Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς σίγουρα δεν ήταν το μεγαλύτερο όνομα προπονητή που πέρασε από τον Παναθηναϊκό. Πολύ καλός ποδοσφαιριστής, αλλά η καριέρα του περιορίστηκε στη Ραντ Βελιγραδίου και στον Ηρακλή. Ικανός προπονητής, αλλά η καλύτερη χρονιά του ήταν στον ΑΠΟΕΛ, όχι ακριβώς ένα μεγαθήριο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Στις δύο σεζόν του στον Παναθηναϊκό κατέκτησε μόλις ένα Κύπελλο Ελλάδος. Εβγαλε βέβαια τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη, αλλά η ευρωπαϊκή πορεία του, που τελείωσε με τον αποκλεισμό από τη Μακάμπι Χάιφα στη Λεωφόρο, δεν πρόκειται να μνημονεύεται δίπλα στο Γουέμπλεϊ και την πορεία του 2002 στο Τσάμπιον Λιγκ, που σταμάτησε στη φάση των οκτώ με το σουτ του Βλάοβιτς στο δοκάρι μέσα στη Βαρκελώνη.

Ως παρουσία συγκρατημένος, έμοιαζε περισσότερο με βοηθό προπονητή παρά με τον πρώτο. Το άσπρο του μαλλί, που του είχε δώσει το παρατσούκλι «Καρβέλας», παρέπεμπε στη δεκαετία του ’70. Ενιωθε πιο άνετα με τις φόρμες της ομάδας του παρά φορώντας σακάκι.

Οι δηλώσεις του δεν ξεσήκωναν θύελλες και οι ατάκες του δεν έβγαζαν τίτλους. Αυτός, όμως, ο εξηντάρης Σέρβος με το ασκητικό και παλιομοδίτικο σουλούπι, ξεσήκωσε τη μεγαλύτερη θύελλα αντιδράσεων για προπονητή που απολύθηκε ποτέ από τον Παναθηναϊκό. Λόγος, ο σεβασμός. Στα δυόμισι χρόνια που έμεινε στον Παναθηναϊκό, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς τιμούσε πάντα τη χώρα και την ομάδα που τον φιλοξενούσε.

Με τη γλώσσα. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν έδειξε ενοχλημένος ακόμα και με την πιο ανόητη ερώτηση, ενώ στις δύσκολες δεν προσπάθησε να ξεφύγει οχυρωμένος πίσω από ποδοσφαιρικά κλισέ. Περίμενε πρώτα να ακούσει, ένα-δυο δευτερόλεπτα να καταλάβει την ερώτηση και απαντούσε στα καλύτερα ελληνικά που μπορούσε να επιστρατεύσει.

Με τη συμπεριφορά. Δεν χοροπήδαγε για να δείξει ότι είναι από τους προπονητές που ζουν το ματς. Δεν τα έβαζε με το παραμικρό με τους διαιτητές για να ρίξει αλλού την ευθύνη. Τις φορές που έχανε και έλεγε «το λάθος ήταν δικό μου», δεν ήταν μια δικαιολογία κενή περιεχομένου, αλλά ήταν πρόθυμος να το εξηγήσει.

Το ίδιο και με το έργο. Οχι μόνο στον Παναθηναϊκό, αλλά και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αφού ο Φώτης Ιωαννίδης και ο Γιώργος Βαγιαννίδης δεν θα ήταν οι παίκτες που είναι σήμερα αν ο Γιοβάνοβιτς δεν ήξερε πώς να τους χρησιμοποιήσει. Οχι τόσο πολύ στην ενδεκάδα, ώστε να μη νομίσουν ότι «πήραν τη φανέλα σπίτι», ούτε και τόσο σπάνια ώστε να απογοητευτούν ότι δεν πρόκειται να παίξουν, αφού άλλες μεταγραφές στοίχισαν περισσότερο. Η σταδιακή καθιέρωσή τους στον Παναθηναϊκό έφερε την αντίστοιχη στην Εθνική, την οποία, αν ο Γιοβάνοβιτς αναλάβει, θα είναι το λογικό επακόλουθο.

Περπατάει λοιπόν ο Γιοβάνοβιτς στο νερό; Πιθανόν. Ο λόγος που δεν το ξέρουμε είναι ότι δεν έτυχε να βρέξει αρκετά στη Λεωφόρο. Αυτό όμως για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι ότι ο κόσμος μπορεί ακόμα να επιβραβεύει την ευπρέπεια. Τη χρήση της γλώσσας όχι σαν μέσον επικοινωνίας, αλλά και φιλοφρόνησης στη χώρα που κάποιος φιλοξενείται. Και όσο η ευπρέπεια αναγνωρίζεται, θα υπάρχει ελπίδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News