Κάποιοι αρχιτέκτονες, προφανώς επειδή δεν διαθέτουν πολιτικό κριτήριο, υποστηρίζουν ότι τα κάθετα αλουμίνια του Πενταγώνου δεν καθιστούν το κτίριο βιοκλιματικό. Και το λένε αυτό με τη γνωστή επιστημονική τους αυστηρότητα, σημειώνοντας πως η κάθετη χάραξη ενδείκνυται για ανατολικές ή δυτικές όψεις — όχι όμως για νότιες, όπου προκρίνονται οι οριζόντιες.

Ίσως, λοιπόν, αν οι αρμόδιοι στρίψουν ελαφρώς το Πεντάγωνο, χωρίς να δημιουργηθεί μεγάλο θέμα και χωρίς να χαλάσουν βέβαια την πρόσοψη, να γίνει πράγματι βιοκλιματικό. Έτσι θα σταματήσουν και οι απολίτικες γκρίνιες των ειδημόνων. Αρκεί μόνο, στην περιστροφή, να προσέξουν μην αποκολληθούν οι εξωτερικές μονάδες των A/C που κρέμονται ωραιότατα όπως και πριν — σχεδόν σαν γλυπτά που αποτυπώνουν τη σύγχρονη ελληνική αισθητική.

Oπως επεσήμαναν αρχιτέκτονες στα κοινωνικά δίκτυα, άλλο η βιοκλιματική αναβάθμιση και άλλο η αισθητική. Διότι ούτε το κτίριο μονώθηκε, ούτε τα διάσπαρτα κλιματιστικά αντικαταστάθηκαν από αντλίες θερμότητας, ούτε φυσικά τοποθετήθηκαν ενεργειακά κρύσταλλα.

Αντέχει, άραγε, ο ισχυρισμός ότι το κτίριο έγινε βιοκλιματικό στη βάσανο που περνούν όλοι οι πολίτες όταν θέλουν να νοικιάσουν ή να πουλήσουν το σπίτι τους; Αν βγει ένα πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης για το νέο Πεντάγωνο, θα γράφει άραγε «Α+» ή «Αστείο»;

Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, η επίσημη εκδοχή (όχι στις ομιλίες, κάπου στα Δελτία Τύπου) ήταν πως πρόκειται απλά για τα εγκαίνια της «βιοκλιματικής όψης». Προφανώς, οι υπεύθυνοι σκέφτηκαν πως κάποιοι γνωρίζουν τι σημαίνει «βιοκλιματικό κτίριο», οπότε καλού κακού πρόσθεσαν και το «όψης» για να είναι καλυμμένοι.

Η τακτική αυτή είναι γνωστή. Τη δεκαετία του ’90, οι επιστημονικές μονογραφίες στο Πάντειο και σε άλλα ΑΕΙ ξεκινούσαν συχνά με τη φράση-κλειδί «Όψεις». Για παράδειγμα, «Όψεις Νεωτερικότητας…» και μετά έβαζες ό,τι ήθελες.

Ετσι, ακόμη κι αν σου έλεγε κάποιος ότι παρέλειψες μια σημαντική διάσταση, απαντούσες «εγώ όψεις ανάδειξα δεν το εξήντλησα το θέμα». Έτσι και με το Πεντάγωνο: η όψη είναι βιοκλιματική (ή περίπου), και παραμέσα, όπως πάντα, ας μην κοιτάμε.

Καθώς οι λευκές περσίδες της νέας όψης αποτυπώνουν (όπως ειπώθηκε στις ομιλίες των εγκαινίων) τη φουστανέλα, η αλλαγή στη φόρμα και ο συμβολισμός της πολιτικής φιλοδοξίας δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι κάτι συμβαίνει και επί της ουσίας. Μπορεί το κτίριο να «βλέπει» το μέλλον, όπως ειπώθηκε, αλλά μάλλον βιάστηκε.

ΥΓ. Η σκηνική επιμέλεια του δρώμενου θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης για το πώς η τέχνη επιστρατεύεται, άθελά της ίσως, για να υπηρετήσει κάτι βιαστικό. Στο κέντρο, μια άρρυθμη χορογραφία που θύμιζε μάλλον άσκηση παρά παράσταση· γύρω, στρατιώτες διαφόρων εποχών, γυναίκες-σύμβολα και αποσπάσματα ποιημάτων σε ρόλο σκηνικού ντεκόρ. Ανάμεσα σε γυαλί, μέταλλο και αντηχήσεις από «Τη Υπερμάχω», κυριαρχούσε η αμηχανία — εκείνη η γνώριμη ελληνική αμηχανία ανάμεσα στο εθνικό και το εθνικιστικό, στο τελετουργικό και το τηλεοπτικό. Ενα δρώμενο που ήθελε να συγκινήσει, αλλά κατάφερε κυρίως να εντυπωσιάσει… τον εαυτό του. Διασώθηκε, όπως πάντα βέβαια, ο Aγγελος Παπαδημητρίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News