Την Αλεσάντρια -φαντάζομαι- δεν την έχετε ακουστά. Εκτός κι αν κατάγεστε από το Πιεμόντε (περιοχή του ιταλικού Βορρά, 90 χιλιόμετρα από το Τορίνο), αν έτυχε να διαβάσετε πως έβγαλε τον μεγάλο μπαλαδόρο της Μίλαν των 60s, Τζιάνι Ριβέρα, ή αν είστε φαν του Ουμπέρτο Εκο – του διάσημου συγγραφέα, φιλόσοφου και κοινωνιολόγου που γεννήθηκε εκεί, στις 5 Ιανουαρίου 1932.

Μπορεί να την ακούσετε για πρώτη φορά την Τρίτη. Παίζει με τη Μίλαν στον πρώτο ημιτελικό του Coppa Italia (Κύπελλο Ιταλίας) και γίνεται η μοναδική ομάδα της LegaPro (Γ’ Κατηγορία της Ιταλίας), τα τελευταία 32 χρόνια, που χτυπά την πόρτα του Τελικού. Αλλη μια φορά έχει φτάσει τόσο μακριά στη διοργάνωση, πριν από 80 χρόνια. Τότε που ο Εκο ήταν τεσσάρων ετών. Κατά σύμπτωση, αντίπαλός της ήταν πάλι η Μίλαν. Την απέκλεισε με νίκη 1-0 (σε νοκ-άουτ ημιτελικό), όμως στον Τελικό γνώρισε τη συντριβή (5-1) από τη γειτόνισσά της, Τορίνο.

Η Αλεσάντρια είναι το καμάρι της ομώνυμης πόλης των 95.000 κατοίκων (της τρίτης πολυπληθέστερης του Πιεμόντε) και δεν τη βάφτισε ο Μέγας Αλέξανδρος – όπως θα θέλαμε να πιστεύουμε- αλλά ο Πάπας Αλέξανδρος Γ’. Παίζει σε ένα γηπεδάκι χωρητικότητας μόλις 5.800 θεατών, το «Τζουζέπε Μοκαγκάτα», το οποίο συνήθως γεμίζει ασφυκτικά. Αλλά το παιχνίδι με τη Μίλαν δεν θα γίνει εκεί, για λόγους ασφαλείας. Θα φιλοξενηθεί στο πλησιέστερο «κανονικό» γήπεδο, το Ολυμπιακό Στάδιο του Τορίνο, ενώ ο επαναληπτικός στο Σαν Σίρο του Μιλάνο, την 1η Μαρτίου.

Φαίνεται πως ακόμη και η τύχη συμπάθησε την Αλεσάντρια. Διότι -την άλλη μέρα- η Ρόμα, η οποία λογικά θα ήταν η επόμενη αντίπαλός της, αποκλείστηκε (στα πέναλτι), στο «Ολύμπικο» της πρωτεύουσας, από τη Σπέτσια, ομάδα της Serie B

Στο «Μοκαγκάτα» έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα ο Ριβέρα, ο οποίος σε ηλικία 15 ετών, 9 μηνών και 15 ημερών έγινε ο νεαρότερος παίκτης της Serie A (της Α’ Κατηγορίας της Ιταλίας). Το 1960 -στα 17 του- πήρε μετεγγραφή στη Μίλαν, όπου αγωνίστηκε επί 19 χρόνια και εξελίχθηκε σε θρύλο.

Κατέκτησε τα πάντα με τους Ροσονέρι: τρία Πρωταθλήματα και τέσσερα Κύπελλα Ιταλίας, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών και δύο Κύπελλα Κυπελλούχων Ευρώπης, και ένα Διηπειρωτικό. Το 1969 έγινε ο πρώτος… γνήσιος Ιταλός που τιμήθηκε με τη «Χρυσή Μπάλα» (ο Ομάρ Σίβορι, ο οποίος την κατέκτησε το 1961 ως Ιταλός, είχε γεννηθεί στην Αργεντινή). Σε πρόσφατη ψηφοφορία της Gazzetta dello Sport, ο Ριβέρα -με το παρατσούκλι «Χρυσό Παιδί»- αναδείχθηκε ως ο κορυφαίος Ιταλός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Αμέσως μετά την αποχώρησή του, η Αλεσάντρια μαράζωσε. Στις 50 σεζόν που μεσολάβησαν από τότε (1959-1960) μέχρι σήμερα, ποτέ δεν κατάφερε να επιστρέψει στα «σαλόνια» του Καμπιονάτο. Αλλά φέτος, χάρη στην παραμυθένια πορεία της στο Κύπελλο, βγήκε από την αφάνεια.

Στους πρώτους τρεις γύρους αντιμετώπισε ομάδες του χεριού της. Απέκλεισε τη Βιτσεντίνο (Γ’ Κατηγορίας) με 2-0, την Προ Βερτσέλι (Β’ Κατηγορίας) με 2-1 (εκτός έδρας) και τη Γιούβε Στάμπαι (Γ’ Κατηγορίας) με 1-0. Υστερα άρχισαν τα… θαύματα, απέναντι σε ομάδες της Α’ Κατηγορίας, πλέον.

Στη φάση των «32», η Αλεσάντρια ταξίδεψε στη Σικελία για να παίξει με την Παλέρμο. Προηγήθηκε 2-0, ισοφαρίστηκε και -τελικά- επέστρεψε στο χωριό της με την πρόκριση: 3-2. Οι αθλητικές εφημερίδες της Ιταλίας έγραφαν για μεγάλη έκπληξη, όμως θα ακολουθούσε κι άλλη, μεγαλύτερη.

Επόμενη αντίπαλός της ήταν η Τζένοα, πάλι εκτός έδρας. Το παιχνίδι έγινε στο «Μαράσι» της Γένοβας, στα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη, και ήταν… θρίλερ. Αφού ο τερματοφύλακάς της, ο Βανούκι, έπιασε τα άπιαστα, στο πρώτο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου η Αλεσάντρια προηγήθηκε στο σκορ. Αλλά, στο 75′, έμεινε με δέκα. Ενας παίκτης της τραυματίστηκε – και ο προπονητής της δεν μπορούσε να τον αντικαταστήσει, αφού είχε εξαντλήσει τις τρεις αλλαγές που επιτρέπονται. Και στις καθυστερήσεις του ματς, η Τζένοα ισοφάρισε. Στην παράταση και με παίκτη λιγότερο, πώς να αντέξει μια ομάδα – απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν δύο Κατηγορίες ανώτερος κι έπαιζε στο γήπεδό του; Το… παραμύθι της Αλεσάντρια φάνηκε να τελειώνει κάπου εκεί, όμως έξι λεπτά πριν από τη λήξη, στο 114′, η μικρή από το Πιεμόντε πέτυχε δεύτερο γκολ, και άφησε τους γενοβέζους… ξερούς. Μαζί κι ολόκληρη την Ιταλία.

Φαίνεται πως ακόμη και η τύχη συμπάθησε την Αλεσάντρια. Διότι -την άλλη μέρα- η Ρόμα, η οποία λογικά θα ήταν η επόμενη αντίπαλός της, αποκλείστηκε (στα πέναλτι), στο «Ολύμπικο» της πρωτεύουσας, από τη Σπέτσια, ομάδα της Serie B.

Στο «Αλμπέρτο Πίκο», πάλι εκτός έδρας, η Αλεσάντρια βρέθηκε να χάνει (1-0), επτά λεπτά πριν από την εκπνοή του αγώνα. Αλλά με δυο γκολ του Ρικάρντο Μποκαλόν (του παίκτη που της είχε χαρίσει την πρόκριση και στη Γένοβα), στο 83′ και στο 92′, συνεχίζει να γράφει ιστορία.

Ιδιοκτήτης της Αλεσάντρια είναι ο Λούκα ντι Μάζι, επιτυχημένος επιχειρηματίας στον χώρο της  ένδυσης, ο οποίος ήταν μόλις οκτώ ετών το 1984 – την προηγούμενη φορά που μια ομάδα Γ’ Κατηγορίας (η Μπάρι) έφτασε στα Ημιτελικά του Κυπέλλου Ιταλίας. Προπονητής της, ο Αντζελο Γκρεγκούτσι, ο οποίος αγωνίστηκε ως αμυντικός με τη Λάτσιο, φόρεσε δύο φορές τη φανέλα της εθνικής ομάδας της Ιταλίας και έχει καθίσει στους πάγκους της Φιορεντίνα (ως υπηρεσιακός τεχνικός), της Αταλάντα και της Μάντσεστερ Σίτι (ως συνεργάτης του Ρομπέρτο Μαντσίνι). Η φιλοσοφία του για το ποδόσφαιρο συνοψίζεται σε έξι λέξεις: «Θέλω πρώτα άντρες και μετά ποδοσφαιριστές».

Τι πιθανότητες έχουν, ο Γκρεγκούτσι και οι άντρες του με τα γκρι, απέναντι στη Μίλαν; Οχι λίγες, αν σκεφτεί κανείς οτι η άλλοτε κραταιά ομάδα δεν διάγει τις καλύτερες ημέρες της. Το περασμένο Σάββατο έφερε 2-2 με την Εμπολι και βολοδέρνει στην έκτη θέση της βαθμολογίας, 14 πόντους πίσω από την πρωτοπόρο Νάπολι. Πάντως, όλοι οι Ιταλοί φίλαθλοι -που δεν είναι οπαδοί της Μίλαν- βρίσκονται στο πλευρό της Αλεσάντρια. Ιδίως οι φίλοι της Ιντερ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News