Εχει αλήθεια καμιά σημασία για τον Μητσοτάκη, το τι συμβαίνει είκοσι και περισσότερες μονάδες κάτω από το δικό του ρετιρέ; Σαν κάποιος να έχει θρονιαστεί στον 38ο όροφο ενός κτιρίου, κάτω απ’ αυτόν να υπάρχουν 20 τουλάχιστον όροφοι κενοί και δίχως ιδιοκτήτη, για να προσεγγίσει στο επίπεδο του 15ου και κάτω, όπου γίνεται της κακομοίρας. Στον 15ο ο Ανδρουλάκης, στον 13ο ο Κασσελάκης, στον 10ο ο Κουτσούμπας και στον 7ο ο Βελόπουλος που όλο και τσιμπάει λίγο προς τα πάνω. 

Υπάρχει αλήθεια καμιά πιθανότητα τα επόμενα δυο χρόνια (γιατί αυτή την φορά μην δένετε κόμπο την ολοκλήρωση της τετραετίας), κάποιος από τους τέσσερις αρχηγούς των χαμηλών πατωμάτων, πρώτα να κυριαρχήσει στους υπόλοιπους κι έπειτα να αρχίσει να σκαρφαλώνει με ταχύτητα τους ορόφους σαν τον Κινγκ Κονγκ στην ταινία, ώστε να καλύψει σε χρόνο ρεκόρ τους είκοσι ορόφους της διαφοράς και να απειλήσει τον Μητσοτάκη; Στην πολιτική τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται αδύνατο, αλλά δεν θα μας απαγορεύσει και κανείς να μιλήσουμε για απίθανο. 

Απίθανο, την στιγμή που ο Μητσοτάκης δεν κάθεται εκεί στα ψηλά άπραγος και νωθρός, αλλά όλο και κάτι καινούργιο φέρνει που ενδεχομένως ταράζει τα νερά αλλά επιβεβαιώνει ότι μόνο αυτός υπάρχει στην πιάτσα. Και, παράλληλα, όλο και παίρνει καινούργια εύσημα από τις S&P, τους Fitch, τα Politico, τις Bild και τους Economist, για ένα οικονομικό θαύμα που συντελείται υπό την ηγεσία του.

Εντάξει, οι Ελληνες δεν θα ψηφίσουν με βάση τους διθυράμβους των ξένων οίκων και εντύπων, όμως υπάρχουν και κάποιοι που δίνουν σημασία σε κάτι τέτοια ξενόφερτα. Οι υπόλοιποι μάλλον δίνουν σημασία σε market pass, ψευτοαυξησούλες στους μισθούς και σε καλάθια με ελαφρώς φτηνότερα προϊόντα. Σάματις τους πρότεινε κανένας και τίποτα άλλο;

Όπερ, τον νοιάζει πραγματικά τον Μητσοτάκη τι θα συμβεί εκεί στα χαμηλά, εφόσον νιώθει ότι κανένας δεν είναι ικανός να τον απειλήσει στο ορατό μέλλον; Ναι, τον νοιάζει, αλλά εν τέλει στο πολύ θεωρητικό επίπεδο. Πρακτικά μόνο ο εαυτός του και οι περί αυτόν μπορούν να αποδειχθούν επικίνδυνοι στο κοντινό μέλλον. Κανένας δεν φαίνεται ικανός να σκαρφαλώσει είκοσι ορόφους μέσα σε δυο χρόνια. Το μόνο που μπορεί να συμβεί, είναι να πηδήξει μόνος του στο κενό ο ένοικος του 38ου. Από την ανία της εξουσίας, από λάθος υπολογισμούς, από υπερβολική ταχύτητα στις κινήσεις του ή από μεγάλη καθυστέρηση, από υπερβολική σιγουριά ή από άγνοια κινδύνου. 

Πάντως, είναι από τις σπάνιες φορές στην πολιτική, που ο ίδιος ο πρωταγωνιστής ορίζει κατ’ αποκλειστικότητα την πολιτική του μοίρα δίχως να εμπλέκονται οι αντίπαλοι του. Από τα καινούργια κι αυτό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News