Η χειρότερη αποστολή που μπορείς να μου αναθέσεις: δώρα Χριστουγέννων. Μωρέ ή που θα γυρίσω με ένα κιλό άσχετα-άχρηστα πράγματα καλύπτoντας το 5% της λίστας ή με άδεια χέρια γιατί ο εγκέφαλός μου θα έχει υποστεί αποσύνθεση λόγω πολλαπλών πληροφοριών και ομιλούντων αγιοβασιλιάτικων κούκλων κινγκ σάιζ. Ε, λοιπόν φέτος δεν έχει στόλισμα για να μπω στο «πνεύμα» των Χριστουγέννων. Θα το πάρω αλλιώς, θα ανοίξω τις ντουλάπες, τα συρτάρια, κάτι κούτες που έχουν πέσει σε λήθαργο κάτι μήνες τώρα, θα μαζέψω ό,τι νόμιζα πως μου ήταν χρήσιμο (καταναλωτισμός, ο «ναρκωχυμός» της συνείδησης) και θα επισκεφτώ τα charity shops του East London.

Charity shops. Charity. Δωρεά. Φιλανθρωπία. Εδώ, ανεξαρτήτων εορτών, ο κόσμος έχει μάθει ή τουλάχιστον του δίνεται η ευκαιρία να μάθει πως η δωρεά είναι στάση ζωής. Όχι απαραίτητα γιατί δεν έχεις τι να κάνεις τα παλιά σου ρούχα αλλά γιατί σίγουρα θα βρεθεί κάποιος που θα τα χρησιμοποιήσει. Από τη μία οι δωρεές, από την άλλη όμως ο χρόνος που σε κυνηγά ανελέητα. Να προλάβουμε και τα δώρα, το μετρό, τα deadlines..

Μιλώντας με διάφορους σχετικά με το προαναφερθέν «πνεύμα» και τον επικείμενο εορτασμό συνειδητοποίησα ότι, όσο και αν οι πολυεθνικές θα στοιβάζουν τα εκατομμυριάκα τους, αυτό που πάντα θα λείπει από την πρωτεύουσα της ευρωπαϊκής Δύσης είναι ο χρόνος. «Θα δω γονείς και φίλους, να δω αν είναι καλά μιας και δεν υπάρχει χρόνος με τη δουλειά». «Θα πάω στο Manchester να δω τους δικούς μου γιατί έχω να τους δω έναν χρόνο με τη δουλειά». «Επιτέλους, θα δω και κάνα φίλο γιατί θα με έχουν ξεχάσει με τόση δουλειά». «Θα κάνουμε πάρτι την Πρωτοχρονιά και την επόμενη μέρα θα πάω για έναν δίωρο διαλογισμό στο Buddhist Centre για να πάει καλά η χρονιά στη καινούρια μου δουλειά». Δηλαδή, κυρά μου, έπειτα από τα 24 μπυρόνια, θα ξυπνήσεις φρεσκαδούρα το πρωί και θα ζητήσεις από τον Βούδα να σου αυξήσει την πελατεία; Πέσαν αυτιά, σαγόνια μετά από αυτό, επιτόπιο κάψιμο εγκεφάλου. Και γιατί περιμένεις τις γιορτές για να δεις αν οι φίλοι σου είναι καλά; Ποιος είναι ακόμα ζωντανός, πού-πώς ζει, παντρεύτηκε, έχει παιδιά κτλ. Χάσαμε τον χρόνο, στοπ!

Ε, λοιπόν, θα πάρω το κουτί με το Charity. Όχι γιατί είμαι ταπεινή και γεμάτη ανιδιοτέλεια για το σύμπαν, αλλά να, ούτε τα ματωμένα δέντρα μου ταιριάζουν, ούτε οι γαλοπούλες, ούτε το κυνηγητό του χρόνου για να πιω ένα καφέ με τους φίλους μου. Δε με νοιάζει αν ο Άι Βασίλης είναι πράσινος, μπλε, κίτρινος, κόκκινος, αν κατεβαίνει από καμινάδες ή ταξιδεύει με διαστημόπλοιο. Εγώ θέλω να τον βλέπω στον καθένα από εμάς, όχι μόνο τώρα, κάθε εποχή, όχι κουβαλώντας έναν σάκο, αλλά ένα χαμόγελο για τον διπλανό του. Και ίσως λίγο περισσότερο χρόνο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News