Στη μισή διαδρομή δεν μιλούσαμε. Μόνο ανασαίναμε αλλιώς και κοιτάζαμε τη θάλασσα αλλιώς και μυρίζαμε τη θάλασσα αλλιώς και γενικά όλα θάλασσα. Σήμερα στα ξαφνικά, εκεί που κοπίαζα για κάτι, ήρθε στο μυαλό μου εκείνο το ταξίδι μας στην Ύδρα. Hμασταν σκασμένες και οι δυο. Oπως εκείνες οι γυναίκες ενός «κάποτε» που έλεγαν αναστενάζοντας, κάτι για να πουν, «Να μπω σ΄ένα καράβι και να πάω να πάω να πάω» (τρις) και δεν πήγαιναν ποτές.

Σήμερα λοιπόν, εκεί στο άσχετο, ήρθε σαν, ορκίζομαι, ατόφια η θάλασσα εκείνου του ταξιδιού στο ρουθούνι μου· μας είδα με τα ψάθινα καπέλα μας να σταματάμε για λίγο στον Πόρο και να χαζεύουμε στην κουπαστή τον κόσμο να κατεβαίνει και ένα ρολόι ψηλά ν’ απομακρύνεται ενώ φεύγουμε και βλέπω τις μπουρμουλίθρες του νερού και τα σκοινιά να μαζεύονται βιαστικά από το πλήρωμα. Και φτερούγισα λαχτάρα για την επόμενη στάση.

Την Ύδρα! Και μας είδα ότι φτάσαμε και σήκωσα με τη φαντασία μου το βάρος της βαλίτσας μου και κατεβήκαμε με προσοχή και στον Ίσαλο χαζέψαμε τον κόσμο να κάθονται τεμπέλικα και είδα και ένα μικρό παιδί να τρώει βάφλα και να έχει γίνει το μουτράκι του όλο σοκολάτα… Και περπατήσαμε στο πέτρινο καλντερίμι και το βήμα μας έπαιζε ανάλογα την πέτρα και είδαμε και τ΄αλογάκια στη σειρά και ένα λέρωσε ενώ περνούσαμε αλλά ακόμα και αυτό μου άρεσε…

Φαντάσου πόσο λαχτάρα έχω για ταξίδι! Και μας είδα να γελάμε πολύ. Οσες μέρες μείναμε εκεί, μας θυμάμαι να γελάμε. Οσο πιο σκασμένος ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ το γέλιο αναζητάει. Είναι σουρεάλ, αλλά στα πιο τραγικά μου θυμάμαι τα γέλια που κάναμε στον πόνο μας επάνω! Και μεις τότε… Αμφότερες σκασμένες… Θαρρείς το συντονίσαμε, μην αδικήσει η μια την άλλη. Μας θυμάμαι. Και παίρναμε το βαρκάκι και το ελάχιστο μιας διαδρομής, μέχρι το Four Season, μας φαινόταν υπερατλαντικό ταξίδι, πολύ δε περισσότερο που περνούσαμε από εκείνο το εκκλησάκι «στο πουθενά» ενός βράχου. Μόνο, κατάμονο.

Και ‘γω έταζα κάτι από μέσα μου, που δεν μπορώ να αποκαλύψω αλλά ξέρω ότι κάποτε θα γίνει.

Και πιάναμε μια ξαπλώστρα και γέλιο και σκιά και ένα τσιγαράκι, το ένα της ημέρας, που το περίμενα σαν τι! Και μετά φαγάκι και μπύρα παγωμένη, καταπαγωμένη. Και γρήγορα επιστροφή για ύπνο μεσημεριανό-απογευματινό. Και βόλτα το βράδυ, όμορφες. Ναι. Το καλοκαίρι, θες γιατί το δέρμα το ομορφαίνει ο ήλιος, θες γιατί τα μαλλιά τα χτενίζει ο ήλιος, θες γιατί υπάρχει εκείνο το σημάδι στο σώμα από τον ήλιο που δείχνει από πού ξεκίνησε η διαδρομή του μαυρίσματος σου…

Oλος ο κόσμος ομορφαίνει το καλοκαίρι! Μας θυμάμαι και σ’ εκείνο το ξενοδοχείο. «Εδώ γυρίστηκε το έργο το Παιδί και το Δελφίνι με τη Σοφία Λόρεν» της είχα πει. «Δεν το ξέρω» απάντησε. «Το τραγούδι όμως σίγουρα το έχεις ακούσει» είπα και το τραγούδησα. «Τι’ ν΄ αυτό που το λένε αγάπη, τι΄ν΄αυτό; Τι ν΄αυτό;». Τι ήταν να το τραγουδήσω; Είναι μην κολλήσει τραγούδι σε άνθρωπο! Αυτό τραγουδούσαμε ξανά και ξανά και ξανά τρεις μέρες.

Και τώρα αυτό τραγουδώ καθώς γράφω.

Ετσι μας θυμάμαι. Σήμερα, εκεί που κοπίαζα σκληρά για κάτι… Τσουκ! Ταξιδιωτικό γραφείο το μυαλό! Είδα εμάς και τα ψάθινα καπέλα μας. Χάιδεψα εμάς, τις μνήμες και τον χρόνο. Κι έσπασε η καρδιά μου στη σκέψη μιας θάλασσας ενός καλοκαιριού που μυρίζει καλαμαράκι, ενός καλντεριμιού που ένα παραθυράκι γουργουρίζει την κοιλιά όποιου περνάει από ένα ταψί γεμιστά, που όμως ποτέ δεν βλέπεις. Ολα δείχνουν ότι επείγομαι για ταξίδι. Νομίζω και σεις;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News