Οταν όλοι οι υπόλοιποι ετοιμάζουν βαλίτσες, αυτός ετοιμάζει επιχειρησιακό σχέδιο. Οταν εμείς διαλέγουμε αντηλιακό, εκείνος φοράει τη στολή μες στο καμίνι. Κι όταν εμείς, μαυρισμένοι από τον ήλιο, ποστάρουμε παραλίες και κοκτέιλ, εκείνος επιστρέφει από μία ακόμα μάχη με τον διάβολο που ανέβαινε από τη ρεματιά. 

Κατάμαυρος απ’ τους καπνούς, καψαλισμένος απ’ τις καύτρες και τις κολασμένες θερμοκρασίες, μισολιπόθυμος από την κούραση, αφυδατωμένος, με τα’ αυτιά του να βουίζουν απ’ τις κραυγές για βοήθεια. 

Ο έλληνας πυροσβέστης δεν είναι αόρατος. Είναι απλώς τόσο παρών, που καταντάει δεδομένος. Μα το καλοκαίρι, τον βλέπεις πια καθαρά. Μέσα στις στάχτες, μέσα στο μέτωπο, μέσα στην πιο φυσική κόλαση που έχει να επιδείξει αυτή η χώρα, τη φωτιά.

Καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν είναι πια μόνο ο ήχος του τζιτζικιού και το ηδονικό πήγαινε-έλα του κύματος στην ερημική παραλία. Είναι πλέον και η κραυγή του ελικοπτέρου πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Είναι οι καπνοί στην πλαγιά, τα μηνύματα του 112, οι εκκενώσεις χωριών.

Οι πυρκαγιές του 2025, ήδη μας κυνηγούν με μανία.  Από τις αρχές του Ιούλη, η Ραφήνα, η Χίος, τα Μεσοχώρια της Εύβοιας, η Ιεράπετρα και συνεχίζουμε. Μ’ ένα ολόκληρο κατάξερο καλοκαίρι ακόμα μπροστά μας. Κι όταν πιάσει φωτιά, ένας άνθρωπος θα βρεθεί πρώτος στο σημείο. Ο πυροσβέστης. 

Δεν είναι υπερήρωας. Είναι κακοπληρωμένος δημόσιος υπάλληλος, με μισθό 900-1100 ευρώ. Απ’ αυτό τον μήνα θα πάρει αύξηση άλλα 80 ευρώ τον μήνα. Ευγενική προσφορά της κυβέρνησης, που μέσα στην πύρινη κόλαση καμιά φορά φαντάζουν με μικροκοροϊδία. 

Είναι υπερκουρασμένος, γιατί σε περιόδους κρίσης δουλεύει 16 και 18 ώρες τη μέρα. Πολλές φορές ξεκουράζει στιγμιαία το εξουθενωμένο κορμί του στο χώμα, ακουμπώντας σ’ έναν κορμό δέντρου που πριν λίγο γλύτωσε απ’ τις φλόγες. 

Είναι υποεξοπλισμένος, με οχήματα 20ετίας, στολές που λιώνουν μέσα στη ζέστη και παπούτσια που δεν είναι για ανηφόρα, αλλά για παρελάσεις. Οι ίδιοι τα λένε. Είναι θύμα μιας Πολιτείας που είτε δεν έχει τους πόρους για να του δώσει τα μέσα που χρειάζεται, είτε –ακόμα χειρότερα- θυμάται τη φωτιά μόνο όταν ξεσπά.

Ο πυροσβέστης σώζει ανθρώπους, προλαβαίνει σπίτια, γλυτώνει ελαιόδεντρα, αμπέλια, στάνες, δάση από πεύκα, προαιώνιες βελανιδιές η απλώς πουρνάρια που στεγάζουν αλεπούδες. Ελευθερώνει τα σκυλιά που δε λύθηκαν στην ώρα τους, τα πρόβατα που εγκαταλείφθηκαν μαντρωμένα, τα άλογα που τα ξέχασε ο πανικός, σηκώνει στα χέρια τις γερόντισσες που δεν ήθελαν να αφήσουν την αυλή τους. 

Παλεύει με τα μποφόρ, με τον ήλιο, με τον χρόνο και με την τύχη. Περπατάει στο δάσος που σιγοκαίει από χθες σβήνοντας καντηλάκια, ξέροντας ότι η ύπουλη αναζωπύρωση παραμονεύει στα νώτα του. Τον φωνάζουν απ’ τον ασύρματο από άλλη μεριά κι εκείνος απαντά καρτερικά, «πάμε και σ’ αυτό».

Κάθε πυρκαγιά είναι μια μικρή Αποκάλυψη. Αλλά η πιο μεγάλη αποκάλυψη είναι η ίδια η φιγούρα του Έλληνα πυροσβέστη. Είναι η σιωπηλή τιμιότητα ενός ανθρώπου που υψώνει την μάνικα απέναντι σε 500 και 600 βαθμούς Κελσίου. Που δεν περιμένει κάμερα για να εμφανιστεί. Που δεν λέει «δεν είναι δική μου αρμοδιότητα». Που δεν έχει instagram, αλλά 40 εγκαυματίες να σώσει.

Κόντρα στην εποχή του ατομικισμού, της ψυχρής απόσυρσης, της καχυποψίας, του «ο καθένας για την πάρτη του», αυτός ο άνθρωπος προσφέρει συλλογικά και με ανιδιοτέλεια. Είναι ένα πραγματικό παράδοξο. Κρατικός υπάλληλος που λειτουργεί σαν εθελοντής. Σκληρός σαν στρατιώτης, ευαίσθητος σαν παιδί.

Βλέπει ένα καμένο στα πόδια σκατζοχοιράκι ή μια χελώνα με καρβουνιασμενο καβούκι. Δεν τα προσπερνά, μήτε τα κλωτσά. Τους δίνει νερό απ’ το παγούρι του. Εκείνα πάλι, κάθονται ήσυχα και πίνουν, σαν να καταλαβαίνουν με ποιον έχουν να κάνουν.

Ανεξάρτητα με το πώς είναι στην υπόλοιπη ζωή του, την ώρα της κρίσης η καρδιά του πυροσβέστη χτυπάει αληθινά. Χτυπάει εκεί που δεν φτάνει ούτε η δημοσιογραφία, ούτε η πολιτική διαχείριση κρίσεων, ούτε το 112. Χτυπάει πάνω από τη σκεπή που κινδυνεύει, στο πεύκο που φλέγεται, στο κοτέτσι που τρίζει.

Δεν θέλει αγιοποίηση. Θέλει εκπαίδευση, ενίσχυση, μέσα, ασφάλεια και σεβασμό. Θέλει να ξέρει ότι δεν θα τον ξεχάσουμε τον Σεπτέμβρη, όταν οι παραλίες θα είναι άδειες και τα stories θα είναι πάλι για την πολιτική και την show biz. 

Ο ελληνας πυροσβέστης είναι ο αντιστάρ του ελληνικού καλοκαιριού. Δεν ψάχνει σκιά, τη φτιάχνει με το σώμα του για να σώσει άλλους. Δεν κάνει διακοπές, κάνει άμυνα. Δεν διαπραγματεύεται με την τύχη, διατάζει το νερό απέναντι στη φωτιά. 

Κι εμείς, αν θέλουμε να λεγόμαστε ακόμη κοινωνία, όχι απλώς πληθυσμός, οφείλουμε να τον βλέπουμε, να τον θυμόμαστε, να τον στηρίζουμε. Όχι μόνο να του ουρλιάζουμε όταν καιγόμαστε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News