέτος έπειτα από χρόνια ξηρασίας, δεν είναι πιθανότατα παρά ένα διάλειμμα.

Είναι το συμπέρασμα, γράφει η Deutsche Welle, στο οποίο καταλήγουν πάμπολλοι ευρωπαίοι επιστήμονες. Στην Αυστρία, όπως στη Γαλλία, την Ελβετία και την Ιταλία, το λευκό χαλί των δεκαετιών του ’60 και του ’70, που συχνά στρωνόταν από τα 800 μέτρα, είναι σήμερα ένα μάταιο όνειρο.

Σήμερα, εξηγούν οι ειδικοί, οι αλπικοί χειμώνες είναι πιο σύντομοι κατά δέκα ή ακόμη και είκοσι ή τριάντα ημέρες τον χρόνο σε σχέση με μισό αιώνα πριν. Και τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα: σύμφωνα με κλιματολογικές μελέτες, η επιφάνεια που θα καλύπτεται από χιόνι θα μειωθεί ακόμη και κατά 70%.

«Εως το 2100 δεν θα υπάρχει καθόλου χιόνι κάτω από τα 1200 μέτρα» σημειώνεται στις ίδιες μελέτες. Μια λύση φαίνεται να είναι το πρότζεκτ ProSnow. Αυτό προβλέπει ότι τα χιονοδρομικά κέντρα θα γίνουν ενεργειακά αυτόνομα παράγοντας ενέργεια από τους ανέμους, τον ήλιο και τη βιομάζα. Όχι ότι αρκεί αυτό για να μην εξαφανιστούν τα χιόνια από τις Αλπεις. Είναι όμως μια μικρή συμβολή για όποιον θέλει να δει μια άσπρη μέρα στη μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής.

Φωτό: Καρφωμένα στο χιόνι σαν μνημεία μιας άλλης εποχής. Πηγή: Shutterstock

Τα μαγαζιά; Εχουν πολύ κόσμο και είναι χαοτικά. Το ηλεκτρονικό εμπόριο; Πολύ μοναχικό και σε αποξενώνει – άσε που μπορεί να μην σου πολυαρέσει από κοντά αυτό που αγόρασες ονλάιν. Κάπως έτσι, η νέα τάση στο Παρίσι είναι τα ψώνια στο σπίτι – στο σπίτι του πωλητή. Πιο προσωπικά και αυθεντικά, γράφει το L’ Obs, βοηθούν τον πελάτη να μπει σε έναν διαφορετικό κόσμο και να δουν με διαφορετικό μάτι το σόπινγκ. «Κάποιος αντλεί έμπνευση από αυτήν την εμπειρία, άλλος αποφάσισε να μεταφέρει όλη του τη δραστηριότητα σε μερικά ιδιωτικά δωμάτια. Όπως ο Ρομέν, ζωγράφος και ιδρυτής του brand “Romain Colors” που πλέον δέχεται πελάτες μόνο στο διαμέρισμά του. ‘Ή ο γκαλερίστας Κριστόφ Λιν που εγκατέλειψε την γκαλερί του για να πουλάει τις φωτογραφίες στις οποίες έχει ειδικευτεί στο σαλόνι του σπιτιού του». Πρωτότυπο, αν μη τι άλλο.

Φωτό: Και το ίδιο; Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο; Πηγή: Shutterstock