Να έχεις στα αυτιά – και στην ψυχή σου – από βραζιλιάνικες σάμπες μέχρι progressive rock, να μπορείς να ντύνεις την τζαζ με χιπ-χοπ, να έρχεσαι αντιμέτωπος με «Δράκους» και να περιμένεις να γευτείς λίγη «ελληνική αγάπη», δεν είναι λίγο. Ούτε λιγότερο περίπλοκο από όσο διαβάζεται. Όσο είναι και το ταλέντο και η δημιουργική έξη του αμερικανού τζαζ πιανίστα Κρίστιαν Σαντς, που έκανε ένα μικρό του όνειρο πραγματικότητα τις προάλλες. Ανοίγοντας το φετινό Sani Festival (που αριθμεί ήδη 27 δημιουργικά χρόνια), κάτω από τον καθάριο ουρανό της Χαλκιδικής.

Ήταν η πρώτη εμφάνιση του Σαντς στην Ελλάδα και ο ίδιος, σε κουβέντα του πριν από τη συναυλία, δεν έκρυβε την προσμονή του. Λέγοντας πως περιμένει – όπως προείπαμε – να νιώσει την «ελληνική αγάπη». Για τη μουσική του. Για το ταλέντο του. Για μια καριέρα κοντά δύο δεκαετιών που τον έχει φέρει ως τα βραβεία Γκράμι και δίπλα σε μουσικούς ογκόλιθους της τζαζ. Αυτής της τζαζ που τόσο πολύ, όπως λέει, την δούλεψε, την είδε από κάθε όψη και με κάθε τρόπο από τα πλήκτρα του πιάνου, που είναι «σαν να τον διάλεξε εκείνη πια» και όχι ο ίδιος ο Κρίστιαν Σαντς.

Μιλούσαμε όμως για «Δράκους». Και εννοούσαμε το «Facing Dragons», το νέο του άλμπουμ που το δουλεύει τώρα συναυλιακά – και με την πρώτη ελληνική του εμφάνιση. Η έμπνευσή του; «Η ζωή και οι αντανακλάσεις της», είναι η απάντηση του Κρίστιαν Σαντς. «Το να αντιμετωπίζεις το Δράκο σημαίνει, λίγο ως πολύ, να αντιμετωπίζεις τις προσπάθειές σου για να βρεις απαντήσεις σε όσα ερωτήματα φέρνει η ζωή. Αυτό αντικατοπτρίζουν και τα κομμάτια του άλμπουμ: σχέσεις, θρησκεία, πολιτική, πολιτισμός, όλα είναι στο παιχνίδι». Σαν να αντιμετωπίζεις τους «δράκους» της ζωής σου, σαν είδωλο στον καθρέφτη σου. Όλα όσα σε δυσκολεύουν και σε ανταμείβουν εν τέλει και μόνον όταν, απλά, τους δεις κατάματα και τους… σφάξεις για να βρεις την ουσία και τις απαντήσεις. Τις λύσεις που υπάρχουν πίσω και μέσα στα ίδια τα προβλήματα που θέτει η ζωή.

Όλα τα παραπάνω, φανταστείτε τα – όσοι δεν βρεθήκατε στο Sani Festival και στην εναρκτήρια συναυλία του – σαν ήχους από το πιάνο του Κρίστιαν Σαντς. Κάποτε απόκοσμους. Άλλοτε σαν να χορεύουν γύρω. Κι άλλοτε σαν να λένε, κελαριστά, μια ιστορία ζωής στην τέχνη. Σαν εκείνη του αμερικανού πιανίστα, που μόλις πέρυσι έγινε και εκπρόσωπος του Erroll Garner Jazz Project, αφιερωμένου στο να φωτίσει και να φέρει σε νεότερο κοινό το έργο ενός ινδάλματός του: του αμερικανού πιανίστα και συνθέτη του σουίνγκ Έρολ Γκάρνερ. Με τον οποίο ο Κρίστιαν Σαντς έχει πολλά κοινά. Όπως ότι και οι δύο ξεκίνησαν να πλάθουν κόσμους από τα πλήκτρα του πιάνου από τα τρία τους χρόνια! Επίσης, κοινό είναι και η αέναη αναζήτηση και σχέση με τον ρυθμό. Όσο ακραίος ή μη αναμενόμενος και να είναι.

Ο Σαντς, από το Νιου Χέιβεν του Κονέκτικατ, βρήκε – όπως λέει – στην τζαζ «το τέλειο όχημα για την δημιουργικότητά μου. Για την έκφραση της εσώτερης φωνής μου». Το μόνο που μένει, τώρα που υλοποίησε και το όνειρό του «να γευτεί λίγη ελληνική αγάπη», από το κοινό που ενθουσιασμένο τον χειροκρότησε στο Λόφο της Σάνης, στο Sani Festival, που με τον ίδιο έκανε την αρχή σε ένα πρόγραμμα εκρηκτικό κάτω από τον ουρανό της Χαλκιδικής, είναι να το πάει παρακάτω. Το λέει: «Ο επόμενος στόχος μου είναι να γίνω καλύτερος, σοφότερος και να εξελιχθώ». Ακούγεται (ή μάλλον διαβάζεται) κοινότυπο; Καθόλου. Το λέει και το εννοεί. Χώρια ότι εξηγεί αυτό το παρακάτω: «Θέλω να συνεργαστώ με ακόμη περισσότερους καλλιτέχνες. Να συνεχίσω να δημιουργώ. Να χτίζω νέα δημιουργικά οικοδομήματα. Και να συνεχίσω να αντιμετωπίζω και να σκοτώνω… δράκους, παίρνοντας τις απαντήσεις τους».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News